به گزارش روز شنبه ایرنا به نقل از تارنمای نشریه 'دیپلمات'، از نقاط اختلاف دو کشور که در دهه های گذشته همواره محل نزاع و درگیری های مستمر بوده است می توان به مساله ایالت کشمیر در شمال غرب هند اشاره کرد که مورد مناقشه هند و پاکستان است.
بخشی از کشمیر درخاک هند و بخشی دیگر درخاک پاکستان قراردارد. هر دو کشور ادعای مالکیت بر تمام کشمیر را دارند و همین موضوع یکی ازعلل اصلی مناقشه دیرینه میان دهلی نو و اسلام آباد از زمان استقلال پاکستان از هند در سال 1947 میلادی ( 1327) تاکنون است.
در ماههای اخیر با افزایش موارد نقض آتش بس بین دو کشور و تبادل آتش میان نظامیان دو طرف، روستاییانی که در نزدیکی مرزهای هند و پاکستان زندگی می کنند بهای افزایش اختلاف ها میان دو رقیب هسته ای را با جان خود پرداخت می کنند.
روستاییان فقیری که در نقاط صعب العبور با کمترین امکانات نزدیک خط مرز زندگی می کنند خانه و کاشانه محقر خود را به دلیل شلیک خمپاره ها و توپ ها از دست می دهند و مجبورند در ویرانه هایی که زمانی خانه آنها محسوب می شد زندگی کنند.
بسیاری از این روستاها در چند قدمی خط واقعی کنترل که البته کسی جرات نزدیک شدن به آن را ندارد قرار گرفته اند.
هند و پاکستان دارای 3225 کیلومتر مرز مشترک هستند که 767 کیلومتر از آن که خط واقعی کنترل نامیده می شود جامو و کشمیر را میان هند و پاکستان تقسیم می کند.
تاسیسات نظامی دو کشور در هر دو طرف خط واقعی کنترل قابل رویت است. نظامیان از سنگرهای بسیار مستحکم همیشه آماده شلیک به هر فردی که قصد ورود به قلمرو آنها را داشته باشد، هستند.
در سال های اخیر نیروهای هندی و پاکستانی اقدام به استفاده از خمپاره و اسلحه های سنگین علیه یکدیگر کرده اند. در میان درگیری های روزانه، روستاییانی که در مناطق مرزی زندگی می کنند در مقابل این تیراندازی ها کاملا بی دفاع هستند.
افزایش درگیری های مرزی میان هند و پاکستان پس از حمله سال 2016 شبه نظامیان که به گفته هند شهروندان پاکستان بودند اتفاق افتاد. در این حمله 17 سرباز هندی کشته شدند.
این حمله زمانی انجام شد که کشمیر شاهد اعتراضات گسترده به دلیل کشته شدن برهان وانی فرمانده گروه حزب المجاهدین به دست نیروهای امنیتی هند بود. در این اعتراضات نزدیک به 100 نفر نیز کشته شدند.
از آن زمان به بعد خانه های مردم در بسیاری از این روستاها به دلیل تیراندازی دائم هند و پاکستان به آوار تبدیل شده است.
خمپاره هایی که در جریان آتشباری بین نیروهای مرزی دو کشور به هدف اصابت نمی کنند بر سقف خانه های روستاییان فرود می آیند.
پیش از توافق سال 2003 روستائیان مناطق مرزی اقدام به ساخت سنگرهای گلی کردند تا هرزمان که ارتش های دو کشور تصمیم به تیراندازی به سوی یکدیگر می گیرند، بتوانند در این سنگرها پناه بگیرند.
اما به دلیل زلزله سال 2005 تمام سنگرهای روستاییان تخریب شد. از آنجا که دو کشور برای آتش بس به توافق رسیده بودند، افراد محلی برای ایجاد دوباره پناهگاه های گلی خود عجله ای نداشتند و منتظر دولت ماندند تا این پناهگاهها را بازسازی کند. انتظار آنها هنوز پایان نیافته است.
