به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، شاید شایعات مطرح شده درخصوص پرواز F-35های اسرائیلی بر فراز ایران که عمدتا در رسانه های صهیونیستی و برخی کانال های ضد انقلاب مطرح شد، به دلیل متعدد فنی، مردود و صرفا تلاشی برای زنده کردن قدرت این رژیم کودک کش در رسانه های منطقه باشد، اما با توجه به اینکه ممکن است بخشی از افکار عمومی تحت تاثیر قانون "دروغ هرچه بزرگتر، باور کردنش آسانتر" قرار بگیرند، بررسی ابعاد مختلف و فروضی که در این ماجرا وجود دارد، امری ضروری خواهد بود.

ماجرای این شایعه از این قرار است که به گفته برخی رسانه های صهیونیستی، "دو فروند جنگنده F-35 اسرائیلی توانسته‌اند با پرواز بر فراز آسمان ایران اقدام به عملیات شناسایی کرده و بدون اینکه سامانه‌های پدافندی مطلع شوند، آسمان ایران را ترک کنند." فرمانده نیروی هوایی ارتش اسرائیل نیز پس از آنکه متوجه شد این شایعه تاثیر خوبی روی تبلیغ قدرت هوایی این رژیم دارد، در توضیحات تکمیلی مدعی شد که از این هواپیما در سراسر خاورمیانه استفاده کرده‌ اند؛ هرچند که فقط تصویری از آن بر فراز خاک کشور بی دفاع و بدون پدافند لبنان، به عنوان سند منتشر شد.

محدودیت برد؛ مهمترین دلیل تکذیب شایعه

همانطور که رسانه های داخلی نیز در گزارش های اخیر خود به آن پرداخته اند، شعاع عملیاتی F-35 -در حالت عملیاتی- حدود 1200 کیلومتر است که این میزان برد -حتی اگر هواپیما در بالاترین ارتفاع به منظور کاهش مصرف سوخت حرکت کرده و مسیر کاملا مستقیم را هم طی کند- کفاف رسیدن به مرکز ایران را نمی‌دهد. لذا این جنگنده باید برای انجام این عملیات ادعایی، یا بر فراز آسمان و یا روی زمین در یکی از کشورهای همسایه ایران اقدام به سوختگیری کند که در این صورت، امکان پنهان نگاه‌ داشتن عملیات مقدور نیست.

با توجه به روابط خوب جمهوری اسلامی ایران با اکثر کشورهای منطقه و نیز، ترس معدود کشورهایی که داعیه و توهم مقابله با جمهوری اسلامی ایران را دارند، از پاسخگویی و برخورد نیروهای مسلح ایران با ارائه چنین خدماتی به نیروی هوایی اسرائیل، بسیار بعید خواهد بود یک یا دو جنگنده این رژیم بتوانند به راحتی در کشوری نزدیک به ایران سوختگیری کرده و عازم ماموریت بر فراز خاک کشورمان شوند؛ بخصوص آنکه اشراف اطلاعاتی جمهوری اسلامی ایران در منطقه که زبانزد خاص و عام است، چنان ترسی در دل دشمنان و حکام منطقه ایجاد کرده که فرود یک هواپیمای جدید اسرائیلی در خاک شان در اقدامی علیه ایران را دارای هزینه های بالایی تصور می کنند.

آیا امکان شناسایی اف-35 در ایران وجود دارد؟

شاید با تمام این تفاسیر، برخی این فرض محال را مطرح کنند که اگر شرایط سوختگیری برای اف -35 فراهم شد و عزم ماموریت شناسایی بر فراز خاک ایران را داشت، آنوقت چگونه باید آنرا شناسایی کرد؟ چه ابزاری برای این کار وجود دارد؟

این ابهام و سوال، پیش از این نیز در خصوص برخی دیگر از تجهیزات نظامی و پرنده غربی بویژه آمریکایی و اسرائیلی مطرح شده بود که خوشبختانه نحوه مقابله و رفتار هوشمندانه نیروهای مسلح کشورمان، برگ برنده ای برای پاسخگویی در رویدادهای مشابه است که یکی از مهمترین برگ های برنده، شکار پهپاد مشهور، رادار گریز و فوق پیشرفته آرکیو 170 بود. اگرچه تفاوت هایی در زمینه ابعاد، ارتفاع پروازی و برخی مشخصات سطح مقطع راداری میان این دو پرنده وجود دارد، اما نحوه شناسایی پرنده بدون سرنشین مذکور که حدودا 2 سال قبل از شکار آن، انجام شد می تواند در این بخش به کمک خوانندگان بیاید.

