به گفته خودش: «به تمام کسانی که دوروبرم بودند، گفتم که حتی اسم چرچیل را هم پیش من نیاورید.» با این حال، اشاره می‌کند که فیلمنامه آنتونی مک کارتن آنقدر جذاب و صمیمی بود، که نتوانست دعوت بازی در فیلم را رد کند. سی سال بعد از حضوری کم سروصدا در عالم سینما، اولدمن 59 ساله با بازی در نقش نخست وزیر وقت بریتانیا، جنبه‌های ناشناخته‌ای از او را در معرض دید و قضاوت تماشاگران قرار داده است. اطرافیان می‌گویند راضی کردن بازیگر برای فرورفتن در جلد چرچیل، کار چندان ساده‌ای نبوده است. برای خود اولدمن هم فرو رفتن در نقش و قالب یکی از جنجالی ترین شخصیت‌های دنیای سیاست، کار ساده‌ای نبوده است. چرچیل در یکی از بحرانی ترین روزهای تاریخ بریتانیا و مصائب جنگ جهانی دوم، بر پست نخست‌وزیری تکیه زد. برای اولدمن هم چندان راحت نبود که آن روزهای سخت را بازآفرینی کند. با این حال، او با کمک جو رایت کارگردان و مک کارتن فیلمنامه‌نویس به خلق کاراکتری می‌پردازد، که بیشترین تشویق‌ها و تحسین‌های هنری کل کارنامه بازیگری‌اش را برایش به همراه آورده است. الته نباید از نقش طراح چهره‌پردازی فیلم کازوهیروتسوجی هم غافل بود، که اولدمن را کاملا شبیه چرچیل فربه درآورد. اولدمن برای بازی در این نقش، بیش از پانزده کیلو هم چاق شد.

قبل از این چند بار بازی در نقش وینستن چرچیل را رد کرده بودید. چرا؟

فکر می‌کنم بزرگ‌ترین چالش من، بخش فیزیکی و ظاهری کار بود. چگونه می‌توانستم آن را انجام داده و از پسش برآیم؟ زمانی بود که از شنیدن پیشنهاد بازی در این نقش، می‌خواستم سرم را به دیوار بکوبم. به تمام کسانی که دوروبرم بودند، گفته بودم حتی اسم چرچیل را پیش من نیاورند. احساسم این بود که هیچ وقت و در هیچ زمانی، چنین اتفاقی نخواهد افتاد و من نقش او را بازی نخواهم کرد!

در تاریک‌ترین ساعت چه دیدید که بازی در نقش او را قبول کردید؟

خدا اریک فلنر را حفظ کند، که کارنامه کاری ام را با او شروع کردم. قبل از «سید و نانسی» تعدادی فیلم بازی کرده بودم، اما با این فیلم بود که دیده و شناخته شدم و مردم مرا به‌عنوان یک بازیگر پذیرفتند. فلنر چیزهای زیادی به من یاد داد. این فیلم درباره پنج هفته از زندگی چرچیل بود. فیلمی شرح حال گونه به مفهوم رایج آن نبود. در ضمن، یک فیلم بزرگ حماسی هم به حساب نمی‌آمد. در طول بازی در این فیلم، چیزها و نکات زیادی درباره فیلمنامه و شخصیت پردازی یاد گرفتم. فیلمنامه مک کارتن را که خواندم، احساس کردم اصلا چیز دیگری است و شباهتی به این فیلم‌های شرح حال گونه‌ای که این روزها ساخته می‌شود ندارد. نتوانستم خودم را از وسوسه بازی در فیلم و این نقش رها کنم.

فیلم‌های قبلی درباره چرچیل و بازی‌های بازیگران این فیلم‌ها را دیده‌اید؟

وقتی قرارداد بازی در فیلم را امضا کردم، سراغ فیلم‌های خبری دوران جنگ که در دسترس بود رفتم. اما رابرت هاردی را در یک مجموعه تلویزیونی قدیمی و هم چنین آلبرت فینی را به یاد آوردم. احساس می‌کنم هر دو آنها در کل، ایده خاصی درباره این که چرچیل بود داشتند و حالا آن‌ها باید چگونه این شخصیت را در جلوی دوربین به تصویر بکشند. نکته شگفت آور این بود که کشف کردم در سال 1940 او یک موجود چاق و خپله نبود! در طول جنگ چاق شد. اما روحیه‌ای ورزشکارانه و چابک داشت و مثل یک جوان جست‌وخیز می‌کرد.

منبع: هالیوود ریپورتر