به گزارش ایسنا، پابلو ارناندس کورونادو زمانی چشم از جهان فروبست که تنها یک ماه باقی مانده بود تا به ۱۰۰ سالگی برسد. او در ۱۱ دسامبر ۱۸۹۷ متولد شد و مدت زمان زیادی در فوتبال اسپانیا حضور داشت. کورونادو ابتدا پیراهن تیم کلوب استادیوم را بر تن کرد و سپس برای خیمناستیکا به میدان رفت. در نهایت او عضو همیشگی رئال مادرید شد.

ارناندس به عنوان دروازه‌بان یکی از افراد تاثیرگذار در پیشرفت فوتبال اسپانیا بود. او همیشه نسبت به فوتبال وفادار بود. کورونادو در فهرست اولیه تیم ملی برای المپیک انترپ حضور داشت و می‌توانست مدال طلای این بازی‌ها را به دست آورد اما ریکاردو سامورا و ایساگیره راه او را بستند. زمانی که ارناندس فوتبال را کنار گذاشت به عنوان سرمربی، داور و مدیر فنی کار کرد. در آخرین سمت توانست خود را کشف کند. او مردی بود که به دستان لوییس اوسرا (رییس باشگاه) نخستین "رئال مادرید بزرگ" را خلق کرد که با امضای قرارداد با بازیکنان مهم در دهه ۳۰ این اتفاق رخ داد. سیریاکو، کینکاسس، برادران رگیرو و اولیوراس گلزن به مادرید پیوستند.

کورونادو در زمان جنگ داخلی در مادرید و باشگاه ماند. او خیلی قدرشناس بود، دوستان زیادی داشت و مرد سالم دنیای فوتبال به حساب می‌آمد. به همین خاطر مخالفی نداشت. ارناندس در فوتبال و باشگاه رئال مادرید ماند تا زمانی که با سانتیاگو برنابئو اختلاف پیدا کرد و مجبور به ترک باشگاه شد. او آغازگر شماره گذاشتن روی پیراهن بازیکنان شد و مادرید نخستین تیم اسپانیایی بود که این کار را انجام داد. همچنین کورونادو پیشنهاد داد که مادرید با دو ترکیب متفاوت در بازی‌های خانگی و خارج از خانه به میدان برود.

ارناندس دو بار به عنوان سرمربی تیم ملی اسپانیا انتخاب شد. در نخستین دوره لاروخا نخستین شکست تاریخ خود برابر پرتغال را تجربه کرد. او از ترس اخراج جمله مشهوری را بر زبان آورد و گفت: "به نظرم این افتخار را خواهم داشت که نخستین سرمربی باشم که برابر پرتغال شکست می‌خورد."

این اتفاق در ۲۶ ژانویه ۱۹۴۷ رخ داد. او یک بازی دیگر را با تیم ملی تجربه کرد که با شکست ۳ بر ۲ برابر ایرلند همراه شد. ارناندس دوباره برای جام جهانی ۱۹۶۲ شیلی سرمربی تیم ملی کشورش شد. در آن تیم بازیکنان باتجربه‌ای به نام‌های آلفردو دی استفانو، ایولوخیو مارتینس، فرانس پوشکاش و سانتاماریا بازی می‌کردند. به همین خاطر پس از حذف اسپانیا انتقاد زیادی از او شد.

نگاه خاص ارناندس به ورزش محبوبش در کتاب فوق العاده‌اش به نام "مسائل فوتبال" دیده می‌شود. او در این کتاب سرمربیانی را ارزشمند توصیف کرده است که تنها می‌توانند ۵۰ درصد در باشگاه مفید عمل کنند. نامزدها را مانند شدیدترین و رایج‌ترین آسیب دیدگی‌ها وصف و گروه‌های دوستانه را به سلول‌های سرطانی تشبیه کرده است؛ گروه‌هایی که به هیچ درد باشگاه نمی‌خورند و تنها شرایط بقای یک سازمان را سخت و پیچیده می‌کنند. او درباره روزنامه نگاران ورزشی نظر خوبی ندارد و معتقد است برای نوشتن درباره فوتبال در یک روزنامه تنها به دو چیز نیاز است؛ دوستی با مدیر باشگاه و به درد کار دیگری نخوردن.

منبع: ایسنا

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.