در این شرایط هر چند وقت یک بار در شبکه‌های اجتماعی که دیگر برای خود دنیایی جدید با مناسبات خاص خود شده‌اند موج‌هایی عمدتا از سوی سلبریتی‌ها بر می‌خیزد که هر کدام از این موج‌ها بنا دارند یکی از معضلات را حل کنند. فضای مجازی از هشتگ‌های این کمپین‌ها پر و نظرات موافق و مخالف بسیاری درخصوص آن بیان می‌شود. بسیاری از پیوستن به فلان‌کمپین سخن می‌گویند اما در عمل و در دنیای واقعی کمتر نشانی از آثار این کمپین‌ها می‌توانیم ببینیم. نه خریدها متوقف می‌شوند و نه ملتی به دنبال حفظ چند یوز باقی مانده در فلات ایران می‌دوند؛ اما چرا؟

کمپین‌ها که بسیاری از آنها توسط افراد مشهور معروف به سلبریتی‌ها راه می‌افتند هر چند غالبا نیت‌هایی خوب دارند اما از یک مساله اصلی رنج می‌برند، آن هم فاصله فراوانی است که میان کمپین‌ها و مروجین‌شان با بدنه عمومی مردم وجود دارد. واقعیت این است که سلبریتی‌ها هر چند مورد محبت مردم قرار دارند اما غالبا تصور دقیقی از دغدغه‌های اساسی مردم ندارند؛ گرانی برای یک سلبریتی که درآمد چند صد میلیونی از «بازی» در یک فیلم یا یک تیم فوتبال به دست می‌آورد همان معنای گرانی را برای یک کارگر ساده با ماهی یک میلیون و 200 هزار تومان حقوق ندارد! این عدم مفاهمه بین مردم و سلبریتی‌ها سبب می‌شود اگر یک سلبریتی با نیتی خوب پیشنهاد نخریدن اجناس غیرضروری برای مقابله با گرانی را بدهد در عرصه عمومی برای عموم مردم این سوال به وجود می‌آید که چه چیز غیرضروری می‌توانیم بخریم که بناست از این به بعد نخریم؟ عموم مردم به صورت عادی و در صورت عدم نیاز به سمت خرید سکه، خودرو، مسکن و ... نمی‌روند که بنا باشد این اقلام را تحریم کنند! راه‌حل مشکلات اساسی که مردم همه روزه با آنها دست به گریبان هستند چیزی فراتر از کمپین‌ها و هشتگ‌ها و ... است؛ معضلات کلان و ساختاری اقتصاد و فرهنگ، نیازمند تصمیمات کارشناسی و تخصصی در سطح کلان دولت و حاکمیت است و کمپین‌ها بیش از این‌که مشکلی را حل کنند بیشتر نوعی تخلیه هیجان زودگذر و تقریبا بی‌فایده‌اند که افکار عمومی را نسبت به راه‌حل‌های واقعی منحرف کرده و حرکات نمایشی را جایگزین اقدامات اساسی می‌کنند.

علیرضا ملوندی - روزنامه نگار