مردمی که از چند طرف توسط تروریست‌ها در فشار قرار گرفته و راه زمینی برای کمک به آنها وجود ندارد. راستش را بخواهید بر و بچه‌های خلبان و نیروی هوایی ارتش چند سالی است که راهی سوریه شده‌اند و می‌روند و می‌آیند.

شده که حتی بعضی وقت‌ها زیر تیر و ترکش حملات اسرائیلی‌ها هم به کار خود ادامه و کاری که بهشان سپرده شده را انجام داده‌اند بدون این‌که ترس و واهمه‌ای به خودشان راه بدهند.

حالا این‌که چرا این مسائل را خیلی توی رسانه‌ها عنوان نمی‌کنند هم دلیل خودش را دارد و طبعا دوستان و مسئولان امنیتی و نظامی هم استدلال‌های خاص خودشان را دارند. الغرض این‌که بدانید و آگاه باشید که بر و بچه‌های ارتش هم در سوریه حضور فعال دارند.

این وسط تعدادی هم همانجا در سوریه مستقر شده‌اند و از همین کارهایی انجام می‌دهند که شما در «به وقت شام» دیده‌اید.

حتی اگر در این یکی دو سال اخیر گذرتان به این کشور و فرودگاه دمشق هم افتاده باشد احتمالا چند فروند از این هواپیماهای ترابری نظامی ایرانی را هم دیده باشید که گوشه فرودگاه پارک شده‌اند.

نگارنده در زمستان گذشته که گذرش به دمشق افتاده بود قصد عکاسی از یکی از همین فرشته‌های نجات ایرانی را داشت که متاسفانه به دلیل این‌که پروازش در شب انجام شد و اصولا در تاریکی و ظلمات بیابان‌های اطراف دمشق، چشم چشم را نمی‌بیند امکان عکاسی فراهم نیامد.

بگذریم... غرض این‌که این هواپیماها و تیم پروازی‌شان، کارشان کمک‌رسانی به مردم از هواست.

یعنی به تعدادی از مناطق تحت محاصره تروریست‌ها که امکان کمک زمینی وجود ندارد با کمک خلبانان ایرانی و از راه آسمان کمک‌رسانی می‌شود.

تا اینجا من و شما و خیلی‌های دیگر این صحنه‌ها را بازسازی‌شده دیده بودیم و به قول خودمان «فیلم» بود.

نمونه‌اش هم همین «به وقت شامِ» آقای حاتمی‌کیا.

حالا اما تصاویری در بعضی شبکه‌های مجازی منتشر شده که همان صحنه‌ها را نه بازسازی شده که به طور واقعی نشان می‌دهد.

ساده‌ترش این‌که یک عکاس دل و جگر دار با تیم کمک‌رسانی نیروی هوایی همراه شده و رفته توی قسمت بار هواپیمای ترابری نشسته و حاضر شده که از داخل هواپیمای در حال پرواز روی مناطق خطرناکی که هر آن ممکن است توسط تروریست‌های تکفیری هدف قرار بگیرند از پرتاب آذوغه و دارو برای مردم تحت محاصره عکاسی ‌کند.

خب پر واضح است که جناب عکاس - که به دلایلی اسمش را نمی‌بریم - در حالی عمل عکاسی را انجام می‌دهد که به قول معروف پایش روی زمین بند نیست؛ چند متر آن‌طرف‌تر هم اصطلاحا دو لنگه درِ عقب هواپیمای ترابری هرکولس سی-130 چهار طاق باز است و تیم پروازی مشغولند و بارها را با چتر نجات برای زن و بچه‌هایی پرتاب می‌کنند که چند هزار متر پایین‌تر روی زمین منتظر کمک‌های پشتیبانی‌اند تا از گرسنگی نمیرند و زخم‌هایشان را درمان کنند و سلاح‌های مردان‌شان هم خالی از فشنگ و مهمات نماند.

خب بیش از این روده‌درازی نکنیم.

این تصاویر را ببینید تا متوجه شوید که اوضاع از چه قرار است. لازم است دوباره یادآور شویم که اینها فیلم نبوده و واقعی است؟