ایران آنلاین / واقعیت این است که همیشه این فاصله وجود داشته و دارد. به قول مرحوم علی حاتمی که گفته بود نمی‌شود همیشه واقعیت‌های تاریخی را به آن شکل که رخ داده است نشان داد. مثلاً آقای ورزی در سریال «معمای شاه» تلاش کرد که به روایت تاریخی وفادار بماند و درعمل هم دیدیم که کارش موفق نشد. البته نه اینکه کار او موفق نباشد، بلکه در حیطه موفقیت در ارائه تمام آن مستنداتی که مدنظر است موفق نبود. مستند تاریخ را اگر بخواهند تبدیل به فیلم کنند باید بگویند که این اثر، یک مستند تاریخی است و ما سعی کردیم آن را با هنرپیشه اجرا کنیم. بعد شما متوجه می‌شوید که اگر بخواهید این کار را در یک دوره زمانی یک ساله انجام بدهید که مستند تاریخی باشد حداقل از دل همان سال برای خودش 50 قسمت سریال درمی‌آید.

البته با وجود این نمی‌توان باز هم اطمینان داشت که چنین اثری برای مخاطب تلویزیونی جذاب از آب دربیاید. مگر اینکه کسی بیاید و یک فراز مهم تاریخی مثل کودتای سال 32 را به تصویر بکشد. ضمن اینکه آن شخص باید مطالعات بسیار عمیق تاریخی داشته و به جریان‌های آن سال‌ها به‌صورت کامل آشنا باشد تا بتواند یک اثر فاخر خلق کند. درغیر این صورت شدنی و جذاب نیست. بررسی تاریخ برای روایت در قالب یک اثر سینمایی یا تلویزیونی برای من از جهات مختلفی آغاز می‌شود. در وهله اول مثلاً اگر وقایع تاریخی سال 32 در داستان روایت می‌شود باید بروم و آثار آن دوره را بخوبی مطالعه کنم و به مستندات باقیمانده آن زمان هم توجه داشته باشم. مثلاً اگر داستان من در تیرماه روایت می‌شود باید بدانم که شرایط آن دوره با شرایط واقعی همخوان باشد./روزنامه ایران