به گزارش الف، روز گذشته رهبرانقلاب صریحا فرمودند که "ممکن است کسی از این حقیر هم انتقاد داشته باشد این منافاتی با دفاع از نظام اسلامی ندارد." الحمدالله این جمله پاسخ به کسانی بود که هرگونه انتقاد از رهبری را مقابله با نظام و انقلاب می دانستند. البته این سخن رهبری جدید نبود و اما شاید حافظه برخی یاری نمی کرد.

 اما یک سوال وجود دارد. این حرف در حالت کلی حرف خوبی است؛ "انتقاد از رهبری پشت کردن به انقلاب نیست" اما از کجا متوجه شویم منتقد رهبری خواسته و یا ناخواسته به تقابل نرسیده است؟ این سوال درباره خودمان هم مطرح است. ممکن است نسبت به عملکردی ابهام داشته باشیم. از کجا متوجه شویم که این نقدها و گلایه ها انحراف از نظام "امت و امامت" نیست؟

شاخص در این رابطه کلیدی است که تراز نقد و شکوه است. انتقاد از رهبری را باید با این 4 شاخص محک بزنیم:

یکم: نقد رهبری باید با محک عدالت و شعارهای انقلاب باشد. اگر برای نقد رهبری از شعارهای اصیل انقلاب مثل مردمسالاری و عدالت و آزادی و اسلام و غیره عبور کردیم یعنی این نقدها اشکال دارد. با تراز لیبرال ها سراغ نقد رهبری رفتن خارج از بحث ماست. نقد باید منتهی به انقلابی گری در همان شعارهای راستین باشد. اگر چنین نیست باید شک کنیم.

دوم: عقل حکم می کند که در نقد یک کارشناس در حوزه تخصص خودش، به علم او توجه کنیم. این ملاحظه متفاوت از ادب و احترام است. ادب که جای خود، اما به حکم عقلانیت در نقد، فردی که علم و تجربه و اطلاعاتش در اداره و رهبری انقلاب بیش از هرکسی است، اظهارات و عملکرد او یک متغیر موثر در تحلیل است.

سوم: اگر در نقد رهبری به موارد متعدد رسیدیم، احتمالا بجهت گفتمانی اختلاف داریم نه مصادیق. اینجا باید نگران شد. فارغ از اینکه کدام گفتمان حق و کدام ناحق است، باید سطح اختلاف را جای دیگر و در سطح دیگری از اعتقادات حل و فصل کرد.

چهارم و از همه مهمتر؛ نقد باید موجب تقویت نظام اسلامی شود. نقدی که نقشه گفتمانی و انقلابی رهبری را در ابعاد کلانتر بهم بریزد، ناحق است ولو اینکه در ظاهر حق بنماید. گرچه شاخص ولایت، عدالت است؛ اما راه رسیدن به عدالت با ولایت است. نقدی که هیمنه ولایت و نقشه راهبردی اورا تضعیف کند ولو اینکه با شعار عدالت باشد، بی عدالتی محض است.