چکیده مقاله:
بسیاری را باور بر آن است که از میان عوامل پر شمار روان شناختی مؤثر بر احساس امنیت شهروندان یک جامعه، سهم عامل دلبستگی عاطفی، که در نخستین سال های زندگی شکل می گیرد، برجسته تر است. چه از یک سو، دلبستگی هم چون سپر نیرومندی عمل می کند که اعتماد « فرد را در برابر بسیاری از تهدیدها مصون می سازد و از دیگر سو موجب شکل گیری نوعی ژرف در او می شود. این اعتماد نیز برای فرد احساس امنیت روانی به ارمغان می آورد. » عمومی در این پژوهش برای آزمون این ادعا،رابطه میزان دلبستگی عاطفی گروهی به حجم 630 نفر از دانشجویان دختر و پسر دو واحد دانشگاهی )دانشگاه آزاد اسامی واحد جنوب و دانشگاه شهید بهشتی تهران( با میزان احساس امنیت آنان ، مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور ابتدا نوع دلبستگی هر یک از دانشجویان مشخص شد. نتایج نشان داد که دانشجویان را می توان از حیث دلبستگی به دو گروه دلبسته ایمن و دلبسته ناایمن تقسیم کرد. سپس میزان احساس امنیت هر یک از این دو گروه اندازه گیری شد. آن گاه احساس امنیت دو گروه با استفاده از آزمون آماری تی مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که بین میزان احساس امنیت دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد. از این یافته می توان نتیجه گرفت که یکی از عوامل پیش بینی کننده احساس امنیت افراد جامعه عامل دلبستگی است. از همین روی، ضروری است که در آموزش های معطوف خانواده ها بر اهمیت اهتمام آنان برای شکل دهی دلبستگی ایمن تأکید شود.

کلیدواژگان: دلبستگی، دلبستگی ایمن، دلبستگی ناایمن، احساس امنیت

نویسندگان:

رضا صالحی امیری ,احمدرضا رادان

فصلنامه مطالعات امنیت اجتماعی - دوره اول، شماره 45, بهار 1395.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.