صاحب‌خبر - وصال روحانی پس از 26 سال حسرت کشیدن در فوتبال جام قهرمانی باشگاه‌های آسیا به نظر می‌رسد که امسال بیشترین بخت را برای رسیدن به نقطه‌ای رفیع در این رقابت‌ها داریم.نتیجه رویارویی‌های اردیبهشت ماه استقلال و ذوب‌آهن هر چه باشد و پیکار احتمالی سرخابی‌های پایتخت در مراحل بعدی هر هنگام که شکل گیرد، امسال اکثر نمایندگان ما تا این لحظه به گونه‌ای بازی کرده‌اند که از آن بوی انجام کارهای مهم می‌آید. تراکتورسازی البته اسباب تاسف شد اما استقلال در گروهی اول شد که تصور می‌رفت محل دفن آرزوهایش باشد، پرسپولیس در گروهی پیشتازی کرد که السد قطر در آن فوتبالی بالاتر از سطح آسیا را ارائه کرد و ذوب‌آهن از گروهی بالا آمد که الدحیل قطر دست به یکی از کارهای کمتر دیده شده در آن زد و آن فتح هر 6 بازی‌اش بود در شروع مرحله حذفی به سبب برخورد اجباری استقلال با ذوب‌آهن لاجرم یکی از سه نماینده صعود کرده ما حذف خواهد شد اما برنده هر کدام باشند، در صورت عبور پرسپولیس از سد الجزیره امارات ما دو نماینده سرحال و مدعی جدی در مرحله یک‌چهارم نهایی خواهیم داشت. درست است که پرسپولیس آن پرسپولیس فروزان نیم فصل اول لیگ هفدهم و کل لیگ شانزدهم نیست اما به لطف دفاع قوی‌اش می‌تواند به راه‌ها و مقاصد دور در این جام بیندیشد و از بین آبی‌های تهران و سفید و سبزهای اصفهانی هر کدام کامیاب شوند، یک تیم «مفت باز» در مراحل بعدی نخواهند بود. قانون مساعدی که قدرش را ندانسته‌ایم از 5 سال پیش که AFC در تصمیمی بحث‌برانگیز (و شاید با هدف سهم قائل شدن برای هر دو سمت شرق و غرب قاره) برخورد تیم‌های آنان را با یکدیگر تا قبل از فینال غیرممکن ساخت بهترین شرایط برای تیم‌های ما ایجاد شد تا بدون سرگشتگی ناشی از رویارویی با تیم‌های تشکیلاتی‌تر شرق قاره لااقل طعم فینالیست شدن در این جام را بچشند و همین که نتوانسته‌اند از این موهبت سود جویند و (با احتساب فرمول برگزاری «ادغامی» این مسابقات در قبل از آن تاریخ) 7 سال است که از حضور در فینال بازمانده‌ایم نشانگر تمامی کوتاهی‌های اغلب پنهان مانده ما در مهمترین جام باشگاهی قاره است. طی این مدت استقلال و پرسپولیس هر کدام یک بار به نیمه نهایی رسیده‌اند اما آبی‌های پایتخت در سال 2013 در چنین مرحله‌ای به رغم در اختیار داشتن تیمی که آن را کهکشانی می‌انگاشتند، تسلیم اف سی سئول شدند و پرسپولیس هم فصل پیش همزمان با رو شدن تبعات الحاق کوتاه مدت و فاجعه‌آور مهدی طارمی به ریزه اسپور ترکیه چنان وارفت که توسط یک الهلال بسیار قوی‌تر از امسال به کلی خرد شد. نزول رقبای سنتی ما امسال می‌‌تواند قصه‌ای تازه برای ما سروده شود. استقلال به همت شفر به کلی متفاوت با تیمی است که فصل پیش در دیدار با العین به تاراج برده شد، ذوب‌آهن با همت قلعه‌نویی فن صعودهای حداکثری با حداقل امکانات را آموخته است و وصف پرسپولیس را پیش‌تر نیز آوردیم. مساله دیگری که فوتبال ایران را به فرجام مسابقات امسال لیگ قهرمانان آسیا خوشبین می‌سازد، نزول برخی رقبای سنتی و قوی ما در غرب قاره است. عربستان الهلال را بی‌جان‌تر از همیشه در قعر گروه استقلال یافت و هر چند الاهلی را در مقام سرگروه دسته تراکتورسازی راهی مرحله بعدی کرده اما الاهلی امسال چند درجه ضعیف‌تر از الهلال فصل پیش است که تا فینال پیش رفت. اماراتی‌ها هم دور از گذشته دور و نزدیک خود لغزش‌هایی داشته‌اند و با اینکه العین باز بالا آمده اما کیفیات برتر فصل گذشته را نداشته و الجزیره حتی از یک «پرسپولیس قدری نزول کرده» نازل‌تر نشان می‌دهد. در این میان فقط قطر است که تبدیل به «عربستان جدید» غرب آسیا شده است. از جانب این کشور کوچک خاورمیانه‌ای الدحیل تنها تیم امسال بوده که هر شش بازی‌اش را در مرحله گروهی فتح کرده و در این راه دو بار تیم قلعه‌نویی را شکست داده است، السد همانی است که پیش‌تر از آن یاد کردیم و حتی الغرافه که در گروه تراکتورسازی بود و مثل این تیم حذف شد، تیمی قدر و استخوان‌دار نشان داد. دست‌های باز استقلال و ذوب‌آهن شواهد فوق به ما می‌گویند اگر پرسپولیس و برنده دیدار استقلال – ذوب‌آهن نهایت همت و تمامی تکنیک‌های خود را به کار گیرند شاید برای اولین بار از زمان فینالیست شدن ذوب‌آهن در آسیا (سال 2010) به چنین مرحله‌ای برسیم و برای فتح جام قهرمانی با نماینده اول شرق آسیا بجنگیم. تجربه‌های مکرر منجمله دیدار الهلال با اوراوا ردز ژاپن در فینال سال پیش و نتیجه‌ای که حاصل آمد (قهرمانی اوراوا) تاکید تازه‌ای بر این واقعیت تلخ بود که چنین رودررویی‌هایی اصلا آسان نخواهد بود اما این حریفان پر پشتوانه شرق آسیایی نیز شکست‌ناپذیر نیستند. فراموش نکنیم که هر چند دست پرسپولیس برای تقویت خود فعلا به حکم فیفا بسته است اما استقلال و ذوب‌آهن هر کدام بالا بیایند می‌توانند برای مرحله یک‌چهارم نهایی به بعد نفرگیری‌های تازه و خود را تجدید سازمان کنند. کار برای رقبا هم سخت است البته برای فینالیست شدن و اول شدن در غرب آسیا هنوز باید از سد قطری‌های به پرواز درآمده و العین امارات و الاهلی عربستان گذشت و این آسان نیست اما عبور آنها هم از سد ما سهل نخواهد بود. این سالی است که شاید برای مایی که از زمان قهرمانی «پاس فیروز کریمی» در آسیا فقط داغ دل‌های تازه و مکرر داشته‌ایم، زمان پروازی مجدد و بس شیرین و هنگامه رستگاری باشد.∎​