 امین رشیدی*
AMIN_RASHIDI@YMAIL.COM
 ارتباط صنعت و دانشگاه طی سال های اخیر بارها و بارها
 از سوی صاحب نظران مورد بررسی قرار گرفته و ابعاد مختلف آن با توجه به تاثیرگذاری عمیق آن بر توسعه درونزای کشور مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است. تقویت پیوند دانشگاه و صنعت یکی از اساسی ترین راه های رسیدن به رشد اقتصادی و اجتماعی در جوامع بشری است و ضرورت همبستگی بین این دو نهاد از نیازهای دو سویه و تسهیل کننده ی
 فرآیند توسعه است. بی شک قدرت و توان اقتصادی کشورها و دستیابی به پیشرفت های علمی و تکنولوژی به منظور کسب توان و رقابت در عرصه های بین المللی در گروی این امرمهم است.
در دنیای امروز که سرمایه های فکری بیش از هر زمان دیگر به عنوان اصلی ترین سرمایه های هر کشور شناخته می شود،
 بدون بهره بردن از آن هیچ کشوری نمی تواند مدعی رسیدن به رشد و شکوفایی باشد. تجارب کشورهای توسعه یافته ای همچون آمریکا، آلمان و چین نشان می دهد که دانشگاه ها برای انجام مشورت و رایزنی و همچنین اجرای تحقیقات مشترک با صنعت و یا بستن قراردادهای تحقیقاتی با صنعت پیشرو بوده و دولت هم به صورت مستقیم و غیر مستقیم این روند را ترغیب و تشویق می کند. در اغلب این کشورها مجاورت دانشگاه ها با شرکت های تولیدی و کارخانه ها
 به ویژه در صنایع ماشینی و شیمیایی و همکاری دوجانبه و مستقیم با دانشمندان دانشگاهی، امری واضح و مبرهن است. وجود موسسات تحقیقات تکنولوژی صنعتی در چین، نقش ارتباط صنعت با دانشگاه ها را به عهده دارند که از جمله اقدامات مهم در توسعه روابط بین این دو نهاد است.
متاسفانه یکی از معضلاتی که گریبانگیر صنعت و مراکز دانشگاهی ایران شده است، عدم ارتباط منطقی و کارآمد میان مراکز آموزشی و بازارکار است، به نحوی که فارغ التحصیلان دانشگاهی به درستی نمی توانند ازمهارت ها و آموزش های اندوخته شده در دانشگاه ها در جهت کسب شغل و ارتقای شغلی و به تبع آن رشد صنعت بهره مند شوند.
 اینکه رشد فناوری در کشور هم پای رشد علم نیست، صحه ای بر مطالب فوق الذکر است. هم اکنون رتبه علمی کشور در جهان 15 است و این در حالی است که رتبه فناوری 114 و رتبه نوآوری 95 می باشد.
 بنابراین با بررسی آمارها می توان فهمید که یک جای این حلقه اتصال با مشکل روبروست.
در زمان کنونی که دانشگاه و صنعت هر یک به سمت مسیری جداگانه در حال حرکتند و دانشگاه ها کاری به صنعت نداشته و صنعت نیز لزوم اهمیت این ارتباط را حس نکرده است، از معضلات و چالش های بزرگی است که باید مسئولین را سریعا وارد عرصه عمل کند. جایگاه دانشگاه به عنوان ابزاری نیرومند و جدی در حل معضلات جامعه بسیار حائز اهمیت بوده ولی با این وجود دانشگاه ها بدون توجه به نتیجه و بررسی نیاز صنعت به رشته های مذکور، سالانه تعداد بیشماری فارغ التحصیل دارند که کاربرد چندانی در صنعت ندارند.
البته در این بین، فقدان احساس نیاز در دانشگاه ها و صنعت برای ارتباط متقابل از مهم ترین عللی است که دانشجویان در تبیین ضعف ارتباط بین صنعت و دانشگاه مورد تاکید قرار می دهند. مهم تر این که، فرآیندهای آموزشی و پژوهشی درون دانشگاه های کشور، فاقد کمترین جهت گیری برای ارتباط با صنعت هستند.
 لزوم ایجاد فضاهایی که دانشجویان در حین تحصیل در مقاطع مختلف تحصیلی با صنایع ارتباط داشته باشند، نیز از جمله عوامل مهم و تاثیر گذار در این زمینه است. بدون تردید تقویت وجود دانشگاه های پژوهش محور که مشارکت فزاینده ای
 در نوآوری  توسعه تکنولوژی کشور در کنار ماموریت آموزشی و پژوهشی می پردازند، هویت جدیدی است که لزوم آن برای تحقق اهداف اقتصادی و ارتقای صنعت ایران، امری اجتناب ناپذیر خواهد بود.
لزوم ورود دولتمردان در استفاده از ظرفیت های علمی دانشگاه ها در حل مشکلات و ارتقای صنعت از جمله مواردی است که می تواند به نقش کمرنگ دانشگاه ها در امور جاری کشور، رنگی دوباره ببخشد و باعث تحرک و پویایی هر چه بیشتر مراکز آموزشی کشور شود.