درست است که جماعتی در آن کشور برای حضور در رویدادی جهانی جمع شده‌اند و می‌توان از این فرصت برای تبلیغ ایران استفاده کرد، اما هزینه تبلیغات خیلی بالا بود.

هرچند ما برای ورود به جریان تبلیغاتی در جام جهانی تا یک حدی پیش رفتیم، ولی با توجه به شرایط کشور نمی‌توانستیم این حجم هزینه را انجام دهیم. در رویدادی چون جام‌جهانی، سازمان‌ها نباید به جای هم عمل کنند و فقط باید فصل مشترک برای همکاری‌ها بدرستی تعریف شود، باید توجه کنیم ما در خیلی از بخش‌ها با بسیاری از سازمان‌ها، وزارتخانه‌ها و نهادها فصل مشترک داریم و منطقی نیست که به جای هم عمل کنیم، خیلی هنر کنیم شرایط فصل مشترک را خوب تعریف کنیم.» البته ناگفته نماند که اگرچه بهانه اصلی برای توجیه این غیبت و رها کردن امور تبلیغاتی، صرفا بودجه اندک سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری بوده که در حالت عادی هم کفاف هیچ فعالیت تبلیغاتی را نمی‌دهد، اما از همان جام ۲۰۰۶ آلمان درباره اشتباه‌های تبلیغاتی و انحراف در هزینه‌های رویدادهایی مثل جام جهانی و سلیقه مخاطبان حاضر در آن که تبلیغاتی همسنگ با طیف خودش را می‌طلبد، پژوهش‌ها شده بود و انتظار می‌رفت برای تکرار آن، دیگر آن مسیر طی نشود.