قبل از هر چیز باید قهرمانی تیم ملی را به شما و بروبچه‌های تیم تبریک گفت. از سطح کیفی رقابت‌های جهانی ازبکستان برایمان بگویید...
45 کشور در رقابت‌های جهانی ازبکستان حضور داشتند و سطح کیفی رقابت‌ها هم تفاوت چندانی با سال‌های قبل نداشت. یعنی با همین وزنه‌ها، در سال‌های قبل هم روی سکو می‌رفتند.
البته تیم‌های مطرحی چون چین، روسیه، قزاقستان و اکراین به دلیل محرومیت حضور نداشتند...
بله! اما من فکر می‌کنم حضور این کشورها زیاد در سطح کیفی رقابت‌ها تاثیرگذار نبود، چراکه مدال‌ها بین کشورها تقسیم شده بود و اینطور نبود که در غیاب آنها، تیم ایران یا تیم دیگری مدال‌های بیشتری کسب کرده باشد. مشخصا بجز گرجستان که در دو وزن صاحب مدال طلا شد، مدال‌های طلای شش وزن دیگر بین شش کشور تقسیم شد.
با این حال انتقادهایی مطرح است مبنی بر کیفیت مدال‌های کسب شده توسط تیم ملی که حتما شما هم آنها را شنیده‌اید. چرا تیمی که قهرمان می‌شود در رده‌بندی مدالی باید ششم شود؟
ما در این مسابقات دو طلا، سه نقره و سه برنز کسب کردیم که در شش سال اخیر بهترین نتیجه بود. در مجموع هم بجز سال 2011 که تیم ملی جوانان در سه وزن به مدال طلا رسید هرگز در این سال‌ها اتفاق نیفتاده که بتوانیم در بیش از یک وزن صاحب مدال طلای مجموع شویم. ما در سال‌های 2013 و 2014 اصلا در رقابت‌های جهانی جوانان شرکت نکردیم و این یعنی اندوخته خوبی در این رده سنی نداشتیم. الان هم بضاعت ما در رده سنی جوانان همین است. البته نمی‌گویم با این نفرات نمی‌شود بیش از یک طلا مجموع کسب کرد، اما برای این مهم عوامل زیادی باید کنار هم قرار بگیرد. این‌که بخواهیم فقط نیمه خالی لیوان را ببینیم کاری از پیش نخواهیم برد.
هدف‌گذاری‌تان برای رقابت‌های جهانی جوانان چه بود؛ کسب مدال بیشتر یا به دست آوردن کاپ تیمی؟
ما دو هدف داشتیم. اول این‌که با فرستادن ترکیب کامل، روی جوان‌های بیشتری سرمایه‌گذاری شود و تجربه بین‌المللی این نفرات را بالا ببریم. هدف دوم هم کسب بهترین عنوان تیمی بود. به هر حال در المپیک و بازی‌های آسیایی ملاک اصلی مدال است اما در رقابت‌های قاره‌ای و جهانی، این امتیاز است که اهمیت بیشتری دارد. این قانون IWF است، اما برخی دوستان کم‌لطف شده‌اند و دوست دارند قوانین را جور دیگری تعریف کنند. طبیعتا ما هم دوست داریم در کنار کسب امتیاز مدال‌های پرتعدادی به دست بیاوریم، اما این دلیل نمی‌شود که بخواهیم نتیجه تیمی را کمرنگ جلوه دهیم. برای خود من هم کاپ قهرمانی زمانی بیشتر می‌چسبد که مدال مجموع بیشتری کسب کنیم یا تک مدال‌های زیادی به دست بیاوریم، اما به هر حال قهرمان جهان شدن هم ارزش خودش را دارد.
برویم سراغ نفرات تیم و میزان رضایتمندی شما از آنها. اول حسین سلطانی...
با وجود نایب‌قهرمانی، از حسین سلطانی انتظار بیشتری داشتم. او وزنه‌بردار با انگیزه، خوش فکر و مطیعی است و شخصیت تبدیل شدن به یک قهرمان بزرگ را دارد.
افشین طاهری؟
افشین با انگیزه است و اهداف بالایی دارد، اما متاسفانه قبل از رقابت‌های جهانی ازبکستان مریض شد و نتوانست در سطح ایده‌آل وزنه بزند. جایگاه واقعی افشین طاهری قرار گرفتن در رده دهم نیست!
عارف خاکی؟
در مورد عارف باید بگویم او با اندک تغییراتی در تفکرات حرفه‌ای‌اش می‌تواند تبدیل به یک قهرمان بزرگ شود. عارف باید کمی ششدانگ تر باشد. او در یکضرب خوب کار کرد اما در دو ضرب به دلیل آن‌که وزنش پایین آمده بود، خوب کار نکرد. عارف در شرایطی وزنه‌های 193 و 195 را از دست داد که در تمرینات 198 کیلوگرم وزنه زده بود. او در مسابقه روزش نبود و هفتم شد.
رسول معتمدی...
