استارت جدایی از استقلال را امید نورافکن روشن کرد. پسر جوان و آیندهدار استقلال که بهراحتی و با پرداخت تنها 50 هزار دلار از جمع آبیها جدا شد. جامجهانی که تمام شد درخشش بازیکنان استقلالی تیم ملی کار را برای تمدید قرارداد ستارهها سخت و سختتر میکرد. جباروف و تیام نیز هنوز قرارداد خود را تمدید نکرده بودند. اوضاع برای مرد خوشحال و یکهتاز آبیها سخت شده بود. کمکم زمزمههای اعتراض هواداران و پیشکسوتان بلند شده بود. اوضاع وقتی خرابتر شد که خریدهای جدید نیز یک به یک مصدوم از آب در میآمدند. مردی که به آقای دقایق پایانی معروف شده بود حالا بهگواه بیشتر سایتها و روزنامهها، روزها و لحظات آخر خود را در استقلال سپری میکند. ولی آیا مشکل استقلال، پرسپولیس و بهطور کلی فوتبال ما با رفتن پندار توفیقی و افرادی همانند او برطرف خواهد شد؟ برای پاسخ به این سوال نیازی به تفکر یا بررسی زیاد نیست. نگاهی به کارنامه و عملکرد مدیران دو باشگاه بزرگ پایتخت و بدهیهای ریز و درشت آنها نشان میدهد که صرف برکناری شخصی مثل پندار توفیقی راهحل و علاج این درد و بیماری مزمن نیست. حال ناخوش باشگاهداری در فوتبال ایران شاید نیاز به یک رنسانس و انقلاب بزرگ دارد. انقلابی که نهتنها در ارکان مدیریتی، بلکه باید بین سرمربیان، بازیکنان و حتی هواداران صورت گیرد.
به هر حال دیر یا زود معاون «عشق عکس» حاضر در فوتبال از استقلال جدا خواهد شد و همه ما مثل همیشه امیدواریم شاید این بار فردی در باشگاه استقلال به کار گماشته شود که بتواند راهحلی برای مشکلات گسترده آبیها پیدا کند. امیدی که شاید بیشتر شبیه به یک سراب باشد و همچنان طرفداران فوتبال هر روز صبح با خبر تهدید حذف از آسیا یا جدا شدن ستارههای تیم محبوبشان روز خود را شروع کنند.
* نویسنده : محمد جوادیفر خبرنگار
نظر شما