سال‌ها پیش زمانی که شهرام مکری نخستین تجربه‌هاي ساخت فيلم‌هاي کوتاهش را پشت سر مي‌گذاشت، توجه فيلم‌سازي را جلب کرد که در نخستين مواجهه‌اش با تجربه‌هاي کوتاه مکري از او تصوير ذهني ديگري ساخت. شايد براي نخستين بار بود که به واسطه حضور شهرام مکري در جشنواره‌اي که کيانوش عياري يکي از داوران آن بود، نام مکري براي عياري برجسته‌تر شد. سال‌ها از زماني که مکري جايزه فيلم کوتاهش را از دستان عياري گرفت، مي‌گذرد و هنوز هم بعد از سال‌ها خاطره ديدن فيلم‌هاي شهرام مکري و آينده‌اي که عياري از او به‌عنوان يک فيلم‌ساز موفق متصور بود، نخستين صحبت‌هايي است که بين آنها ردوبدل مي‌شود. سال 96 قطعا براي کيانوش عياري و شهرام مکري سال متفاوت‌تري بود؛ سالي که پس از مدت‌ها فيلمي از کيانوش عياري «بيدار شو آرزو» به نمايش گذاشته شد و «خانه پدري»اش باز هم رنگ اکران سينما را نديد و البته عياري مشغول ساخت سريالي شد که به عقیده او زمان زيادي براي ساختش صرف خواهد شد. گفت‌وگویی که از علاقه‌مندی‌های مشترک این دو کارگردان از دو نسل مختلف آغاز شد و به سالی که عیاری پشت‌سر گذاشته است ختم شد؛ سالی که کیانوش عیاری توانست فیلمی را که سال‌ها پیش برای بیداری مسئولان درخصوص حوادث غیرمترقبه ساخته بود، در گروه هنر و تجربه اکران کند و از این طریق طیف بیشتری از مخاطبان این فیلم را در سینما ببینند و بتوان در مورد آن صحبت کرد. درست در سالی که ایران بیشترین زلزله‌ها را به خود دید، می‌توان تلاش‌های عیاری را برای ساخت چنین فیلمی در شرایط بحرانی بیشتر تحسین کرد.
شهرام مکري نيز از نيمه‌هاي سال با اکران فيلم «هجوم» شاهد موفقيت ديگري براي تازه‌ترين اثر سينمايي‌اش بود و بار ديگر توانست با سينماهاي محدود هنر و تجربه مخاطبان بسياري را با خود همراه کند؛ خانه‌اي کوچک با حياطي که به محض ورود با درخت‌هايش جلب توجه مي‌کند و اثاثيه‌اي که از پارکينگ تا طبقات در گوشه و کنار به چشم مي‌خورد، محل گفت‌وگوي کيانوش عياري و شهرام مکري است. لوکيشني که محل ضبط تازه‌ترين سريال کيانوش عياري «87 متر» است. مجموعه‌اي که چهارمين تجربه سريال‌سازي عياري است و روزهايش در اين خانه سپري مي‌شود. آنچه در ادامه مي‌خوانيد، گفت‌وگوي اين دو فيلم‌ساز در واپسين روزهاي زمستان 96 است.