  رهگیری موفق RQ-170 در سال 88 توسط رهگیرهای الکترواپتیکال

18 بهمن ماه سال 1391 و در قالب برنامه "ثریا" از شبکه اول سیما، مستندی با عنوان "شکار طبس" از رسانه ملی پخش شد که اطلاعات مهمی را در خصوص شکار پهپاد شناسایی RQ-170 منتشر کرد. این مستند برای اولین بار اولین فیلم های استخراج شده از "جانور قندهار" را منتشر کرده و به تمامی حرف و حدیث ها در مورد عدم توانایی ایرانی برای رمزگشایی از این میهمان ناخوانده آسمان ایران پایان داد.  در طول این مستند چند نکته بسیار جالب از توانایی های دفاعی جمهوری اسلامی ایران به نمایش درآمد که به دلایل مختلف اشاره ای به آن نشد که می توان این سکوت و صرف پخش دو تصویر را به نوعی فرستادن کدهایی عملیاتی به دشمنان ایران، در آن ایام و البته تا امروز دانست.

در همین رابطه ببینید:

فیلم/ مستند باخت بزرگ آمریکا

در بخشی از این مستند، تصویری از نمایشگر یکی از سیستم های شناسایی اپتیکی ایران به نمایش درآمد که بر اساس آن مشخص شد که جمهوری اسلامی ایران در سال 1388 موفق به رهگیری یک فروند هواپیمای شناسایی RQ-170 شده. این سامانه های الکترواپتیکال با استفاده از ترکیبی از داده های بصری و الکترونیکی، شیئی را کشف و رهگیری می کند و به عنوان مکمل در کنار سامانه های راداری برای کشف اهداف مختلف هوایی به کار می رود. نکته مهم در این شناسایی این بود که معمولا هواپیماهای شناسایی که به حریم هوایی یک کشور نفوذ می کنند سعی می کنند تا در بالاترین سقف پروازی ممکن حرکت کنند.

با این فرض و البته علم به این نکته که RQ-170 پیش از شکار برای نظامیان ایران ناشناخته نبوده، می توان این اطمینان را داشت که سیستم های شناسایی اپتیک ایران، توان رصد اجسام پرنده "پنهانکار" در ارتفاع حداقل 15 کیلومتری، یعنی بیشینه ارتفاع پروازی پهپاد مذبور را در سال 1388 داشته اند. با توجه به اینکه پرنده کشف شده توسط سامانه های اپتیکی ایران، یک پرنده کاملا پنهانکار بوده و با توجه به سقف پروازی اف 35، می توان اطمینان داشت با گذشت 9 سال از ساخت سامانه هایی که توانسته آرکیو 170 را کشف کند، شناسایی اف 35 اسرائیلی حتی در صورت پرواز در بالاترین نقطه ممکن برای آن، امری کاملا شدنی و تکراری است.

رادارهای ایرانی می توانند اف-35 را ببینند؟

اتفاقی که هر ساله در دنیا رخ می دهد، حرکت "الاکلنگی" رادارها و پرنده های رادارگریز است، بدین معنا که با رونمایی و تست سامانه هایی هواگرد جدید یا به روز شده که امکان پنهان شدن از دست رادارها را دارند، سامانه ها و شبکه های پدافندی به سراغ راهی برای شناسایی و کشف آنها می روند و این ماجرا همیشه در میان قدرت های برتر پدافندی و هوایی دنیا، رواج داشته است

اصولا در طراحی پرنده های پنهانکار نه فقط بحث طراحی بدنه به صورت رادار گریز برای جذب یا منحرف کردن امواج راداری، بلکه بحثهایی در خصوص کاهش امواج حرارتی و الکترومغناطیسی نیز لحاظ می شود. لذا اگر پرنده ای چون آرکیو 170 یا هواپیمایی که در ادامه به آن پرداخته می شود، توسط ایران کشف شده می توان این گونه انتظار داشت که جمهوری اسلامی می تواند پرنده های متعارف نظامی و یا شناسایی را که مولفه های پنهانکاری بهره برده اند را در فواصل و ارتفاع های بیشتر کشف و رهگیری کند.

