دولت یازدهم نیز به شکل دیگری عدالت را به حاشیه راند. دولت با روی دست گرفتن «اعتدال» آن را در مجامع داخلی و خارجی مرتب به کار می‌برد. عدالت، آرمان انقلاب است و باید آن را در مجامع داخلی و جهانی دنبال کرد و در مقابل نمی‌توان از اعتدال به‌عنوان یک قضیه کلی یاد کرد. دولت اسلامی موظف به اجرای عدل است و نه اعتدال، زیرا اعتدال فقط معنایش آن است که ببینیم دیگران چه می‌خواهند نه آنکه عدالت چه اقتضایی دارد؛ بنابراین دولت باید برای برقراری عدل در جامعه تلاش کند نه آنکه به ایجاد اعتدال روی آورد.

نمی‌خواهیم کسی را متهم کنیم که اگر سخن از اعتدال گفت، می‌خواهد خلاف اسلام رفتار کند و ضد اسلام است، همه دل‌شان می‌خواهد به وظیفه‌شان عمل کنند، اما باید در انتخاب گفتمانی که توسط دولت تکرار می‌شود و مردم دنیا آن را می‌شنوند دقت کرد. اعتدال بی‌مبدا و منتها واقعیت ندارد. عدل از بافضیلت‌ترین فضایل و اعتدال عکس آن است. با اعتدال نه می‌توان حق و باطل را شناخت و نه فضیلت و رذیلت را. همان‌طور که مطهری‌های زمان نیز این تذکر را داده‌اند. فرق اساسی عدل و اعتدال آن است که در عدل هر چیزی در جای خود قرار می‌گیرد پس نقصی ندارد؛ ولی در اعتدال و تعادل، با توجه به عرضه و تقاضا کارها صورت می‌گیرد و برابر خواست مردم سخن گفته و برنامه تولید می‌شود. به نظر دولت به صورت مبنایی با اولویت داشتن عدالت مشکل دارد.