شرایط به گونه‌ای است که هر ازگاهی خبر می‌رسد یکی از همکاران، دانش‌آموز یا دانش‌آموزانی را تنبیه کرده است و آموزش و پرورش به روال معمول اعلام می‌کند موضوع در دست بررسی است.
بنابراین به نظر می‌رسد تا وقتی مساله ریشه‌یابی نشود ماجرای تنبیه دانش‌آموزان تمام و کمال حل نخواهد شد. در گام اول باید شرایطی ایجاد کرد که افراد با عشق و علاقه به شغل معلمی رو بیاورند. در واقع تا وقتی مسئولان شرایط مناسب را فراهم نکنند، طبیعی است همه افراد علاقه‌مند، جذب آموزش و پرورش نخواهند شد.
بعلاوه باید یاد‌آور شد تا وقتی آموزش و پرورش نتواند حق و حقوق پرسنل خود را درست و بموقع بپردازد، دور از انتظار نخواهد بود که اقتدارش در مقابل افراد متخلف خدشه‌دار شود.
رضایت شغلی از مباحث زیر بنایی موفقیت هر سازمانی است. اما نارضایتی شغلی و هر مساله دیگر به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند توجیه‌کننده احتمالی هر نوع رفتار خشن با هیچ یک از دانش‌آموزان باشد.
آموزش و پرورش بیش از حد با افراد متخلف و از جمله کسانی که نسبت به دانش‌آموزان مرتکب تنبیه می‌شوند با تساهل و تسامح برخورد می‌کند، اما این روش برخورد باعث تخریب وجهه پاک و خدمتگزار فرهنگیانی می‌شود که قاطبه آنان زحمتکش، مخلص و قانونمند هستند.
در روزگاری که از معلم به عنوان محور آموزش یاد می‌کنند و همه جا تاکید می‌شود دوره تنبیه در مدارس کاملا به سرآمده نمی‌توان پذیرفت فردی معلم باشد و زبان هم نوعش را بلد نباشد؟
در واقع این پرسش مطرح می‌شود شخصی که زبان کودک و نوجوان را بلد نیست و نمی‌خواهد آن را بیاموزد شایسته حضور در جایگاه معلمی است؟
در هر صورت تنبیه بدنی، خلاف شرع، اخلاق، قانون و انسانیت است. به همین علت آموزش و پرورش بهتر است برای حل این مساله چاره‌ای مناسب بیندیشد.
محسن عابدی
مشاور مدرسه
نظر شما