در سال جاری موارد نقض آتش بس به بیشترین تعداد خود رسیده است. به گفته سوبهاش بامره مشاور وزیر دفاع هند، از یکم ژانویه سال جاری تاکنون پاکستان 351 بار آتش بس با هند را نقض کرده است.
دولت هند اعلام کرده است در سال 2017 به دلیل نقض آتش بس 12 غیر نظامی کشته و 79 نفر دیگر مجروح شده اند. اما تنها در ماه ژانویه 8 نفر کشته و 58 نفر دیگر مجروح شده اند.
این آمار در مورد خسارت به املاک و حیوانات مردم محلی و یا ترس دائم در وجود روستائیان سکوت می کند.
زمانی که درگیری های جدید در سال جاری میان هند و پاکستان آغاز شد، دولت جامو و کشمیر اقدام به ساخت یک ارودگاه موقت برای مردم محلی در شهر اوری کرد. هزاران نفر از روستاییان به این ارودگاه پناه آوردند.
ناآرامی دائم در این مناطق سبب شده است تا پروژه های زیرساختی در مناطق مرزی متوقف شود. دانش آموزان روستاهای مرزی باید ساعت ها برای رسیدن به مدارس خود راه رفته و از دره ها، رودخانه ها و سایر موانع عبور کنند. یک اشتباه می تواند جان این کودکان را بگیرد.
پس از آغاز تنش ها میان هند و پاکستان، خانواده ها علاقه ای به فرستادن کودکان خود به مدرسه ها نداشتند چون دیگر زنده ماندن در درجه اول اهمیت قرار داشت.
هر چند مقامات دو کشور چشم خود را به هزینه های انسانی تصمیمات سیاسی خود بسته اند، اما مردم محلی سعی می کنند در میان تنش میان دو همسایه هسته ای به زندگی خود ادامه دهند.
آساق**267**1424**1485
به گزارش روز شنبه ایرنا به نقل از تارنمای نشریه 'دیپلمات'، از نقاط اختلاف دو کشور که در دهه های گذشته همواره محل نزاع و درگیری های مستمر بوده است می توان به مساله ایالت کشمیر در شمال غرب هند اشاره کرد که مورد مناقشه هند و پاکستان است.
بخشی از کشمیر درخاک هند و بخشی دیگر درخاک پاکستان قراردارد. هر دو کشور ادعای مالکیت بر تمام کشمیر را دارند و همین موضوع یکی ازعلل اصلی مناقشه دیرینه میان دهلی نو و اسلام آباد از زمان استقلال پاکستان از هند در سال 1947 میلادی ( 1327) تاکنون است.
در ماههای اخیر با افزایش موارد نقض آتش بس بین دو کشور و تبادل آتش میان نظامیان دو طرف، روستاییانی که در نزدیکی مرزهای هند و پاکستان زندگی می کنند بهای افزایش اختلاف ها میان دو رقیب هسته ای را با جان خود پرداخت می کنند.
روستاییان فقیری که در نقاط صعب العبور با کمترین امکانات نزدیک خط مرز زندگی می کنند خانه و کاشانه محقر خود را به دلیل شلیک خمپاره ها و توپ ها از دست می دهند و مجبورند در ویرانه هایی که زمانی خانه آنها محسوب می شد زندگی کنند.
بسیاری از این روستاها در چند قدمی خط واقعی کنترل که البته کسی جرات نزدیک شدن به آن را ندارد قرار گرفته اند.
هند و پاکستان دارای 3225 کیلومتر مرز مشترک هستند که 767 کیلومتر از آن که خط واقعی کنترل نامیده می شود جامو و کشمیر را میان هند و پاکستان تقسیم می کند.
تاسیسات نظامی دو کشور در هر دو طرف خط واقعی کنترل قابل رویت است. نظامیان از سنگرهای بسیار مستحکم همیشه آماده شلیک به هر فردی که قصد ورود به قلمرو آنها را داشته باشد، هستند.