رسول معتمدی کشف محمدحسین برخواه است و در این دو سال هم سرمایه‌گذاری خوبی روی او شد. او متاسفانه در ازبکستان دچار مسمومیت غذایی شد و به دلیل ضعف بدنی با استرس روی تخته رفت. خود من کمتر از 365 کیلوگرم برای رکورد مجموع رسول در نظر نگرفته بودم، اما در نهایت مجبور شدیم به تک مدال برنز دوضرب برای او اکتفا کنیم.
رحمان اورامه چطور؟ چرا در یک وزن بالاتر وزنه زد؟
رحمان اورامه در تمرینات 162 در یکضرب و 216 در دوضرب وزنه زده بود ولی یک هفته مانده به اعزام دچار اسپاسم عضلات کمر شد و مجبوریم شدیم از طریق تب سوزنی و فیزیوتراپی او را مداوا کنیم. او اگر می‌خواست در دسته 94 کیلوگرم وزنه بزند باید یک و نیم‌کیلوگرم هم از وزن بدنش کم می‌کرد که می‌توانست آسیب‌دیدگی او را تشدید کند. به همین خاطر تصمیم گرفتیم یک وزن بالاتر برود تا یک روز هم فرصت بیشتری برای استراحت و درمان داشته باشد. با این حال اثرات این آسیب دیدگی در وجودش بود و در روز مسابقه هم روی رکوردهای او تاثیر گذاشت. من معتقدم رحمان می‌تواند در وزن 102 کیلوگرم آینده درخشانی داشته باشد.
امیر عزیزی...
امیر در آستانه اعزام به لحاظ مزاجی دچار مشکل شد و دنبالش هستم تا از طریق پزشک تیم دلیلش را پیدا کنیم. او در تهران 170 یکضرب و 205 دوضرب وزنه زده بود و با این رکوردها می‌توانست نایب‌قهرمان جهان شود، با این حال بدنش در دوضرب خالی کرد و فقط در یکضرب توانست برنز بگیرد.
آرمان محمدزاده...
آرمان محمدزاده قدرت بدنی بالایی دارد اما اگر می‌خواهد آینده‌ای در وزنه‌برداری داشته باشد باید روی هماهنگی اعصاب و عضلاتش کار کند. متاسفانه فکر آرمان در جریان رقابت کاملا آشفته بود و اجازه نداد کارش را خوب انجام دهد.
و بالاخره علی داودی. کسی که قهرمان دسته فوق سنگین شد و تنها طلایی تیم لقب گرفت...
انتظار همه از علی داودی همین بود که قهرمان جهان شود. البته این را باید بدانیم که علی سال گذشته آسیب‌دیدگی بدی داشت و همین موضوع فکرش را به‌هم ریخته بود. او نیاز به یک مدال جهانی داشت تا دوباره اعتماد به نفس خود را به دست آورد. در یکضرب خیلی خوب کار کرد اما در دوضرب نتوانست رکورد تمرینی اش را تکرار کند.
با این حال مهم این بود که قهرمان جهان شود تا بهتر بتواند برای آینده‌اش هدف‌گذاری کند. او فیزیک بدنی فوق‌العاده‌ای دارد اما باید با اصول تغذیه‌ای وزنش را کمی افزایش دهد. تجربه‌اش هم رفته رفته بیشتر خواهد شد و در آینده‌ای نزدیک می‌تواند در رده سنی بزرگسالان هم روی سکوی قهرمانی بایستد.
فکر می‌کنید چند نفر از همین تیمی که قهرمان جهان شد پتانسیل کسب مدال در المپیک 2020 را داشته باشد؟
به جرات می‌توانم بگویم دو یا سه نفر از همین تیم می‌تواند در المپیک 2020 حرفی برای گرفتن داشته باشد و به مدال دست پیدا کند. البته مشروط بر این‌که خودشان هم بخواهند و این دو سال را با تفکرات حرفه‌ای تمرین کند. آنها می‌توانند جایگزن‌های خوبی برای قهرمانان ارزنده‌ای چون سهراب مرادی، کیانوش رستمی بهداد سلیمی، سعید علی حسینی باشند.
و صحبت پایانی؟
این قهرمانی حاصل زحمات خیلی بود که باید از آنها تشکر کنم. اول از همه از همسر و فرزندانم یاد می‌کنم که در این شش ماه دوری مرا تحمل کردند. اگر قوت قلب این عزیزان نبود من هم نمی‌توانستم از پس این مسئولیت بربیایم. از رئیس و دبیر فدراسیون هم تشکر می‌کنم که برای برپایی اردوهای تیم سنگ تمام گذاشتند. نفراتی چون محمدرضا کاظمی نژاد، علی نصرتی، محسن جلیلی، محمد کبیری و مهدی خالقی هم خالصانه برای قهرمانی تیم تلاش کردند. این قهرمانی حاصل تلاش همه دوستانی است که در این مسیر به ما کمک کردند و من از همه آنها ممنونم. فکر می‌کنم حتی اگر برای لحظه‌ای دل مردم ایران از این قهرمانی شاد شده باشد، ما به آنچه که می‌خواستیم دست‌یافته‌ایم.
رضا پورعالی
ورزش
نظر شما