پریسا اسلام‌زاده روزنامه‌نگار

با وجود این‌که از عنفوان کودکی توپ یکی از اسباب‌بازی‌های محبوبم بود و فوتبال بازی‌کردن را به همه چیز ترجیح می‌دادم اما دیدن یک مسابقه فوتبال از نزدیک حسرت و آرزویم نبوده است. همیشه یک چیزی ته ذهنم وجود داشت که مانع از این می‌شد تا دلم بخواهد پا به استادیوم آزادی بگذارم و بازی‌های تیم محبوبم را از نزدیک ببینم. شاید این حرف آن هم از طرف یک خبرنگار خانم ورزشی به مذاق بانوانی که برای دیدن مستطیل سبز و نشستن روی سکوهای آزادی بیقرار هستند، خوش نیاید اما این یک حقیقت تلخ است که شرایط فعلی ورزشگاه‌های ایران از هیچ نظر برای حضور بانوان مناسب نیست. این تجربه ناخوشایند کسی است که بارها توانسته به محل تمرین تیم‌های فوتبال برود و از نزدیک با جوی شبیه به جو ورزشگاه‌ها آشنا شود. قبول دارم که رفتن به ورزشگاه و تماشای مسابقات فوتبال حق طبیعی زنان ایرانی است که سال‌ها از آنها دریغ شده اما واقعیت اینجاست که به دلیل سال‌های طولانی محرومیت زنان از حضور در ورزشگاه‌ها شرایط این محیط‌ها در حال حاضر نمی‌تواند پذیرای آنها باشد. تجربه ناخوشایندی که از حضور در تمرینات تیم‌های فوتبال داشته‌ام، باعث شده همواره ترسی مبهم از حضور در ورزشگاه‌های فوتبال با من همراه باشد. قطعا اگر قرار بر این باشد که حضور زنان در استادیوم‌ها آزاد شود، همه چیز باید به صورت تدریجی پیش برود. ورزشگاه‌های ایران برای پذیرایی از بانوان ایرانی نیازمند اختصاص‌دادن فضای ویژه‌ای به آنها است و تا زمانی که تغییرات اساسی در وضع ظاهری استادیوم‌ها و جو آنها رخ ندهد، این محیط‌ها برای حضور زنان مناسب نیست. وقتی در هر هفته از مسابقات لیگ برتر، تیمی به دلیل رفتارهای نامناسب هوادارانش با داور و تیم حریف و حتی پرتاب اشیا به درون زمین محروم می‌شود، چطور انتظار داریم که نهادهای مختلف با حضور بانوان در ورزشگاه‌ها موافقت کنند؟ چه کسی یا چه کسانی تضمین می‌دهند که شرایط و جو استادیوم‌ها با حضور بانوان تلطیف شود؟ وقتی تماشاگرانی که در حال بازگشت از استادیوم هستند در محیطی مانند مترو که قطعا عمومی‌تر از یک ورزشگاه است، انواع رفتارهای نابهنجار را به نمایش می‌گذارند و شعارهای غیراخلاقی سر می‌دهند؛ چطور باید انتظار داشته باشیم که در حین تماشای یک مسابقه فوتبال به احترام حضور بانوان ادب و اخلاق را رعایت کنند؟ بهتر است به جای گرفتن پُز روشنفکری منطقی‌تر باشیم و با این حقیقت تلخ کنار بیاییم که برای دادن مجوز حضور بانوان در ورزشگاه‌ها سازوکاری منطقی در نظر گرفته شود؛ نه این‌که به یک‌باره در ورزشگاه را باز کنند و بگویند بفرمایید داخل اما گوش‌هایتان را بگیرید و هر لحظه نگران امنیت خود باشید.