حمزه اکبری فیض آبادی، دوچرخه سوار در گفت و گو با خبرنگار اعزامی خبرگزاری شبستان از گیلان به جنوب اظهار کرد: ساکن شهر نایین هستم و سالهاست بسیاری از شهرهای ایران را با دوچرخه رفته ام.

وی با بیان اینکه در سه سال اخیر با هدف معرفی شهدا رکاب زده ام، افزود: اردیبهشت 96 برای پاسداشت شهدای چوار به ایلام سفر کردم.

این دوچرخه سوار گفت:  از 7 آبان ماه سفری را از نایین شروع کردم و با گذشتن از استان های یزد، کرمان، بیابان لوت، خراسان جنوبی، سیستان و بلوچستان به شهر مرزی هیرمند رسیدم.

اکبری با بیان اینکه در هیرمند به دیدن مادر شهید به نام ننه مراد رفتم، تصریح کرد: مزار پسر شهیدش بین دیواره مرزی افتاده و برای دلجویی از این مادر به نزدش رفتم.

وی با اشاره به اینکه بخش نخست سفرم از هوم تا هامون بود، خاطرنشان کرد: از شمال استان سیستان و بلوچستان به جنوب این استان رسیدم که در شهر نیکشهر با خانواده شهید سبیل اخلاقی آشنا شدم.

این دوچرخه سوار با بیان اینکه شهید مذکور نوجوان ترین شهید دفاع مقدس با 11سال و 8ماه سن  و اهل سنت بود، اظهار کرد: این شهید بزرگوار در سال 64 در هورالعظیم به شهادت رسید.

اکبری با بیان اینکه از آنجا تصمیم گرفتم که حرکت سفرم را به خوزستان و هورالعظیم و محل شهادت پدرم در شلمچه وصل کنم، افزود: بخش دوم سفرم با عنوان از هامون تا هورالعظیم شروع شد.

وی با بیان اینکه در زمان تحویل سال شلمچه بودم و از 1 فروردین حرکت می کنم تا به شمال خوزستان که به هورالعظیم برسم، گفت: متاسفانه ارگان های فرهنگی هیچ حمایت خاصی ازین حرکت انجام نمی دهند و به صورت خودجوش است.

این دوچرخه سوار با بیان اینکه نهادهای فرهنگی نگاه منطقه ای و کشوری ندارند، تصریح کرد: به مدارس مختلف  می روم و در مورد قهرمان های ملی برای دانش آموزان صحبت می کنم.

اکبری با بیان اینکه در این سفرم 10مدرسه رفتم، خاطرنشان کرد: در استان هرمزگان می خواستم این کار را انجام دهم اما یک نهاد فرهنگی گفت که آن شهید برای سیستان و بلوچستان است ولی این در حالیست که مقام معظم رهبری 40روز گذشته در کنگره شهدای سیستان و بلوچستان صحبت ازین شهید بزرگوار کردند و گفتند که چون  نوجوان و اهل سنت بودند نیاز است در موردش با جوانان صحبت شود.

وی با تصریح اینکه نگاه رهبر معظم انقلاب یک نگاه جهانی است، اظهار کرد: در آینده قصد دارم به خارج از ایران بروم و با قهرمانان کشورهای دیگر در مورد قهرمانان کشورم صحبت کنم و بگویم درست است که آنها آرمان ملی و میهنی داشتند اما انسانیت و صلح در وهله نخست برایشان اهمیت داشت.