گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- محمدامین مهدی‌پور* ؛ جنبش دانشجویی به عنوان یکی از پارامترهای  تاثیرگذار بر روند تحولات اجتماعی و سیاسی داخلی و گاه بین المللی، همواره مورد توجه اقشار مختلف، نخبگان و مسئولین کشور، قرار داشته است؛ جنبشی مبتنی بر دو ویژگی، مطالبه گری و آرمان گرایی.

زمانی که به گذشته و وضعیت کنونی جنبش دانشجویی کشور نگاه می کنیم متوجه رکود و افولی در میان یکی از تاثیرگزارترین اقشار جامعه یعنی دانشجویان می شویم؛ دانشجویی که روزی برای رسیدن به آرمان یا هدفی که در نظرش درست جلوه می کرد، تا سر حد جان می جنگید، مطالبه و پیگیری می کرد و تا زمانی که به مقصود خود نمی رسید از پای نمی نشست، امروز دچار بی حالی و رخوت شده، که حتی نسبت به مهمترین تحولات و اخبار فرهنگی، اجتماعی، صنفی و سیاسی واکنش نشان نمی دهد، البته باید ذکر کرد که این برای تمام دانشجویان صادق نیست، اما میزان گستردگی رخوت در میان دانشجویان، این روز ها بیشتر از سالیان گذشته به چشم می خورد.

دقیق تر که نگاه می کنیم جنبش دانشجویی کشور با هر تفکر و جهت گیری سیاسی، در یک دوره گذار قرار دارد که در پی هویت یابی است، چرا که نقش خود و طبیعتا گفتمان خود را نمی داند؛ در کل ما اکنون با خلاء وجود یک گفتمان غالب در جنبش دانشجویی کشور مواجه هستیم.

یکی از دلایل این رخوت می تواند عدم آگاهی و تمرکز بر روی مسائل مهم روز باشد، در هر صورت قشر جوان و دانشجو امروزه مشغله های جدید تر و بیشتری نسبت به گذشته دارد که این خود باعث عدم تمرکز بر روی مسائل می شود و گاهی هم که بر روی مسائل تمرکز دارد تحت تاثیر رسانه های مختلف غرق در شعار زدگی و مطالبه صرف می شوند، عدم صراحت لهجه در اعلام مواضع را نیز می توان بر دلایل این رکود افزود.

سیاست دولت ها نیز بر وضعیت کنونی بی تاثیر نبوده است و زمانی که فضای سیاسی موجود در دانشگاه ها را در زمان دولت های مختلف بررسی می کنیم، می بینیم که فضای دانشگاه ها پس از جنگ در دولت آقای هاشمی رفسنجانی، به شدت بسته بود که این خود موجب رخوت در فعالیت های دانشجویی در آن برهه بود؛ دولت سازندگی توسعه را تک بعدی و یک جانبه آن هم فقط در بعد اقتصادی می‌دید که در این راه دچار خبط تاریخی شد.

استفاده ابزاری از تشکل های دانشجویی، حاصل دولت اصلاحات بود، که تشکل های یکبار مصرف نمونه بارز این مسئله می باشد. در این برهه، برخی از فعالین این عرصه، وابسته به کانون‌های قدرت شدند و وظیفه نقادی خود را فراموش کردند.

در دولت آقای احمدی نژاد هر چند اقدامات مثبتی انجام گرفت اما پس از انتخابات 88 شرایطی برای جنبش دانشجویی ایجاد شد که بیشترتحت تاثیر از فضای بیرونی بود تا فرآیندهای مترتب با جنبش دانشجویی، که در  نهایت موجب افول جنبش دانشجویی گردید.

در نهایت از دولت آقای روحانی نیز آبی گرم نشد؛ قصد نافرجام تشکیل مجلس جوانان آن هم به صورت انتصابی و از میان دانشجویان حامی دولت، ادامه داستان تشکل های یکبار مصرف حامی دولت و فشار های روانی، مالی، آموزشی و انضباطی بر تشکل ها یا فعالان دانشجویی منتقد دولت، از زخم هایی بودند که در دولت تدبیر و امید بر پیکر نیمه جان جنبش دانشجویی این مرز و بوم زده شد.

بی‌گمان می‌توان بی پرواتر و به دور از مصلحت اندیشی‌های نالازم تا آنجا که به کیان نظام مقدس جمهوری اسلامی آسیبی نرسد انتقاد کرد و موجبات بالندگی مجدد جنبش دانشجویی را فراهم نمود.

شما می‌توانید جهت بازدید و دریافت نشریات دانشجویی به سایت پاتوق آزاداندیشی نشریات دانشجویی مراجعه کنید.
* نشریه دانشجویی هم دانشگاهی: محمدامین مهدی‌پور