دراین مطلب آمده است: اختلال طیف اوتیسم، اختلالی عصبی - رشدی است که در دوران کودکی و قبل از سه سالگی بروز می‌کند. این اختلال با تاثیر روی مغز کودکان، سبب می‌شود آن‌ها در سه حوزه تعامل اجتماعی، ارتباط با دیگران و نداشتن ابزارهایی برای تعامل از جمله تماس چشمی مشکل داشته باشند.
کودکانی که در 12ماهگی «هجا» را به کار نمی‌برند، در 19ماهگی کلمه نمی‌گویند، قبل از 24ماهگی ترکیب دو کلمه را نمی‌گویند و کودکانی که قادر به برقراری تماس چشمی نیستند دارای اختلال اوتیسم هستند. دلیل شناخته شده و مشخصی برای اوتیسم کشف نشده، اما تحقیقات نشان داده است که احتمال تاثیر عوامل ژنتیک و دارویی در بروز این بیماری وجود دارد.
در خانواده هایی که این بیماری نسل به نسل انتقال پیدا می‌کند احتمال تولد کودکان داخل طیف اوتیسم بیشتر است.
مصرف قرص‌های دیابت و مسکن در زمان بارداری و سن بالای پدر و مادر از عوامل تولد نوزاد مبتلا به بیماری اوتیسم است.
علائم شایع اوتیسم شامل برقرار نکردن ارتباط چشمی، ناتوانی کلامی، انواع رفتارها و علاقه به بازی‌های تکراری، تاخیر در یادگیری و حرف زدن، بی‌توجهی به احساس درد، وابستگی شدید به پدر و مادر و ارتباط نداشتن با دیگران در روابط اجتماعی می‌شود.
از هر 100 نفر یک نفر به این اختلال مبتلا می‌شود و در پسران چهار برابر شایع‌تر از کودکان دختر است. طبق آمار 80 درصد مبتلایان به اوتیسم هوش کمتری دارند و در سطح نرمال نیستند، افراد داخل طیف اوتیسم که دارای ضریب هوشی بالای 85 درصد هستند بدون هیچ گونه تاخیر زبانی می‌توانند صحبت کنند و ضریب هوشی نرمالی دارند. کودکان داخل طیف شدید اوتیسم نیز ضریب هوشی کمتر از 70 درصد دارند که ممکن است همراه با عقب ماندگی باشد. همچنین کودکان دارای ضریب هوشی 70 تا 89 درصد نیز در مرز قرار دارند و در رده کودکان دارای اختلال اوتیسم متوسط قرار می‌گیرند.
آن ها نه عادی هستند و نه عقب مانده. نارسایی‌های پایدار در ارتباط اجتماعی، نقص در ادراک کاربرد مهارت‌های ارتباطی برای اهداف اجتماعی، کمبود در رفتارهای غیرکلامی و ناتوانی در درک معانی پنهان و مبهم زبان از معیارهای تشخیص اوتیسم است.
8006**3042