این مکان سرزمینی است که اکنون ما با نام «شلمچه» می‌شناسیم و به آن «مشهدالشهدا» لقب داده‌ایم. شلمچه گرچه طی سال‌های اخیر نزد ایرانیان محبوب شده و مقصد بسیاری از افرادی است که دلشان هوای شور و شیدایی سال‌های دفاع مقدس را کرده و برای معنویت آن روزگار تنگ شده، اما این نقطه مرزی از قدیم‌الایام در نزد مردم خوزستان بویژه عرب‌زبان‌های این خطه از اعتبار خاصی برخوردار بوده و هست، به نحوی که بنابه اعتقاد عموم این دیار، نخستین منزلگاه و قدمگاه حضرت ثامن^(ع) در خاک ایران و این خطه است. امری که البته اسناد تاریخی نیز آن را تائید می‌کند و حتی از حضرت ثامن(ع) حدیثی موجود است که براساس آن، ایشان وقتی به شلمچه رسیدند، تأمل کرده و فرمودند: «روزگاری بهترین پیروان ما در این سرزمین ماوا می‌گیرند.» جمله‌ای که قرن‌ها بعد در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران معنا پیدا کرد، زیرا در ماه‌های نخست جنگ، وادی شلمچه خونین شد و بسیاری از رزمنده‌ها در این نقطه به شهادت رسیدند که در میان آنها تعداد زیادی از رزمنده‌های خراسانی نیز حضور داشتند. بچه‌های رزمنده‌ای که خاک شلمچه را چون خاک توس مقدس می‌دانستند و شاید به همین دلیل است که طبق آمارها، بیشترین رزمندگانی که با خون خود خاک شلمچه را آبیاری کردند، خراسانی بودند. بچه‌های رزمنده خراسان، شلمچه را قدمگاه و قرارگاه حضرت رضا(ع) دانسته و می‌دانند و با آن انس و الفت غریبی دارند. نسبت عاطفی و روحی‌ای که باعث شد بعدها پس از پایان جنگ، اولین یادمان مناطق عملیاتی کشور در شلمچه به همت رزمندگان خراسان بنا شود. یادمانی که بنایی هشت ضلعی به یاد امام هشتم(ع) بود تا به این ترتیب همگان بدانند این مکان نخستین خطه از ایران زمین است که جای پای مبارک امام مهربانی‌ها هنگام سفر ایشان از مدینه به مرو روی آن حک شده است.

رضا سلیمان نوری

ایران