اگر او بیاید دلار فلان‌قدر می‌شود، اگر او بیاید خیابان‌ها را دیوار می‌کشند... اما او و اوها نیامدند و خودش آمد،
حالا یک سال هم از آن روز گذشت، دلار سیر صعودی دارد، برجامی که یکی از پایه‌هایش از بین رفت، تحریم‌هایی که با دوربرگردانی که زده شده درحال برگشت‌اند و قس‌علی‌هذا.
درهمین راستا برخی روزنامه‌های حامی دولت نیز روز گذشته به بهانه یک‌سالگی دولت دوازدهم،
حسن روحانی و دولت وی را مورد تقدیر و ستایش قرار دادند، از جمله روزنامه «اعتماد» که در گزارشی با عنوان مصائب روحانی بودن، گرفتاری‌های دولت را بازشماری کرده است یا روزنامه «سازندگی» ارگان مطبوعاتی حزب اصلاح‌طلب کارگزاران با عنوان «أین تذهبون؟» منتقدان دولت را مورد هجمه قرار داده است.
اما شاید بد هم نباشد به یک سال گذشته برگردیم، به روزهایی که وعده‌های انتخاباتی بسیار داغ بود و نامزدهای انتخابات برای جذب آرای مردم شعارها و برنامه‌های خود را ارائه می‌دادند.
محتوای سخنان رییس‌جمهوری نیز به گونه‌ای بود که حتی برخی حامیان وی، آن را تند و خارج از چهارچوب توصیف می‌کردند.
سخنانی که کلیدواژه آن «به عقب نمی‌گردیم» بود و تمام اعضای تیم انتخاباتی آقای روحانی در تمامی نشست‌ها بر این مسأله تاکید ویژه‌ای داشتند که دولت باید راهی را که چهار سال آن را رفته ادامه دهد تا به موفقیت‌هایی که برنامه‌ریزی شده، دست یابد.
اما سؤال اینجاست که آیا در طول این یک سال وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم دستخوش تغییرات مهمی شده است؟
رییس‌جمهوری در یکی از وعده‌های خود گفته بود: «اساس اقتصاد دولت تدبیر و امید این است که به مردم آرامش دهد و در بخش اقتصاد نگرانی را بردارد تا مردم درباره کالاهای اساسی نگران نباشند؛ دولت تدبیر و امید دنبال این است که آنچنان رونق اقتصادی ایجاد کند و آنچنان مردم از لحاظ درآمد سرشار در اختیار مردم قرار بگیرد که مردم اصلاً به 45‌هزار‌تومان یارانه نیاز نداشته و زندگی خوبی داشته و همه افراد شاغل باشند.»
حالا یک سال از انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم و پنج سال از حضور آقای حسن روحانی در رأس قوه مجریه گذشته، آیا بخش زیادی از مردم ایران به یارانه 45‌هزار‌تومانی نیاز ندارند؟ بهترین پاسخ به این سؤال این است که از جمع حدود 75‌میلیون یارانه‌بگیر تنها یک‌میلیون‌نفر از دریافت آن طی فراخوان دولت انصراف داده بودند! یکی دیگر از وعده‌های اصلی دولت
از بین بردن فقر مطلق بود، امروز نه تنها فقر کاهش نیافته بلکه باتوجه به اوضاع بلاتکلیفی که برجام بر بازار حاکم کرده است، بسیاری از کسب‌وکارها نیز به تعطیلی کشیده شده است.
موضوع دیگری که آقای حسن روحانی درانتخابات اردیبهشت‌96 روی آن تاکید داشت رفع تحریم‌ها به‌واسطه برجام بوده و آن را دستاورد دولت و ملت معرفی می‌کرد!
حامیان آقای روحانی نیز اینگونه وانمود می‌کردند که اگر دولتی غیر از دولت روحانی بر سر کار بیاید، تحریم‌ها به وضع قبل بازخواهد گشت.
