صاحب‌خبر - وصال روحانی چهار بازی، 3 شکست، یک تساوی، 11 گل خورده و 4 گل زده حاصل مسابقات نمایندگان ایران با تیمهای قطری در دو هفته اول از فصل 2018 لیگ فوتبال قهرمانان آسیا است. طی این هفتهها تراکتورسازی در گروه اول برابر الغرافه 3 بر صفر تسلیم شد. ذوبآهن در گروه دوم مقابل الدحیل بازی یک بر صفر برده را در نهایت 3 بر یک واگذار کرد، پرسپولیس نیز در گروه سوم با نتیجهای مشابه (3 بر یک) به السد باخت و فقط استقلال در گروه چهارم در زمین الریان به تساوی 2 بر 2 رسید آن هم در حالی که تا دقیقه 87 با نتیجه 2 بر یک تسلیم شده بود و فقط با گلزنی علی قربانی و ضربه سری تماشایی از شکستی که کمی تا قسمتی برای آن سزاواری داشت، رهایی یافت. آمار کلی و ریز ارقام فوق آنقدر نگرانکننده هست که بپرسیم مشکل ما با فوتبال قطریها چیست که آمار منفیمان مقابل آنها در فصل جاری چندان از صددرصد دور نیست. یک عامل که نتایج سراسر منفی فوق را توجیه میکند، این است که تمامی چهار بازی مورد بحث دور از خاک ایران و در زمین رقبای فوق انجام شده و حتی یک میزبانی نیز طی دو هفته اخیر مقابل حریفان قطری نصیب ما نشده بود. اگر این دفاعیه را قبول داشته باشیم، لابد در هفتههای بعدی که همین رقبا به تهران، اصفهان و تبریز میآیند به چند پیروزی میرسیم و ناکامیهای فوق را جبران میکنیم. اما این فرضیه چقدر صحت دارد و آیا دلیل اصلیتر ناکامیهای این دو هفته برابر قطریها نیرو گرفتن بیش از گذشته تیمهای قطری و نزول محسوس تیمهای ما نیست؟ یک مساله که دفاعیه اول را قدری رد و فرضیه دوم را تقویت میکند، این است که تیمهای ما در گذشته نزدیک برابر همین تیمهای قطری در زمین آنان نیز به نتایج بهتری رسیده و در برخی موارد پیروز هم شده بودند. طارمی و ژاوی مبنا نیستند شاید تیمهای قطری در قیاس با گذشته نفرات خارجی بهتری را جذب کرده باشند اما وقتی یکی از این نفرات مهدی طارمی است، در فرضیه تقویت بیش از گذشته باشگاههای قطری دچار تردید و ابهام میشویم. اگر ژاوی را مبنا بگذاریم، همین بازیکن که هفته پیش با السد 3 بر یک بر پرسپولیس چیره شد، سال قبل در رویارویی با استقلال در همان مرحله پلیآف حذف شد. از یاد نبردهایم که تا همین پنج شش سال پیش امثال آساموا جیان نیز در ترکیب تیمهای شاخص قطری قرار داشتند و باز نتایج امسال برای آن تیمها به ثبت نرسیده بود و در چندین و چند مورد تیمهای ما قطریها را حتی در دوحه هم شکست داده بودند. دلایل اصلیتر این نکته که چون قطر میزبان جام جهانی 2022 است از حالا بر حجم تلاش و میزان انگیزه خود افزوده و کارها را جدیتر گرفته و موجب پیشرفت بومیهای خود شده و با همین حربه در دو هفته اول لیگ قهرمانان آسیا تسلیم ما نشده، فرضیهای کافی نیست و با حقایق همخوانی ندارد زیرا اگر بومیها فوتبال قطر را خودکفا کرده بودند، موج جذب خارجیها به فوتبال این کشور همچنان ادامه نداشت، به نظر میرسد سازماندهی قویتر و برنامهریزی دقیقتر و استفاده هر چه بیشتر از نیروهای موجود دلیل اصلی ارتقای کار قطریها برابر ما در فصل جاری در قیاس با فصول قبل باشد و آنها به قدری بهتر شدهاند که حتی به الهلال (البته نزول کرده) و الاهلی دو نماینده عربستان نیز باج چندانی ندادهاند و در حالی که سرمایهگذاری اماراتیها روی تیمهایشان همانقدر وسیع است که اقدامات اقتصادی قطریها بوده است، تیمهای قطری امسال از رقبای اماراتی هم بهتر ظاهر شدهاند و در این راستا در دو گروه از گروه های چهارگانه غرب آسیا پیشتازی را در دست دارند که این امر با همت الدحیل و السد در گروه های دوم و سوم شکل گرفته است. آنها مدعی جدیاند در نقطه مقابل تیمهای ما فقط در یک گروه پیشتازی میکنند که مربوط به استقلال در گروه چهارم میشود و تیمهای اماراتی حتی از یک صدرنشینی هم بیبهرهاند و در دو گروه (دوم و سوم) به قعر جدول چسبیدهاند. این احتمال قوی که حداقل دو تیم قطری به مرحله حذفی لیگ آسیا صعود خواهند کرد، بدین معنا است که امکان برخوردهای بعدی هم بین ما و آنها وجود دارد و اگر طالب نتایج بهتری نسبت به نتایج اخیر هستیم باید بهتر از گذشته کار کنیم. واقعیت امر این است که تیمهای قطری در این دوره تا حدی شبیه به عربستانیها که در تمامی ادوار لیگ قهرمانان از قدرتها بودهاند و همانند اماراتیها در تک دفعات درخشش امثال العین عمل کرده و در سطح مدعیان جدی جام ظاهر شدهاند و این امکان و توان را دارند که تا مراحل نهایی پیکارهای لیگ قهرمانان آسیا در منقطه غرب این قاره پیش بروند و حتی الریان قطر نیز در گروه استقلال با احتساب نزول چشمگیر الهلال برای صعود بدون اقبال نیست. هنوز نمیدانیم این در حالی است که ما ضمن امیدواری به صعود سرخابیها هنوز نمیدانیم تا چه حد میتوان به فرجام کار ذوبیها امید بست و تراکتورسازی با بساطی که میبینیم و قدرتی که الاهلی، الجزیره و الغرافه در گروهش نشان دادهاند باید از حالا حذف شده تلقی گردد. به واقع ما هنوز مطلع نیستیم برای حضوری نظام مند و نتیجهگرا در این رقابتها چه باید بکنیم و ساز و کارهای ما ناقص و اقداماتمان لحظهای است و با هر پیروزی فقط شعار میدهیم و با هر ناکامی سررشته امور بیش از پیش از دستمان در میرود.∎​