اگر بخواهیم بر مبنای منطق فوتبال به بازیهای تیممان در روسیه بپردازیم بدون تعارف باید از هماکنون چمدان شاگردان کیروش را بسته دیده و آنها را در جمع اولین حذف شدههای جام بدانیم چراکه بذری برای موفقیت این تیم نکاشتهایم که انتظار رویش دانه داشته باشیم. نه اردوی مناسب با شأن یک تیم حاضر در بزرگترین هماورد فوتبالی دنیا، نه دیدار تدارکاتی آنچنانی و نه حتی حمایت ظاهری مدیران و دستاندرکاران ورزشی و غیرورزشی! انتقادات شدید بعضی اهالی فوتبال از سرمربی پرتغالی هم بدون توقف ادامه داشته و گویا قسم خوردهاند تا او را زمین نزنند و به این رویه خود ادامه دهند.
اما در میان علاقهمندان ایرانی منطق چندان محلی از اعراب ندارد. این روزها با هرکسی درباره نتایج تیم ملی صحبت میکنی متفقالقول شکست مراکش و نباختن به پرتغال و اسپانیا را پیشبینی کرده و ایران را در مرحله بعد تصور میکنند و چه رویای شیرین و دوست داشتنی است این صعود تاریخی به دور بعد که اگر محقق شود، نه به واسطه برنامهریزیهای فدراسیون و حمایتهای مسئولان که به خاطر تلاش بازیکنان و تدابیر تاکتیکی کادر فنی خواهد بود. امیدی که فوتبالدوستان ایرانی به موفقیت تیم ملی بستهاند صرفا یک درخشش در روسیه 2018 نیست بلکه همانند معجزهای شگرف التیامبخش دردها و زخمهایی است که بر پیکره این مردم وارد آمده است. مردمی که فوتبال را جایگزین بسیاری از شادیهای فراموش شدهشان کردهاند. مردمی که به این شگفتی نیاز مبرم دارند.
* نویسنده : سیدمهدی فاطمی خبرنگار
نظر شما