حالا خبر رسیده است که سازمان سینمایی در کنار جامعه صنفی تهیه‌کنندگان به دنبال آن هستند که سیستم درجه‌بندی سنی را برای تمام فیلم‌های سینمایی اعمال کنند. اتفاقی که باید آن را به فال نیک گرفت. سامانه درجه‌بندی تا پیش از این به صورت کج‌دار و مریز در بعضی از فیلم‌های سینمایی که از تلویزیون پخش می‌شدند اعمال می‌شد، اما در آینده نزدیک قرار است آثار سینمایی هم با این سیستم، مخاطب خود را برای استفاده مثمر ثمر از فیلم‌ها یاری کند.

اما این پدیده با وجود تازگی در ایران در سایر کشورها با سابقه چندین و چند ساله همراه است. درایالات متحده، فیلم‌های سینمایی مبتنی بر مضامینی که در درون‌مایه داستانی آنها قرار دارد و این‌که هر یک از این مضامین اعم از خشونت، استعمال مواد مخدر، موارد جنسی، واژه‌های ناخوشایند و امثالهم تا چه حد در آثار سینمایی دیده می‌شوند، آنها را طبقه‌بندی کرده و والدین را در مورد تماشای این فیلم‌ها به همراه فرزندان راهنمایی می‌کنند. جالب انکه اثری مانند «فروشنده» ساخته اصغر فرهادی که به ظاهر عادی از موارد و مضامین احتیاط‌برانگیز است در سینماهای آمریکا با ملاحظه محدودیت سنی اکران شد.

هرچند معمولا برای رعایت سیستم درجه‌بندی سنی الزام قانونی وجود ندارد و اجرای آن داوطلبانه است اما همین اندازه هم که حقوق مخاطب آرام آرام در مدیریت سینمای ایران جایگاهی برای خود باز کرده، قابل تامل و توجه است. هرچند سینمای ایران عاری از آفات جنسی است، اما شاید بعضی خانواده‌ها برای تماشای همین صحنه‌های عادی استعمال سیگار و مواد مخدر و خشونت‌های فیزیکی و کلامی که در فیلم‌های ایرانی به چشم می‌خورند توسط فرزندان‌شان معذب باشند.