صدای شیپورها که از گوشه و کنار شهر بلند می‌شود بی‌توجه به تاریکی شب که از نیمه گذشته نشان از شادی مردمی‌ دارد که برای خوشحالی و برپایی یک جشن باشکوه در کنار هم دلیل مهمی ‌پیدا کرده‌اند و آن دلیل دومین پیروزی تاریخ فوتبال ملی ایران در جام‌جهانی است. خودروها کم‌کم از منازل خارج می‌شود در حرکت به سوی میدان‌های اصلی شهر و جوان‌هایی که یا پرچم سه‌رنگ کشور را در دست دارند یا با نقاشی پرچم به روی صورت‌های شاد و خندان از آغاز یک جشن بزرگ ملی خبر می‌دهند. بهانه این شادی بزرگ بر هیچ کس پوشیده نیست. ایران در مهم‌ترین و معتبرترین رویداد فوتبالی جهان به یک پیروزی بزرگ دست یافته و پس از 20 سال که بازی تاریخی قرن را مقابل ایالات‌متحده به سود خودش تمام کرد این‌بار با شکست مراکش در صدر اخبار رسانه‌های جهان قرار گرفته است.  این اتفاقی نیست که همیشه یا حتی در هر سال شاهدش باشیم. همچنین قابل قیاس با برخی از جشن‌ها و تجمعات سیاسی سال‌های اخیر نبوده و نیست چرا که اینگونه جشن‌ها بر محور اتحاد و یکدلی ملت شکل نمی‌گیرد. پیروزی یک شخصیت سیاسی یا در حقیقت یک جناح به معنی شکست سایر رقبا و جناح‌های دیگر است که در پی آن حامیان جناح یا نامزد پیروز به خیابان‌ها می‌ریزند و بخش قابل‌توجهی از مردم احتمالا متاثر و متاسف از ناکامی ‌سهمی‌در این جشن و پیروزی نخواهند داشت.  پیروزی‌های تاریخی فوتبال ملی اما جشن مشترک اتحاد و همدلی برای همه ملت ایران بوده و هست. نخستین‌بار چنین جشن باشکوهی در آذرماه 1376 و بازی تاریخی ایران مقابل استرالیا شکل گرفت‌؛ تجربه‌ای خودجوش و متفاوت که همه مردم را در کنار هم به خیابان‌ها کشاند. جشنی یک رنگ با پرچم سه رنگ ایران و شادی همگانی حاصل از یک پیروزی ملی که شاید فرد فرد مردم ایران هر کدام به نوعی در آن سهیم بودند. نخستین بار که صدای بوق‌های ممتد و راه‌بندان‌های طولانی آزاردهنده نبود، توزیع شیرینی در خیابان‌ها و چسباندن گل‌ها به روی برف‌پاک‌کن خودروها همه و همه تصاویری بی‌سابقه و خاطره‌انگیز به ثبت رساند که نشان از یک شادی بزرگ و خالی از تبعیض در میان همه مردم ایران داشت.  شکست آمریکا و پیروزی اخیر برابر مراکش دومین و سومین تجربه جشن‌های فراگیر و همگانی مردم ایران پس از موفقیت فوتبال ملی را رقم زد. به نوعی باید گفت در هر 3 جشن باشکوه مردم ایران طی 20 سال اخیر قدرت اعجازانگیز فوتبال به تصویر کشیده شد‌؛ قدرتمندترین عامل اجتماعی که در حاشیه یک رویداد ورزشی می‌تواند بهانه‌ای برای شادی یکپارچه یک ملت باشد.  در واقع باید امروز به جایگاه اجتماعی و قدرت تاثیرگذاری فوتبال احترام گذاشت که موجب می‌شود میلیون‌ها نفر ساعاتی به دور از هیاهو، ‌اضطراب و نگرانی‌های ناشی از مشکلات زندگی روزمره رها از تمامی ‌دل نگرانی‌ها چنین یکدل و یک‌صدا بهانه‌ای برای شادی و جشن می‌یابند و زمانی که این جشن با پرچم‌های سه‌رنگ ایران در خیابان‌های شهر با نوای ایران و ایران و حتی سرودهای غرورانگیز ملی همراه می‌شود تاثیر قابل‌توجهی در تقویت همبستگی و اتحاد و انسجام ملی خواهد داشت.  معجزه فوتبال را در این ساعات تکرار‌نشدنی باید باور کرد و قدرت بازی مهیجی که خواسته یا ناخواسته بیش از دوسوم مردم جهان را به خود مشغول می‌کند. ساعاتی از روز موجب تعطیلی ادارات و کسب و کار می‌شود و میلیون‌ها نفر از مردم یک کشور را در کنار هم با یک رویا و آرزوی مشترک همدل و هم‌صدا می‌سازد.  با این وجود باید قدردان فوتبال باشیم که می‌تواند ساعت‌های اتحاد و همدلی‌هایمان را بیشتر کند. ما را در کنار هم با یک بهانه مشترک به میهمانی یک جشن ملی با پرچم‌های یک‌رنگ دعوت کند و به نگرانی‌های روزمره حداقل برای ساعتی پایان دهد. حالا تصور کنیم که افزایش این ساعت‌ها و تکرار این موفقیت‌ها تا چه حد می‌تواند در پیشرفت و توسعه کشور با افزایش کارایی و بهره‌وری تاثیرگذار باشد. جامعه‌ای متحد، منسجم و امیدوار با غروری زنده شده در عرصه‌های جهانی و پرچمی‌ سرافراز و همیشه پیروز در المپیک یا جام‌های‌جهانی. این خاصیت ورزش قهرمانی در فوتبال یا سایر رشته‌هاست و البته خاصیتی که در همه سال‌ها از آن غافل بودیم و شاید هنوز  هم هستیم.