صاحب‌خبر - وصال روحانی 1396 با آنچه بر سر کشتی آمد (از نهمی در مسابقات جهانی پاریس تا استعفای رسول خادم) و با صعود مقتدرانه‌ای که تیم ملی فوتبال به جام جهانی 2018 تجربه کرد، به گونه‌ای زمان «آزمون و خطا» و ناکامی و توفیق بود اما سال 1397 که از شامگاه سه شنبه (29 اسفند) شروع می‌شود، زمانی برای ریسک و خطرجویی و شهامت و سرنوشت‌سازی و بازنویسی تاریخ است. کافی است تیم ملی فوتبال ایران که صد قافله دل همره اوست. برای اولین بار طی 5 دوره شرکتش در مرحله نهایی جام‌های جهانی از گروهش صعود کند تا تاریخ‌سازی کند و با اینکه این امر به سبب حضور اسپانیا و پرتغال در گروه دوم کاری به غایت دشوار است اما تیمی که کارلوس کی‌روش ساخته و مظهر تداوم و بازی محکم و وجوه قوی فیزیکی است، شاید ناممکن را ممکن کند. کجا هستند محمود میران‌ها؟ وزنه‌برداری که سهراب مرادی را بر تارک این ورزش در جهان نشاند و از ورزش‌های موفق ایران در سال سپری شده بود، به لطف آرزوی پایان‌ناپذیر سعید علی حسینی و حس انتقامجویی بهداد سلیمی بابت آنچه داوران دو سالی است با وی انجام می‌دهند، به یک دوران موفق تازه در سال 1397 چشم دوخته است اما شهامت بیشتر را باید ضمیمه حال ورزش‌هایی کنیم که به رغم پیشینه خوب‌شان در سال‌های اخیر لغزیده‌اند؛ مثل جودو که قهرمانانش در پرتو کم‌توجهی ترویج نسل میراسماعیلی و محمود میران را ندارند و تکواندو که ناگهان چنان لرزان شده است که حتی «سونامی» (فرزان عاشورزاده) آن نیز توفندگی گذشته را ندارد و سران فدراسیون آن به جای برنامه‌ریزی اصولی درصدد کنار زدن مخالفان خود و ابقای خویش بوده‌اند. آزمون و خطاهای سال پایان یافته شامل بوکس و والیبال نیز شد. بوکس در واپسین روزهای احمد ناطق نوری و اولین هفته‌های زمامداری حسین ثوری در چیزی بین‌ ایده‌آل‌های بسیار متفاوت آنها سرگردان مانده است و کولاکوویچ هنوز نتوانسته مکتبی را در والیبال جا بیندازد که پیش از وی خولیو ولاسکو و رائول لوزانو دایر کرده بودند. سال 1397 چه بخواهیم و چه نخواهیم متمرکز بر دو واقعه کلیدی و عظیم است. اولی جام جهانی فوتبال 2018 که برای تیم ملی ایران محل احراز و اثبات هویت و به نمایش گذاشتن عزم راسخ ایرانی‌ها است و دیگری بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا که ثابت خواهد کرد نظام کاری فعلی وزارت ورزش و تشکیلات تازه کمیته المپیک تا چه حد در رتق و فتق امور موفق بوده‌اند. صرفنظر از هرگونه موفقیت یا ناکامی که در دو میدان فوق‌ حاصل می‌آید، ورزش ایران باید به عامل اندیشه و فاکتور کار تشکیلاتی حساب شده تکیه کند و اتاق فکری داشته باشند که حاضران در آن بهتر از کسانی باشد که در سال‌های اخیر نشسته بر صندلی‌های تصمیم‌گیری دیده‌ایم. شهامت مورد نیاز برای سال 1397 برای تدوین چنین نظام‌های کاری و تشکیل چنین اتاق‌هایی به کار می‌آید. ایراد بزرگ ظریف بینان بنیاد و عملکرد سال‌های اخیر مدیران ارشد ورزش این است که نهاد آنها عملا فرقی در مکانیسم و اجرا و بهره‌وری با سازمان تربیت بدنی سابق ندارد و فقط اسمش عوض شده و دیگر «سازمان» نیست بلکه وزارتخانه است و به گفته همین دلسوزان کمیته المپیک نیز در روزمر‌گی‌ها گرفتار آمده و چنان در مضیقه افکار نوین به سر می‌برد که حتی افسوس سال‌های حضور طولانی مدت بهرام افشارزاده را در این سازمان می‌خورد. وقتی مشکلات عظیم باشگاهداری و حاشیه‌های انبوه و مهلک در فوتبال را به مسائل فوق می‌افزاییم، می‌بینیم که برای حل این عوارض و ارتقا در سال 1397 واقعا باید پر شهامت بود و از ریسک و خطر نهراسید. چیزی که ایرانی‌های دریادل هرگز از آن ابایی نداشته‌اند. سال نو بر تمامی پر شهامت‌های عرصه ورزش مبارک باد.∎​