صاحب‌خبر - وصال روحانی سه‌شنبه این هفته که از قضا مصادف با تحویل سال جدید 1397 است فقط 150 روز تا شروع بازی‌های آسیایی جاکارتا باقی خواهد بود و این در حالی است که جامعه ورزش ایران هم مطمئن به کسب نتایجی عالی در آن پیکارها است و هم آنقدر مدعی و متقاضی شرکت در این مسابقات دارد که دودل است کدامین را به آن میدان بفرستد و کدام‌ها را حذف کند. این لزوما به این معنا نیست که ما توسط تمامی این مدعیان مدال می‌گیریم و حتی چین حاکم سنتی و یکطرفه این رقابت‌ها نیز که چهار سال پیش در اینچئون 342 مدال شامل 151 طلا گرفت، چنین توان و ادعایی ندارد اما همین تعدد نیروهای داوطلب و مدعی خبر از گسترش نسبی توان ورزش ایران به رشته‌هایی پرشمارتر از گذشته می‌دهد و مشخص می‌سازد که ایران از عصر تک ورزشی بودن و تکیه بر معدود رشته‌های ورزشی رها شده و حالا از هر سو و در رشته‌های مختلف جای پای محکم‌تری یافته و بخصوص در ورزش بانوان به مدارج و پایگاهی رسیده است که در دهه‌های اخیر بی‌سابقه است. خوب و بد اینکه ورزش ایران طیف خود را افزایش داده و شعاع عملش به وضوح بیشتر شده، واقعه‌ای بس مفید است ولی اینکه سران ورزش ما در ماه‌ها و هفته‌های اخیر انواع حرف‌های ضد و نقیض و اقسام تخمین‌زنی‌های متضاد را درباره تعداد ورزشکاران اعزامی به جاکارتا صورت داده‌اند و اعزامی‌ها بین 350 تا 440 در نوسان بوده و در واپسین ارزشگذاری به 330 تن کاهش یافته نشانگر فقدان قاطعیت و دقت در کارها در فاصله‌ای نه چندان زیاد تا شروع مسابقات است. شاید عده‌ای فکر کنند که 150 روز مدت مدیدی است اما برعکس برای تیم‌ها و ورزش‌هایی که باید نوع و میزان حضورشان در یک دوره مسابقات المپیک گونه از مدت‌ها قبل مشخص شده باشد، این یک ایراد است و خبر از برخی ملاحظات و ارتباط‌ها در عرصه‌ای می‌دهد که باید حساب و کتاب‌هایش بدون هیچ رابطه‌ای و فقط بر اساس ضوابط مشخص شود. مدال‌های حتمی شکی نیست که ما در کشتی (به رغم مشکلات و استعفاهای اخیر)، رزمی‌ها، وزنه‌برداری، دوچرخه‌سواری، شمشیربازی، بوکس، دوومیدانی، کبدی، قایقرانی و تیراندازی مدال‌های متعددی در جاکارتا می‌گیریم و بعید است والیبال روی سکو و شاید رفیع‌ترین نقطه‌ آن نایستد و به تک مدال‌های جودو و ژیمناستیک می‌توان دل بست و در شیرجه هم شانس داریم و بسکتبال و هندبال نیز به مدال نزدیک‌اند اما در هر یک از جلسات اخیر ستاد آماده‌سازی بازی‌های جاکارتا و المپیک توکیو (2020) آنقدر بین ارقام اعلام شده برای گسیل به این میدان تضاد و تفاوت و به تبع آن اختلاف سلیقه وجود داشته که مشخص است بسیاری از رشته‌ها با برقراری ارتباط نزدیک با تصمیم‌گیرنده‌ها قصد بالا بردن سهمیه خویش را دارند و از سوی دیگر انتخاب‌کننده‌ها هنوز مطمئن نیستند تا چه میزان می‌توان روی بعضی رشته‌ها حساب بیش از 80 درصد برای کسب مدال باز کرد. رشته‌های غیرپایدار امسال رشته‌های جدیدی مانند جوجیتسو، جت اسکی، سامبو، پاراگلایدر و پنجاک سیلاک به برنامه‌ مسابقات اضافه شده‌اند اما چون حضور آنها موقتی و به خاطر نفوذ میزبان (اندونزی) است و چهار سال بعد نفوذ میزبان بعدی رشته‌های دیگری را به برنامه بازی‌ها اضافه خواهد کرد، باید بر همان رشته‌های اصلی‌تر تمرکز کرد و بر این نکته نیز تاکید ورزید که دو ماه پس از استقرار رضا صالحی امیری در کمیته ملی المپیک هنوز نه پول کامل حضور موفق ما در جاکارتا