در سال های اخیر نیروهای هندی و پاکستانی اقدام به استفاده از خمپاره و اسلحه های سنگین علیه یکدیگر کرده اند. در میان درگیری های روزانه، روستاییانی که در مناطق مرزی زندگی می کنند در مقابل این تیراندازی ها کاملا بی دفاع هستند.
افزایش درگیری های مرزی میان هند و پاکستان پس از حمله سال 2016 شبه نظامیان که به گفته هند شهروندان پاکستان بودند اتفاق افتاد. در این حمله 17 سرباز هندی کشته شدند.
این حمله زمانی انجام شد که کشمیر شاهد اعتراضات گسترده به دلیل کشته شدن برهان وانی فرمانده گروه حزب المجاهدین به دست نیروهای امنیتی هند بود. در این اعتراضات نزدیک به 100 نفر نیز کشته شدند.
از آن زمان به بعد خانه های مردم در بسیاری از این روستاها به دلیل تیراندازی دائم هند و پاکستان به آوار تبدیل شده است.
خمپاره هایی که در جریان آتشباری بین نیروهای مرزی دو کشور به هدف اصابت نمی کنند بر سقف خانه های روستاییان فرود می آیند.
پیش از توافق سال 2003 روستائیان مناطق مرزی اقدام به ساخت سنگرهای گلی کردند تا هرزمان که ارتش های دو کشور تصمیم به تیراندازی به سوی یکدیگر می گیرند، بتوانند در این سنگرها پناه بگیرند.
اما به دلیل زلزله سال 2005 تمام سنگرهای روستاییان تخریب شد. از آنجا که دو کشور برای آتش بس به توافق رسیده بودند، افراد محلی برای ایجاد دوباره پناهگاه های گلی خود عجله ای نداشتند و منتظر دولت ماندند تا این پناهگاهها را بازسازی کند. انتظار آنها هنوز پایان نیافته است.
در سال جاری موارد نقض آتش بس به بیشترین تعداد خود رسیده است. به گفته سوبهاش بامره مشاور وزیر دفاع هند، از یکم ژانویه سال جاری تاکنون پاکستان 351 بار آتش بس با هند را نقض کرده است.
دولت هند اعلام کرده است در سال 2017 به دلیل نقض آتش بس 12 غیر نظامی کشته و 79 نفر دیگر مجروح شده اند. اما تنها در ماه ژانویه 8 نفر کشته و 58 نفر دیگر مجروح شده اند.
این آمار در مورد خسارت به املاک و حیوانات مردم محلی و یا ترس دائم در وجود روستائیان سکوت می کند.
زمانی که درگیری های جدید در سال جاری میان هند و پاکستان آغاز شد، دولت جامو و کشمیر اقدام به ساخت یک ارودگاه موقت برای مردم محلی در شهر اوری کرد. هزاران نفر از روستاییان به این ارودگاه پناه آوردند.
ناآرامی دائم در این مناطق سبب شده است تا پروژه های زیرساختی در مناطق مرزی متوقف شود. دانش آموزان روستاهای مرزی باید ساعت ها برای رسیدن به مدارس خود راه رفته و از دره ها، رودخانه ها و سایر موانع عبور کنند. یک اشتباه می تواند جان این کودکان را بگیرد.
پس از آغاز تنش ها میان هند و پاکستان، خانواده ها علاقه ای به فرستادن کودکان خود به مدرسه ها نداشتند چون دیگر زنده ماندن در درجه اول اهمیت قرار داشت.
هر چند مقامات دو کشور چشم خود را به هزینه های انسانی تصمیمات سیاسی خود بسته اند، اما مردم محلی سعی می کنند در میان تنش میان دو همسایه هسته ای به زندگی خود ادامه دهند.
آساق**267**1424**1485
نظر شما