واقعیت این است که هرچه زمان بیشتر می‌گذرد، مهارت برانکو در استفاده از مهره‌های جدید هم تحلیل می‌رود. برانکو در فصل اول بازیکنان معمولی را به ستاره‌هایی واقعی بدل کرد. محسن مسلمانی را که داشت فراموش می‌شد احیا کرد، از رامین رضاییان بازیکن بزرگی ساخت و کامیابی‌نیا که متوسط نشان می‌داد به وزنه مهمی در پرسپولیس بدل شد. در سال‌های بعد و به‌ویژه سال سوم برانکو عملا بهره چندانی از خریدهایش نبرد. در سال دوم سه خرید طلایی پرسپولیس از نفت آمدند. سیدجلال، امیری و بیرانوند که هرسه ملی‌پوش بودند و در اوج دوران فوتبالشان. در کنار این بزرگان، پرسپولیس سیاست استخدام جوان‌ها را از سال دوم حضور برانکو کلید زد، اما تقریبا هیچ یک موفق نبودند. احسان علوان‌زاده را خیلی‌ها پدیده پرسپولیس لقب دادند اما او حالا غیر از پست‌های اینستاگرامی کار خاصی نمی‌کند، حمیدرضا طاهرخانی پیشرفتی نداشته است، کیفیت آدام همتی اصلا معلوم نیست. دیگر اینکه برخی خرید‌های گران‌قیمت هم دردی از پرسپولیس دوا نکرده‌اند. گادوین منشا ستاره پیکان با هزینه‌ای سنگین جذب پرسپولیس شد، اما هیچ نشانی از آن مهاجم آماده نداشت و غالبا روی نیمکت می‌نشست.
سیامک نعمتی هم همین‌طور. او اگر چه این اواخر شانس بیشتری برای بازی پیدا کرد اما اصلا درخشان نبود. دیگر خریدها مثل شایان مصلح هم به نیمکت دوخته شدند. مصلح که پدیده سپیدرود در لیگ یک بود و تیم‌های بسیاری خواهانش، عملا در پرسپولیس برانکو نقش چندانی نداشت. برانکو عموما با 11 بازیکن اصلی‌اش کار می‌کند. به‌نظر می‌رسد در آماده‌سازی نیمکتش اهمال می‌کند. شاید این مساله در اوضاع فعلی کمی هم امیدوارکننده باشد. در شرایطی که پرسپولیس محروم است با کمبود بازیکن مواجه است. فراموش نمی‌کنیم که شبح خطرناکی هم وجود دارد. شبح سندروم سال سوم. برانکو پیشتر و در تیم‌های مختلف عملکرد خوبی در سال‌های سوم حضورش نداشته است. باید دید و نظاره کرد فرجام پرسپولیس را با پنجره‌ای بسته.
* نویسنده : محمد هدایتی روزنامه‌نگار
نظر شما