او برای نخستین بار، در اوایل دهه 40 و در دانشگاه ملی ایران دروس تاریخ معماری مدرن، تاریخ شهرسازی و شهرسازی عملی را بنیان گذاشت؛ دروسی که در فلسفه جنبش مدرن در اروپا شروع می‌شود و به پیدایش معماری هنر مدرن می‌رسد. با تغییر برنامه‌های دانشکده معماری دانشگاه ملی و دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ـ که تحت تأثیر تحولات دانشکده معماری اروپا انجام می‌شود ـ سیروس باور هم سال 1347 به دانشکده هنرهای زیبای تهران رفت، جایی که پیش از عزیمت به اروپا در آن تحصیل کرده بود. ترجمه کتاب «تاریخ معماری مدرن » نوشته پروفسور بنه ولو حاصل همین سال‌هاست که این معلم معماری و شهرسازی به دلیل کمبود کتاب در زمینه تدریس خود انجام می‌دهد؛ کتابی که بعدها پایه درس معماری مدرن اروپا می‌شود.

باور، اما به همین ترجمه و تدریس قناعت نمی‌کند و همزمان به تدریس معماری معاصر ایران نیز می‌پردازد. این تدریس همراه عهده‌دار شدن مسئولیت طرح‌های معماری سال‌های چهارم دانشکده هنرهای زیبا هم بوده است. او از سال 50 تا 52 به سمت مدیر گروه معماری دانشگاه تهران و سال 56 به سمت مدیر گروه شهرسازی دانشگاه تهران انتخاب می‌شود. اما اگر در همین بازه زمانی بیشتر جست‌و‌جو کنیم و از فعالیت‌های آموزشی دکتر باور فاصله بگیریم، باید گوشه چشمی هم به مسئولیت‌های دیگری داشته باشیم که او در این سال‌ها داشته است. مهندس ارشد طرح‌های مخصوص اداره مهندسی شرکت ملی نفت ایران در فاصله بین سال‌های 1345 تا 1348، عضو کمیته انتخابات و ترفیعات دانشکده هنرهای زیبا، عضو شورای اجرایی گروه معماری دانشکده هنرهای زیبا، عضو شورای اجرایی گروه شهرسازی، عضو شورای قضاوت طرح‌های دیپلم دانشکده هنرهای زیبا، عضو شهرسازی، مسئول صدور کارت اشتغال به کار معماران در وزارت دادگستری، طرح و اجرای تعداد زیادی خانه‌های مسکونی در تهران، طرح و اجرای مجموعه بهداشتی و رفاهی در پالایشگاه تهران، طرح و اجرای آپارتمان‌های کوچک در عباس‌آباد تهران، طرح مجموعه مسکونی، تجاری، تفریحی در بلوار کشاورز و طرح و اجرای تعداد زیادی ویلاهای مسکونی در شهرک غرب تهران در زمره کار و تلاشی بوده که در این سال‌ها و در یک دوره از زندگی باور رقم خورده است.

باور در کتاب خود با عنوان «نگاهی به پیدایی معماری نو ایران» به تأثیر روح زمانه در پیدایش معماری نوین ایران پرداخته است. به طوری که وقتی او درباره معماری شهرسازی معاصر ایران می‌پرسیم، با توجه به پژوهش‌های خود در کتاب یادشده، چنین پاسخ می‌دهد: شهرسازی علم جدیدی بود که در اواخر دهه 40 در ایران پایه‌گذاری شد و داشت به نتایج مثبت خود می‌رسید، نتایجی که بر اثر ایجاد جنگ تحمیلی متوقف شد. از سال 68 به بعد که فعالیت‌های این رشته دوباره رونق گرفت، متأسفانه به دلیل مهاجرت به شهرهای اصلی، شهرهای ما در مورد ضوابط و معیارها، همه خصوصیات علمی و منطقی خود را از دست داده‌اند. به طوری که برگردان آنها به یک سری قوانین و ضوابط شهرسازی تا امروز امکان‌پذیر نشده است. سیروس باور این روزها علاوه بر فعالیت‌های علمی و پژوهشی در قالب عضویت در هیأت امنای انجمن مفاخر معماری ایران، سرگرم فعالیت‌های معماری و شهرسازی خود در یکی از دفاتر مهندسان مشاور تهران است. طرح جامع نمایشگاه بین‌المللی تهران و مطالعات و تحقیقات برای پارک ـ‌ موزه نفت در مسجدسلیمان از کارهایی است که وی در این دفتر به انجام رسانده است. قرار است با همت کانون مهندسان معمار دانشگاه تهران نکوداشت دکتر سیروس باور، پنجشنبه همین هفته در خانه وارطان تهران برگزار شود.