چکیده
در دهه های اخیر، کاهش فقر و افزایش سطح رفاه خانوارها به یکی از مباحث مهم توسعهی اقتصادی کشورها تبدیل شده است، بهطوری که فقرزدایی و بهبود سطح رفاه افراد در جامعه شرط لازم برای رشد اقتصادی محسوب َمیشود. آگاهی از حداقل معیشت که در ادبیات اقتصادی بهطور تلویحی مترادف با خط فقر است، اولین گام در مسیر برنامهریزی برای مبارزه با فقر و محرومیت میباشد. در این راستا با استفاده از دادههای هزینه و درآمد خانوارهای شهری و روستایی که توسط مرکز آمار ایران همه ساله منتشر میشود، ابتدا حداقل معیشت طی سالهای 1392-1368 که پنج برنامهی توسعهی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور به اجرا درآمده است با استفاده از هشت گروه کالایی، به روش سیستم مخارج خطی (LES) و با استفاده از نظریهی حداقل عادات نسبی (HLES) محاسبه میشود. سپس با استفاده از شاخصهای سنجش فقر، شدت و گسترش فقر در مناطق شهری و روستایی مورد مطالعه قرار میگیرد. نتایج تحقیق حاکی از آن است که طی سالهای مورد مطالعه، گرچه حداقل معیشت (خط فقر) در خانوارهای شهری و روستایی ایران به ترتیب دارای رشد متوسط20 و 21/3 درصد بوده است، ولی میزان و اندازه فقر در شهرها روستاها روند نزولی داشته و شکاف فقر و شدت آن کاهش یافته است، بنابراین، عملکرد دولت در کاهش فقر نسبی طی پنج برنامهی توسعهی اقتصادی نسبتاً موفقیتآمیز بوده است.
کلیدواژهها: حداقل معیشت؛ شاخصهای فقر؛ خانوارهای شهری و روستایی
نویسندگان:
محمد مولایی: استادیار دانشگاه بوعلی سینا
زهره رحیمی راد: دانشگاه بوعلی سینا
فصلنامه تحقیقات اقتصادی - دوره 53، شماره 1، بهار 1397.
∎
نظر شما