ایران آنلاین / تلخ است که ناجی به مدد سانحه دیده آید و خود و مدد خواه در کام مرگ فرو روند و تلختر آنکه  عادت کرده ایم به شنیدن و خواندن این خبرهایی که حسرت و تاسف را بر جانمان آوار می کند. دیروز در دریای مواج جنوب بالگردی که برای نجات یک بیمار به مقصد سکوی نفتی فلات قاره به پرواز درآمد فرشته نجات نشد و بیمار و ناجی را رهسپار دنیایی دیگر کرد. خبر را که شنیدیم حادثه خزر یادمان آمد در دو سال پیش. یکی از کارکنان سکوی نفتی امیر کبیر در دریای خزردچار حمله قلبی شد . بالگرد امدادی سپاه برای نجات بیمار به پرواز درآمد. بیمار را با برانکارد سوار بالگرد کردند و لحظه ای بعد هنوز زمان چندانی از پرواز بالگرد از روی سکوی نفتی نگذشته بود که سقوط کرد و 5 سرنشین شامل بیمار و امدادگر و خدمه پرواز جان باختند.

در استان فارس هنوز داغ حادثه تلخ سقوط بالگرد امداد هوایی در دریاچه مهارلوی شیراز در دل بازماندگانشان است . خبر تلخ دیروز، تلخی حادثه ای را که در ۹ فروردین ماه سال ۹۵ رخ داد را هم تازه کرد. بالگرد امداد هوایی در حال انتقال یک بیمار از شهرستان خنج به بیمارستانی  در شیراز بود که در در یاچه مهارلو سقوط کرد و ۹ سرنشین آن از جمله تکنیسین های اورژانس جان باختند.
سال ۹۱ هم بالگرد امداد،  حادثه ای تلخ را در مشهد رقم زد و ۱۰ سرنشین آن جان باختند. این بالگرد برای امدادرسانی به حادثه تصادف یک مینی‌بوس در محدوده «ملک‌آباد» به محل حادثه اعزام شده‌ بودو حامل پنج مصدوم حادثه تصادف و چهار کادر پرواز و یک تکنیسین اورژانس بود که در منطقه «خین عرب» در نزدیکی بیمارستان طالقانی مشهد، دچار سانحه شد و سقوط ‌کرد.
از منظرپژوهشگران  اجتماعی "حادثه" زمانی که در موقعیت ها و با متغیرهای مشابه تکرار شود، دیگر حادثه با معنای غیر مترقبه بودن و دور از انتظار بودن  نیست . نقصی در کار است و تا زمانی که علت ها همچنان پایدار باشد، می توان انتظار تکرار و باز تکرار چنین حوادثی را داشت. چه در دریای جنوب باشد یا دریای شمال؛ چه بر فراز دریاچه مهارلو یا دریاچه چیتگر.
کاربری های غیر نظامی بالگرد و بویژه استفاده از آن در امداد هوایی مدت زیادی نیست که در ایران آغاز شده . در همین مدت کوتاه اما ، صعب العبور بودن نقاط وقوع حادثه و مورد درخواست برای امداد رسانی، طولانی بودن مسافت برای رساندن سانحه دیدگان به مراکز درمانی، دسترسی دشوار به سانحه دیدگان در سکوها و پایگاههای دریایی و...تقاضاها برای امداد رسانی هوایی را افزایش داده است. با این حال به گفته مسئولان ، بالگردهای موجود افزون بر اینکه ناکافی و پاسخگوی تقاضاهای امدادی نیستند، هیچکدام استانداردهای  فعالیت در عملیاتهای امدادی که نیاز به قابلیت پرواز در ارتفاع بالا و روی دریاست را ندارند. این گلایه ها را بیش از همه از سوی مسئولان سازمان هلال احمر می شنویم که بارها از ناتوانی در دسترسی به بالگردهای دو موتوره بخاطر تحریم ، نیروی متخصص جوان برای هدایت بالگردها و نداشتن پد پروازی مناسب برای فرود و پرواز بالگردها انتقاد کرده اند.
با این وصف متاسفانه، امداد هوایی در ایران شاخصه های یک امداد رسانی ایمن را ندارد. چراکه علت های چنین حوادثی همچنان برقرار است و رفع نشده. با این حال سوال اینجاست وقتی که از نقایص آگاهیم و دلایل حوادث را می دانیم، برای پیشگیری تا کی می توان دست روی دست گذاشت؟