فاطمه پاقلعه‌نژاد- بالاخره پس از سال ها انتظارها به سر رسید. بعد از اینکه خیلی ها درباره اش گفتند، نوشتند، مطالبه اش کردند و خواستند که این اتفاق بیفتد. این اواخر دیگر این موضوع مطالبه زنان تنها نبود. خیلی از مردان هم درباره اش نوشتند. خواستند که مثل همه کشورهای دنیا، در کنار دختران، همسران یا خواهرانشان به تماشای هیجان انگیزترین ورزش تیمی دنیا بنشینند. این اواخر بودند پسرانی که هر چند کم تعداد، اما ایستادند و گفتند تا درهای آزادی به روی دختران باز نشود دیگر به استادیوم نمی رویم یا دخترانی که با لباس مبدل و گریم مردانه راهی ورزشگاه شدند تا حضور در جو آزادی را تجربه کنند. دیگر همه درباره این موضوع می گفتند. از هنرمندان و سلبریتی های داخلی تا اینفانتینو که در سفری به تهران انگار خوب درباره این موضوع می دانست و در دیدارش با رئیس جمهور مجوز ورود زنان به ورزشگاه را از بالاترین مقام اجرایی کشور خواسته بود. همان روزی که انگار تمام فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش دست به دست هم داده بودند تا تعداد محدودی از دختران راهی ورزشگاه شوند اما در دقایق آخر نهادهای ذیربط اجازه این کار را ندادند. نهادهای ذیربطی که در هفته های اخیر در خط آخر یک خبر خوش، تبصره مجوز آنها آمده بود. خبری که از تماشای خانوادگی بازی های تیم ملی در ورزشگاه آزادی منتشر شده بود البته با شرط رضایت نهادهای ذیربط.

این نهادها اما انگار بالاخره رضایت دادند تا یک اتفاق خوب بیفتد. اتفاقی که شاید آغازی برای یک تاریخ باشد و به عنوان مبدا ثبت شود. آغازی برای حضور زنان در ورزشگاهی که نامش آزادی است. حالا زنان می توانند در کنار همسران، پدران و برادرانشان به آزادی بروند. اتفاقی که خواست عموم‌شان بود. یک تجربه جدید برای آنها که سال ها آرزوی نفس کشیدن در هوای ورزشگاه آزادی و حضور در جو هیجانی آن را داشتند. مطالبه ای که دیگر تریبون خاصی نیاز نداشت، هر کس از هر طریقی که می توانست آن را فریاد می زد تا بالاخره اتفاق بیفتد. قطعا از نقش وزارت ورزش دولت یازدهم در این موضوع نمی شود گذشت. آنها که مدت هاست زیرساخت های لازم را آماده و مجوز حضور زنان در ورزشگاهها را صادر کرده اند اما اینکه نهادهای سرسختی که زیرساخت ها را برای حضور زنان مناسب نمی دانستند رضایت دادند تنها و تنها به خاطر مطالبه عمومی است که در تمام مردم شکل گرفته بود. چه زن و چه مرد؛ چه آنها که فوتبال دوست داشتند و چه آنها که فوتبال دوست نداشتند. همه حالا قدرت انتخاب دارند و این یک قدم بزرگ به سوی آزادی است.

حضور خانواده ها در ورزشگاه آزادی و تماشای دیدار تیم ملی ایران مقابل اسپانیا و پس از آن دیگر مسابقات جام جهانی، می تواند حجت محکمی باشد بر اینکه تمام ترس های پیش از این، از آماده نبودن زیرساخت ها تا فضای بد ورزشگاه و عبارات نامناسبی که شاید استفاده شود و یا هر احتمال منفی دیگری بی مورد بوده اند. می تواند نشانی باشد از اینکه حضور زنان در ورزشگاه مشکل ساز نیست و حتی باعث بهتر شدن فضای ورزشگاه هم می شود و می توان برای بازی های زنده مسابقات لیگ برتر هم روی آن فکر کرد که اگر زنان و مردان در کنسرت ها و سینماها کنار هم می نشینند و فیلم می بینند و آهنگ گوش می کنند یا مثل این چند روز اخیر فوتبال می بینند، این اتفاق می تواند در اِشِلی بزرگتر در ورزشگاه هم رخ بدهد و اتفاق خاصی نیفتد. و در نهایت می تواند نشانی از این باشد که با یک تصمیم ساده می شود بخشی از جامعه را خوشحال کرد و شادی را به تمام جامعه هدیه کرد.  

41258