به گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، محمد رضا سروش، سرپرست این برنامه یکشنبه 24 تیر 97 با اعلام این خبر گفت: «این اثر ایجاد شده، از فضاهای مسکونی متعددی بر خوردار  است.»

او با اشاره به شناسایی پناهگاه زیر زمینی در دل ناهمواری های غربی روستای نیگ در جریان بررسی باستان شناسی شهرستان قاینات توسط علی حسن آبادی در سال 1375 و ثبت آن یک سال بعد در فهرست آثار ملی کشور گفت: «فضاهای  داخلی این پناهگاه شامل اتاقها، راهروها، یک هشتی مرکزی و یک سالن که ارتفاع سالن و هشتی در حدود 2/5 تا 3 متر است و ارتفاع اتاق ها و راهروها کمتر  از 2 متر است.»

به گفته این باستان شناس، ورودی فعلی اثر از سمت غرب در انتهای یک آغل گوسفند قرار دارد که این آغل ها نیز به صورت دستکند و در دل تپه ها  و ناهمواری ها حفر شده و در اصطلاح محلی به آن ها، لون (loon) می گویند.

این باستان شناس گفت: «راهروی اصلی سازه دارای محور شمالی‌‌جنوبی است و بیشترین اتاق ها در بخش جنوبی متمرکز هستند.»

سروش در ادامه با اشاره به مطمن نبودن از ابتدا و انتهای راهروها گفت: «تاکنون حدود 40 فضا شامل اتاقک های مختلف، راهرو و سالن در این سازه از خاک و رسوبات ناشی از سیلاب و ریزش سقف تخلیه شده است.»

او با بیان این نکته که بیشتر قریب به اتفاق  قطعات  سفالهای  بدست آمده در این اثر متعلق به دوره ایلخانی (قرن هشتم) است، گفت: «بنا بر شواهد موجود چنین به نظر می رسد که این سازه دستکند به وسیله سیلاب که  به صورت ناگهانی و با شدت اتفاق پر شده است.»

او افزود: «انتهای راهروی جنوبی در جایی به سطح زمین متصل می شود که در گذشته قلعه روستا بوده است اما در حال حاضر هیچ اثری از این قلعه موجود نیست.»

او در پایان اظهار کرد: «پناهگاه زیر زمینی روستای نیگ در عمق 7 متری زمین حفر شده است.»

مجوز برنامه آوار برداری و پی گردی سازه دست کند زیرزمینی روستای نیگ توسط ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صادر شده است.