باز سؤال پیش می‌آید که پس از گذشت یک سال، وضع تحریم‌ها علیه ایران چگونه شده است؟
همین چند روز پیش بود که «توتال» شرکت فرانسوی رسماً اعلام کرد که در روزهای آتی از توافق پارس جنوبی به‌دلیل تحریم‌ها در صورت معاف نشدن کنار خواهد رفت. علاوه‌بر آن خروج شرکت‌هایی چون انی، زیمنس، ایرباس، دنیلی، مرسک، ساگا، آلیانتس و... را هم باید به‌عنوان یک احتمال قوی درنظر گرفت. حالا به این مسیر تحریم‌های جدید آمریکا و تحریم‌های قبلی بانکی را اضافه کنید! می‌بینید که باز همان مسیر تحریم و انزوا علیه ایران از سوی آمریکا شکل گرفته است.
دلار و ثبات بازار موضوع دیگری بود که دولت یازدهم تبلیغات گسترده‌ای را انجام داد. تک‌نرخی ماندن دلار و کنترل نوسانات آن از دستاوردهای مهم دولت یازدهم عنوان می‌شد، عمده تبلیغات نیز به گونه‌ای بود که اگر دولت دوازدهم دولتی غیر از دولت روحانی باشد دلار به سبک‌وسیاق دولت آقای محمود احمدی‌نژاد افزایش خواهد یافت.
بازهم سؤال در افکار عمومی پیش می‌آید که دلار الان چگونه وضعی دارد؟ در همین دولت قیمت دلار بیش از دو ماه است که با نوساناتی غیرمنطقی و غیرمنتظره صعود کرد که امکان پیش‌بینی آینده اقتصادی را از فعالان این عرصه سلب کرده و فضای کسب‌وکار را دچار بی‌اعتمادی کرده است؛ بی‌اعتمادی که به نظر می‌رسد به این زودی‌ها تمامی نداشته باشد.
این همان دولتی است که وعده داده بود فضا را برای فعالیت‌های اقتصادی قابل پیش‌بینی می‌کند و اکنون نرخ ارز توانسته مهر باطلی بر تمام آن وعده و وعیدها بزند. به این مسأله اظهارت غیرکارشناسانه مشاور رییس‌جمهوری را که گفته بود بالا رفتن قیمت دلار کار خوب و لازمی بود نیز اضافه کنید.
کنترل قیمت بازار مصرفی نیز از جمله موضوعات دیگری بود که در برنامه‌های تبلیغاتی آقای رییس‌جمهوری بسیار شنیده می‌شد! اما حالا وضع چگونه شده است؟ یک‌شبه قیمت خودروها افزایش چشم‌گیری پیدا می‌کنند، قیمت تخم‌مرغ در برهه‌ای از زمان دو برابر می‌شود، لوزام خانگی نیز گران‌تر شده، قیمت مسکن با وجود رکود بی‌سابقه افزایش دارد، پاسپورتی که مورد بی‌احترامی همین کشورهای همسایه قرار می‌گیرد و حتی برخی کشورهای همسایه از جمله عربستان نیز بیشتر از قبل در برابر ایران عرض اندام می‌کنند.
در زمان انتخابات بسیاری از کارشناسان معقتد بودند که رأی روحانی به‌خاطر عملکرد دولت یازدهم و نه شعارهای انتخاباتی‌اش بلکه تبلیغات صورت‌گرفته و استفاده از تاکتیک رقیب‌هراسی بود که حسن روحانی توانست با همین وعده‌ها رقابت را از رقیبان خود ببرد.
سوالی که شاید رییس‌جمهوری، مشاوران و دستیاران وی بهتر بتوانند به آن پاسخ بدهند این است که اگر به یک سال قبل بازگردیم هواداران روحانی باز هم وعده‌های او را باور خواهند کرد؟
 مردم منتظرند فصل جدید خدمت به کشور در دولت دوازدهم رقم بخورد و مطمئناً منتظر گشایش‌های اقتصادی درکشورند. مردم از دولت انتظار دارند که با فاصله گرفتن از ایام انتخابات به‌صورت حقیقی مشکلات اساسی را حل کرده و گره‌های اقتصادی را باز کنند.

منبع: صبح نو