عرفان بهارلو | مردم با دیدن اخبار جنگ‌ها، نسل‌کشی‌ها، سقوط هواپیماها و تصادفات جاده‌ای از رسانه‌ها به وحشت می‌افتند. این‌که ترس و اضطراب آدم‌ها چطور به توقف این فجایع کمک می‌کند دقیقاً معلوم نیست. مثلاً نمی‌دانم پدرم که موقع شنیدن اخبار صدای تلویزیون را تا آخر زیاد می‌کند و به کسی اجازه حرف زدن نمی‌دهد چطور می‌تواند مانع جنگ دو کره شود. ولی با این حال ده‌ها نفر با هزینه‌های میلیاردی هر روز زحمت رساندن اخبار به مردم را برعهده دارند. البته تیراژ میلیونی یک خبر و به اشتراک گذاشتن آن در رسانه‌ها می‌تواند در تعیین تکلیف برای آدم‌ها و این‌که چه چیزی باید دغدغه فکری‌شان باشد یا از چه رخدادی بیشتر بترسند تعیین‌کننده باشد. آدم‌ها از این‌که مثل هم باشند و عقاید و دغدغه‌های مشترکی داشته باشند احساس بهتری دارند. احساس غم و شادی آدم‌ها به صورت جمعی برایشان باورپذیرتر است. شاید از نظر اکثر مردم دیدن صحنه‌های جنگ و سقوط هواپیما از تلویزیون دلهره‌آورترینِ صحنه‌ها باشد. ولی برای من هیچ تصویری هولناک‌تر از یأس و درماندگی یک کودک از چگونگی مواجهه با بحرانی که با آن روبه‌رو شده نیست. یک دختر بچه سه ساله در یک میهمانی را تصور کنید، درحالی‌که با ماشین اسباب بازی در دستش با خوشحالی بازی می‌کند پسری نوجوان آن را به زور از دستش می‌قاپد. دخترک بغض می‌کند و به دنبال مادرش می‌گردد. او را نمی‌بیند و گریه‌کنان صدایش می‌زند. چرا چهره این دختر دلخراش‌تر از تصویر دختربچه‌ای نیست که در اردوگاه‌های پناهندگی شکار عکاسان خبری شده و عکسش در رسانه‌ها احساسات میلیون‌ها نفر در سراسر جهان را جریحه‌دار کرده است؟ هرکدام از ما لحظه‌هایی را در کودکی تجربه کرده‌ایم که با ترس و اضطرابی عمیق همراه بوده است. لحظه‌هایی که ذهن‌های کوچکمان با مفهوم عظیم یأس روبه‌رو می‌شد و از جهان پر امید کودکی رانده می‌شدیم. زمان‌هایی که هرچه می‌دویدیم از آغوش گرم مادر خبری نبود. تصویر گریه‌های هرکدام از ما هم می‌توانست مثل عکس‌هایی که هر روز از کودکان گرفتار در جنگ‌ها و نزاع‌ها در رسانه‌ها می‌بینیم دردآور باشد. کودکانی که مثل آن لحظه‌های ما به دنبال مادرانشان می‌گردند تا آنها را در آغوش بگیرند. با همان حجم از درماندگی و یأس که از قاب کوچک صورت‌هایشان بیرون می‌زند. کودکانی که با پاهایی کوچک به جهان بزرگسالان قدم می‌گذارند و هرچه می‌دوند نمی‌توانند به انحنای امن آغوش مادرانشان برسند. این صاحبان رسانه‌های بزرگ هستند که تصمیم می‌گیرند چه رخدادهایی و با چه درجه‌ای از اهمیت در لیست دغدغه‌های آدم‌ها قرار بگیرند.