به گزارش ایکنا؛ همه مبلغین و همه کسانی که عهده‌دار بیان دین هستند، را دعوت می‌کنم که هرچه بیشتر به قرآن و روایات و متون دینی مراجعه کنند، دین را درست و دقیق بفهمند و آنچه را که از دین به دست می‌آید، برای مردم بیان بکنند. علاوه بر اینکه باید شرایط یک مبلغ واقعی را هم از دین استخراج کنند.

 

این دو بُعد اهمیت ویژه‌ای دارد. کسی که از جهت علمی بسیار ضعیف است و اطلاعات قرآنی و روایی ضعیفی دارد، حق ندارد منبر برود و در مقام بیان دین بربیاید. من گاهی در درس به دوستان طلبه عرض می‌کنم که این روایت «العلماء ورثة الانبیاء» که از وجود مبارک پیامبر اکرم(ص) صادر شده است، وراثت را در سه بُعد می‌داند؛ یکی در علم، دیگری در ایمان و سومی هم در تبلیغ است.

 

یعنی کسی که می‌خواهد جایگاه انبیاء را تا حدی عهده‌دار شود و مصداقی از مصادیق وارث انبیاء شود، در درجه اول باید عالم باشد. آیا ما در میان پیامبران یک پیامبری داشتیم که جاهل باشد؟ پیامبری داشتیم که از او سؤالی بکنند و اشتباه جواب بدهد؟ ما در مورد پیامبران یک مورد هم نداشتیم، چه اولوالعزم چه غیر اولوالعزم که این‌ها در جواب دادن خطا کنند.

 

پیامبران ما از جایگاه علمی بالایی برخوردار بودند؛ لذا من نمی‌توانم به مجرد اینکه چهار، پنج سال در حوزه علمیه درس خواندم، ادعا کنم آن علمی که به وسیله او بتوانم دین را بیان کنم را دارا هستم. یک وقتی در زمان مرحوم والد ما یکی از نماینده‌های زن در مجلس شورای اسلامی اظهار نظر دینی کرده بود و از موضع یک کارشناس دینی یک حرفی زده بود، مرحوم والد ما در درس فرمودند که من که بیش از پنجاه سال است درس می‌گویم، جرأت نمی‌کنم خودم را به عنوان یک کارشناس دینی مطرح کنم، تو چطور وقتی اطلاعی از اسلام نداری و در گوشه و کنار جسته و گریخته یک چیز‌هایی را خواندی و یا شنیدی، خودت را به عنوان کارشناس دینی مطرح می‌کنی؟ می‌خواهم عرض کنم یک جنبه مبلغ دینی جنبه علمی است که باید در یک حد بالایی باشد.

 

جنبه دوم ایمان و باور انسان است. یک مبلغ، روحانی و خطیب باید به آنچه که می‌گوید، ایمان و باور داشته باشد. اگر مردم را به خدا دعوت می‌کند، خودش باور جدی داشته باشد؛ اگر به معاد دعوت می‌کند؛ خودش باور جدی داشته باشد و اگر به نیکی و صفات پسندیده دعوت می‌کند، خودش عامل به او باشد.

 

ما چقدر روایات داریم که در آنها، از علم بلا عمل و عمل بلا علم، نهی شده است مثل: «من عمل علی غیر علمٍ کان ما یفسد اکثر ممّا یصلح». فساد عمل بدون علم، بیش از صلاح آن است. از آن طرف عالم بلا عمل هم در روایات شدیدا مورد مذمت قرار گرفته است. ایمان هم همینطور است.

 

مبلغ باید به باور‌هایی که مردم را به آن دعوت می‌کند، کاملاً معتقد باشد. یک روحانی آن کسی است که واقعا خوفش در خلوتش از خدا بیشتر از جلوتش باشد. اگر واقعا وقتی تنها بود، بین خودش و خدا خوفش بیشتر بود، این دلیل بر این است که واقعاً ایمانش در یک مرحله خوبی است.

 

شرط سوم وراثت، تبلیغ است. یعنی دین را برای مردم بیان بکند. اگر یک کسی هم مؤمن است و هم علم دارد، اما در خانه خودش بنشیند، عنوان ورثه الانبیاء را پیدا نمی‌کند. وراثت انبیاء این است که از هر راهی که مانده دین را به مردم ابلاغ بکند و برساند.

 

«آیت الله حاج شیخ محمدجواد فاضل لنکرانی»