خبرگزاری کتاب ایران_ آرش آذرپناه: به گمان من برای داستان ایرانی تا زمانی که «کوچه ابرهای گمشده» اثر نویسنده فقید کورش اسدی را نخوانده‌اید، پیشنهاد دیگری وجود ندارد.

رمان اسدی هرچند تلخناک است و برای روزهای عید شاید کمی ناهمساز بنماید اما زیبایی زبان روایت بی گمان خواننده‌اش را مسحور و شیدا می‌کند تا حدی که تلخی موقعیت را با شیرینی خواندن یک زبان ناب تاخت می‌زند.

در مجموعه داستان فارسی می‌شود از «سایه تاریک کاج‌ها» نام برد که یادی و نشانی است از داستان کوتاه معمایی مکتب جنوب در دهه شصت و نمی‌شود خواند و چند داستانش را دوست نداشت. 

عنوان رمان فارسی خوشخوان را هم می دهم به «سالتو» افروز منش که تجربه موفق رمان گانگستری به فارسی است. مثلا می‌شود آن را بیلی باتگیت ایرانی تلقی کرد. تجربه ای است جسورانه و پرکشش که مناسب روزهای عید می‌تواند باشد.

در میان  رمان‌های ترجمه ، آثار کلاسیک با حجم زیاد و جذابیت روایی همیشه گزینه‌های من برای خواندن در تعطیلات کشدار نوروزند. به بچه‌های کارگاه داستان نویسی‌ام امسال ویلت شارلوت برونته را با ترجمه پاکیزه رضا رضایی پیشنهاد کردم تا شخصیت پردازی دقیق و مقتدر را فرابگیرند از رمان قرن نوزدهمی.

اما در رمان معاصر نمی شود به سادگی از فاکنر گذشت. یعنی نمی شود در سالی که گذشت دو رمان تازه از فاکنر درآمده باشد و ما نخوانیم. نخست رمان «گنج نامه» با ترجمه احمد اخوت و دوم اثر مهم فاکنر به نام «رکوییم برای یک راهبه»که نشر نیلوفر  با ترجمه درخشان شاپور بهیان منتشرش کرده. ترجمه و انتشار این کتاب بی گمان اتفاقی مهم است و قطعا عطش دوستداران فاکنر را از شگفتی روایت چند لایه‌اش سیراب خواهد کرد