دی ماه سال 1393، فرماندهان قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء (ص) از چندین مورد رصد موفق و اخطار قاطع سامانه های پدافندی کشورمان به هواپیمای شناسایی آمریکایی از نوع " U-2 " در نزدیکی مرزهای کشورمان خبر داده اند. البته این نخستین بار نبوده که سامانه های راداری ایران موفق به چنین اقدامی می شوند، چراکه فرمانده این قرارگاه، در بهمن سال 91 از رهگیری یک فروند " U-2 " در نزدیکی مرزهای منطقه جنوب شرق خبر داده بود. به دلیل ارتفاع بالای پروازی این هواپیما که در حدود 21 کیلومتر است، خلبان هواپیمای یو 2 لباسی شبیه به لباس فضانوردان را به تن دارد که از او در آن ارتفاع حفاظت می کند و فاصله آن از زمین به نسبت جنگده اف-35 بسیار بیشتر است.

نسل جدید یو-2 که توسط رادارهای ایرانی شناسایی شد

با این اوصاف، ترکیب رادارهای ایرانی (که می توانند پرنده ای چون یو-2 را در خارج از مرزهای کشورمان و در اوج ارتفاع پروازی شناسایی کنند) با سامانه های الکترواپتیک (که قابلیت شناسایی پهپاد آرکیو 170 را در 9 سال پیش و در بیشترین فاصله از سطح زمین داشته اند) قطعا این امکان را به نیروهای مسلح کشورمان می دهد که بتوانند از پس شناسایی و رهگیری هر نوع جاسوس پرنده؛ بخصوص از نوع اسرائیلی آن بر آیند. بویژه آنکه این هواپیما مجبور شود در آسمان یا زمین کشورهای منطقه اقدام به سوختگیری کند که در آن صورت با توجه به برد سامانه های ایرانی، تسلط کامل بر رفتار و مسیر پروازی آن، فراهم خواهد بود.

در عین حال، اگرچه تاکنون در نمایش های عمومی و رژه های رسمی سازمان رزمی دفاع هوایی کشورمان، بسیاری از تجهیزات در معرض دید عمومی قرار نگرفته اند، اما تصاویری که از حضور رادارهای خاصی چون "ووستوک" ( این رادار تونایی شناسایی جنگنده‌ای پنهانکار با سطح مقطع راداری در حدود 0.5 متر مربع را در فاصله 350 کیلومتری دارد) در برخی برنامه های نظامی رسانه ملی حکایت داشت، نشان می دهد ایران صاحب یکی از کامل ترین و به روز ترین سامانه های راداری در زمینه شناسایی هواگردهای بدون سرنشین است و انواع نمونه های خاص داخلی و خارجی با برد، ارتفاع و مکانیسم های خاص شناسایی، در اختیار نیروهای مسلح کشورمان قرار دارد.

رادار مشهور ووستوک

خلاصه آنکه با نگاهی به تکرار تولید و انتشار اخبار نظامی توسط بلندگوهای رسمی و غیررسمی ارتش صهیونیستی، مشخص می شود هر زمان که این رژیم به علت کشتار مردم بی گناه فلسطین (همچون هفته های اخیر) یا ناتوانی در اثبات ادعاها و شعارهای خود (حملات سنگین ارتش سوریه به یگانهای اطلاعات و شناسایی این رژیم با دهها راکت و موشک که بدون پاسخ ماند) مواجه شده، سریعا با انتشار یک شایعه و دروغ بزرگ، تلاش می کند افکار عمومی کشورهای منطقه و دشمنان خود را معطوف به قدرت خود کند و طبق معمول سخن چینان بیسواد، اندر میان کور بخت و خجل باقی خواهند ماند.