نمایش فیلم‌های «به وقت شام»، «لاتاری» و پویانمایی «فیلشاه» سبب شد افرادی که سال‌ها از سینما قهر کرده بودند به تماشای این آثار بنشینند؛ مادر شهیدی که پس از ۵۰ سال به سینما آمد و به تماشای فیلم «به وقت شام» ابراهیم حاتمی کیا نشست یا خانواده‌هایی که با خیال آسوده کودکانشان را به سینما بردند تا ضمن سرگرمی با «فیلشاه» یک قصه قرآنی را بشنوند اتفاقات خوب اکران نوروز بود.

«لاتاری» نیز با قصه کمتر شنیده شده‌ای که روایت کرد نظر بسیاری از جوانان و خانواده‌ها را به خود جلب کرد و پس از مدت‌ها مردم در سینما به افتخار قهرمانی که با غیرتش جلوی متعرضان ایستاد دست زدند.

اما نمایش نوبت دوم بهار برعکس نوبت اول بود؛ فیلم‌هایی کم کیفیت و بی هدف که مخاطب را هم سر درگم می‌کردند، به جز «چهار راه استانبول» مصطفی کیایی و با اغماض از یکسری کاستی‌ها «آنسوی ابرها»‌ی مجید مجیدی، فیلم‌های به نمایش در آمده حرفی برای گفتن نداشتند.

فیلم‌های «خجالت نکش» رضا مقصودی و «تگزاس» مسعود اطیابی فیلم‌های طنز نوبت دوم نمایش بهار بودند که فیلم دوم هیچ حرفی برای گفتن نداشت؛ شوخی‌های کلامی، صحنه‌هایی مغایر با فرهنگ ایرانی اسلامی و بازی‌های تکراری که بار‌ها با گریم‌های مختلف در فیلم‌هایی با مضامین این چنینی دیده شده است مواردی بود که بیش از همه در «تگزاس» به چشم می‌آمد.

با وجود تغییر ذائقه مخاطبان سینما و نوع شوخی‌های «تگزاس» دور از ذهن نبود که این فیلم صدر نشین جدول فروش نوبت دوم بهار شود.

در میان فیلم‌های به نمایش در آمده در نوبت دوم بهار سه فیلم بودند که به طرق مختلف ناموفق عمل کردند.

به عقیده منتقدان فیلم «خوک» به کارگردانی مانی حقیقی به لحاظ محتوا، کارگردانی و بازی‌ها ضعیف بود.

منتقدی درباره این فیلم نوشته است: «فیلم «خوک»، بی‌قصه و بی سر و ته است که می‌خواهد از چپ و راست و بالا و پایین بخورد. کارگردان معلوم نیست قصد دست انداختن چه کسی را دارد: شخصیت اصلی فیلم؟ مأموران؟ سینما یا مخاطب را؟ به نظرم که غیر خود و به تعبیر من درآوردی «ناسینما»یش، کسی را نمی‌تواند دست بیندازد.»

درباره «عصبانی نیستم» نیز کافی است به سالن‌های نمایش دهنده این فیلم سری بزنید تا متوجه شوید اغلب مخاطبان این فیلم از تماشان آن پشیمان هستند و فیلم را اعصاب خورد کن و گیج کننده می‌دانند.

فیلم سینمایی «جشن دلتنگی» نیز به دلیل شرایط نامناسب اکران در گیشه ناموفق بود.

این فیلم دغدغه مطرح کردند و آسیب شناسی آسیب‌های فضای مجازی را داشت و اگر چه در پرداخت ضعف‌هایی داشت می‌توانست با شرایط نمایش بهتر جایگاه مناسب تری در گیشه داشته باشد.

نمایش عید فطر سینما‌ها هم با سه فیلم آغاز شد، فیلم‌های «در وجه حامل»، «دشمن زن» و «دلم می‌خواد»؛ از این میان دو فیلم کمدی و یک اثر اجتماعی است.

ضعف‌های فیلم‌های به نمایش در آمده از یک سو و بازی‌های جام جهانی از سوی دیگر سبب شد مخاطبان استقبال گرمی از این فیلم‌ها نداشته باشند، به گونه‌ای که چشم امید سینما داران به هزار پایی است که در روز‌های آینده بر پرده نقره‌ای می‌آید.

با نگاهی اجمالی به اسامی فیلم‌هایی که در صف نمایش هستند، کمتر از تعداد انگشتان یک دست فیلم قابل دفاع، توشه‌ای برای اکران موفق در ادامه سال نداریم.

سینمای ایران در چند سال اخیر با تولید انبوه فیلم‌هایی که بخشی از آن‌ها به لحاظ کیفی قابلیت نمایش در سینما‌ها را ندارند و مؤلفه‌های یک فیلم سینمایی در آن‌ها دیده نمی‌شود مواجه بوده است؛ آثاری که در دو گونه اجتماعی و کمدی قرار می‌گیرند و گاهی با اشغال کردن نوبت و سالن هر چقدر هم محدود، فرصت دیده شدن را از سایر فیلم‌ها می‌گیرند.

سینمای ما نیاز به آسیب شناسی جدی دارد؛ فیلم‌هایی که در گونه‌های مختلف سینمایی اعم از سیاسی، تخیلی، علمی و... ساخته شوند و همچنین بازار نمایش مناسبی که سرمایه‌های تولید را هدر ندهد.

ورود بیش از پیش بخش خصوصی به هنر هفتم هم از مسائلی است که می‌تواند به پویایی سینمایی که این روز‌ها بیش از هر زمان دیگری نیاز به پویایی دارد کمک کند.