غلامحسين بهبودي
چهارم خرداد 1366 شهر دزفول به جهت مقاومتي كه در برابر بمباران وحشيانه دشمن انجام داده بود، به عنوان شهر نمونه مقاومت برگزيده شد. شهري كه در طول دفاع مقدس مورد اصابت 176 موشك زمين به زمين قرار گرفت و 479 بمب و راكت توسط هواپيماهاي دشمن بر سر مردم بي‌دفاعش فرو ريخته شد، در برابر 5 هزار و 821 گلوله توپ دشمن نيز دوام آورد تا به اين ترتيب عنوان شهر نمونه مقاومت زيبنده‌اش باشد.
31 سالي است كه چهارم خردادماه در تقويم‌هاي رسمي كشورمان به نام روز دزفول، روز مقاومت و پايداري نامگذاري شده است، اما به جهت نزديكي اين روز به سوم خردادماه و سالروز آزادسازي خرمشهر، در فضاي عمومي كشورمان كمتر از روز دزفول ياد مي‌شود در حالي كه اگر ايستادگي مردم اين شهر نبود، شايد سرنوشت جنگ طور ديگري رقم مي‌خورد.
در هم شكستن مقاومت دزفول از جهات مختلفي براي دشمن حائز اهميت بود. اول اينكه اين شهر در شمال خوزستان قرار دارد و به نوعي گلوگاه استان به شمار مي‌رود. به لحاظ نظامي اگر بعثي‌ها مي‌توانستند به دزفول دسترسي پيدا كنند، ارتباط پايتخت و مناطق داخلي‌تر كشورمان با خوزستان قطع مي‌شد و استان خوزستان به حتم سقوط مي‌كرد.
از طرف ديگر مردم دزفول ايستادگي شايان توجهي در برابر دشمن از خودشان نشان دادند. اگر شهر توسط مردم تخليه مي‌شد، روحيه رزمندگان نيز كاهش مي‌يافت و به دليل عدم وجود عقبه مناسب مردمي و پشتيباني از جبهه‌ها، امكان دسترسي بعثي‌ها به شهر محتمل‌تر بود. عمده دليل بمباران اين شهر توسط دشمن نيز همين امر بود. عراق تا مي‌توانست روي دزفولي‌ها بمب مي‌ريخت تا آنها را فراري دهد ولي هر چه بيشتر تلاش مي‌كرد، كمتر نتيجه مي‌گرفت.
دزفولي‌ها همچنين هسته اوليه لشكر7 ولي‌عصر(عج) را تشكيل مي‌دادند. لشكري كه به عنوان يگان مخصوص استان خوزستان به شمار مي‌رفت و در عمليات بسياري نيز خطوط دشمن را درهم مي‌شكست. پادگان آموزشي كرخه با هدايت تعدادي از جوانان دزفولي در نزديكي اين شهر فعاليت مي‌كرد و در آموزش و پرورش رزمندگان و كادرسازي براي جبهه‌ها فعال بود. پايگاه چهارم شكاري دزفول نيز به عنوان يكي از پايگاه‌هاي نيروي هوايي، از بدو شروع جنگ بارها مورد حمله دشمن قرار گرفت. حتي گفته مي‌شد كه با پيشروي عراق به عمق 80 كيلومتري كشورمان، دستور تخليه اين پايگاه صادر شده بود، اما با ايستادگي مردم دزفول و متوقف شدن دشمن در آن سوي كرخه، پايگاه چهارم شكاري نيز پا برجا ماند و به عمليات عليه دشمن ادامه داد.
دزفولي‌ها در پذيرايي از رزمندگان يد طولايي داشتند. بسياري از رزمندگان دفاع مقدس وقتي به كوچه‌هاي اين شهر مي‌رفتند، با مردمي رو‌به‌رو مي‌شدند كه از هيچ كوششي براي پذيرايي و مهمان نوازي از آنها دريغ نمي‌كردند.يكي از رزمندگان دفاع مقدس تعريف مي‌كند وقتي به كوچه‌هاي دزفول مي‌رفتيم، با چهار پايه‌هايي روبه‌رو مي‌شديم كه روي آنها گوشي تلفن گذاشته شده بود. اين تلفن‌ها را مردم شهر بيرون از فضاي خانه گذاشته بودند تا هر رزمنده‌اي كه بخواهد با خانه‌اش تماس بگيرد، رايگان از اين تلفن‌ها استفاده كند.
در شهر دزفول روحاني بزرگي چون آيت‌الله سيدمجدالدين قاضي دزفولي حضور داشت كه در حفظ روحيه مردم و نظاميان جهت مقابله با دشمن بعثي نقش مؤثري ايفا مي‌كرد. آيت‌الله قاضي دزفولي در شديدترين بمباران دشمن حاضر به ترك شهر نمي‌شد و حتي روايت مي‌شود كه به دليل قرار داشتن مردم عادي در معرض بمباران دشمن، اين روحاني عارف حاضر نمي‌شد به پناهگاه برود و مي‌گفت مادامي كه همه مردم امكان رفتن به پناهگاه را ندارند، من نيز به پناهگاه نمي‌روم.
مجموع همه اين عوامل باعث شد تا شهر دزفول چون خار چشمي در ديد دشمن به نظر ‌آيد. از همين جاست كه بعثي‌ها تمام تلاش خود را براي در هم شكستن مقاومت مردمي در دزفول انجام مي‌دادند. بعثي‌ها آنقدر به اين شهر موشك زدند كه لقب شهر موشك‌ها يا شهر هزار موشك برازنده دزفول شده بود. در اين شهرستان حدود 19500 واحد مسكوني، تجاري، آموزشي و مذهبي بين 20 تا 100 درصد ويران و به تلي از خاك مبدل شده بود. همچنين مردم دزفول با تقديم2هزار و 600 شهيد، 4هزار جانباز، 452 آزاده سرافراز و 147 مفقود و جاويدالاثر هرگز شهر را ترك نكردند و تا آخرين روز دفاع مقدس، از سنگر عزت، شرف و سربلندي ايران اسلامي دفاع كردند.