جور شده و نه برخی ساماندهی‌های مجدد و انتصاب‌‌های داخلی مانند انتصاب‌های تازه در آکادمی المپیک طی هفته گذشته فرصت تمرکز کامل بر جاکارتا را باقی گذاشته است. نصرا... سجادی سرپرست کاروان اعزامی مردی سرد و گرم چشیده است اما آنچه سرنوشت ما را در اندونزی رقم می‌زند نه نحوه مدیریت اداری سجادی و هنرهای انکارنشدنی سرپرستی او بلکه رهبری فنی تیم‌های اعزامی است. این در حالی است که فوتبال تا همین 10 روز پیش مطمئن به حضور در جاکارتا نبود و بوکس به جای تقویت تیم اعزامی مشغول بحث بر سر اتاق اختصاصی و ماندگار احمد ناطقی نوری در فدراسیون بوده است! لشکری پرشمارتر در اینچئون 276 ورزشکار اعزامی کشورمان 21 طلا، 18 نقره و 18 برنز گرفتند و در جدول رده‌بندی مدال‌ها پنجم شدند ولی در جاکارتا با رقم بیشتری در صحنه حاضر خواهیم شد زیرا این باور وجود دارد که چون وسعت و تعداد رشته‌های صاحب توانایی کسب مدال نزد ما بیشتر شده، باید بال پرواز وسیع‌تری را در اختیار گیریم و لشکر پرشمارتری داشته باشیم. شاهرخ شهنازی اواسط هفته پیش تصریح کرد که او و سایر سران کمیته المپیک و همچنین وزارت ورزش و تعدادی از روسای فدراسیون‌ها به این نتیجه نهایی رسیده‌اند که 330 ورزشکار شامل 230 مرد و 100 زن به جاکارتا بروند و فقط رشته‌هایی گزینش شوند که شانس جدی کسب مدال داشته‌ باشند و این البته سوای رشته‌ها و ورزشکارانی است که سهمیه المپیک را گرفته‌اند و چنین افراد و تیم‌هایی حتی اگر در جاکارتا اقبالی برای ایستادن بر سکوی افتخار نداشته باشند، به اندونزی خواهند رفت. تاکید شهنازی و همکارانش بر اینکه حتما ورزشکاران سه رشته پایه و مادر (دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک) در جاکارتا حاضر خواهند بود ایده منفی و بدی نیست اما اگر خارج از منوال مدال‌بری و افتخارآفرینی باشد (و اعزام شوند چون رشته‌هایشان مهم است!) مثل این می‌ماند که ما در مهم‌ترین مسابقات گلف دنیا شرکت کنیم و شکست‌های بدی بخوریم، به صرف اینکه این ورزش در غرب یکی از 10 رشته اول ورزشی به حساب می‌آید. حفظ ظاهر در نهایت در حالی وارد تعطیلات نوروزی می‌شویم که وضع برخی رشته‌های کلیدی و پایه‌ای ما مناسب نیست و کشتی در غیاب رسول خادم مستعفی، سرآمد آنها است و جودو سال‌هاست که آب خوش از گلویش پایین نرفته است. شکی نیست که روزهای موفق کشتی به سرعت باز خواهد گشت اما وقتی در نظر می‌گیریم که دلیل اصلی کناره‌گیری خادم ناراحتی او از دست سران ارشد ورزش کشور است نسبت به آینده بیمناک‌تر می شویم زیرا حتی افرادی ترسیم‌کننده نوع شرکت و بیلان حضور ما در بازی‌های آسیایی 2018 و المپیک 2020 هستند که با یکدیگر اتحاد آرا و توافق نظر ندارند و فقط در جمع، حفظ ظاهر می‌کرده‌اند! نگران‌کننده‌ترین وجه اینچنین است که به میزان شانس «دو دل‌های امیدوار» ورزش‌مان در جاکارتا شک می‌کنیم و یک بار دیگر وجه تصادف و اتفاق و همت‌های فردی را بر وجوه ضروری‌تری مثل کارهای حساب شده تشکیلاتی و برآورد علمی کاری خویش و رقبا حاکم و غالب می‌بینیم و ناگفته پیدا است که افراد متکی بر اقبال مساعد و تصادف‌ها و شگفتی‌ها اگر هم بدرخشند، تداومی بر کارشان مترتب نیست. این نگران‌کننده‌ترین وجه شرکت ما در آوردگاه جاکارتا در فاصله 5 ماه تا شروع آن جشنواره ورزشی همه‌گیر و همچون دل بستن به رویا و خیال‌هایی است که گاه به کابوس می‌انجامند.∎​