صاحب‌خبر - «گاهی وقت‌ها با خودم خلوت می‌کنم. پرده‌های مختلف زندگی‌ام پیش چشمانم پدیدار می‌شود و بعد می‌زنم زیر گریه که یادم باشد من هم یک انسانم که خیلی به خودم سخت نگیرم، که خیلی خودم را درگیر نکنم.» این صحبت‌ها را جی‌جی بوفون بر زبان آورده. سنگربان 39 ساله تیم‌ملی ایتالیا و یوونتوس دیروز این حرف‌ها را بر زبان آورد تا کمی خلوت شخصی خودش را با طرفدارانش در میان بگذارد. تصویری که از بوفون در 39 سالگی داریم، تصویر دوست‌داشتنی سیمای قهرمانی است که در انتهای خط قهرمانی، همان‌قدر دوست‌داشتنی است که سال‌ها قبل. گذر زمان نه‌تنها خدشه‌ای به سیمای بوفن در ذهن ما وارد نکرده که محبتش را در دل‌مان استحکام هم بخشیده. کم پیش می‌آید یک ورزشکار حرفه‌ای در بالاترین و عالی‌ترین سطح رقابت بماند و این‌گونه محبوبیتش را افزایش دهد. خاصه در این روزهای عصر طلایی ارتباطات که برای مشهور شدن فقط کافی است کمی دیوانه‌بازی دربیاوری تا شبکه‌های اجتماعی رصدت کنند. قصه بسیاری از ستاره‌های ورزش در رشته‌های مختلف با دیوانه‌بازی‌ها و عصیان‌هایشان است که شناخته می‌شود؛ با دل شکستن‌ها و پول درآوردن‌ها و حتی حمله کردن‌هایشان به داور و مربیان حریف، با جنجال‌هایی که می‌سازند. کم هستند امثال بوفون که احترام خود را حفظ کنند. قصه راجر فدرر قصه‌ای است از همین دست. سوئیسی آرام و نجیب در 36 سالگی یک‌بار دیگر خود را بر بام ورزش تنیس قرار داده. 36 سالگی در تنیس و در بسیاری از رشته‌های دیگر سن پایان است. حتی در فوتبال هم همین است. شاید اگر بوفون جای دروازه‌بانی در نوک خط حمله قرار می‌گرفت، چند سال پیش کنار می‌رفت. در تنیس آمادگی بدنی با فوتبال فرق دارد. در فوتبال اگر توپ سمتت نباشد می‌توانی استراحت کنی و برخوردهای زیادی هم در طول بازی رخ می‌دهد که باعث ایجاد وقفه می‌شود اما تنیس نه زمان مشخصی دارد و نه توقفی. بعضی وقت‌ها بازی‌های تنیس آنقدر طول می‌کشد که داور دستور پایان بازی را می‌دهد و مسابقه را در روزی دیگر ادامه می‌دهند. بعد هم نبرد تن‌به‌تن دو تنیسور زیر آفتاب داغ و تمام‌وقت در حال دویدن به این سمت و آن سمت، کار سختی است. هرچقدر هم بدنت آماده باشد، 36 سالگی، سن ورزشی به این دشواری نیست. شاید بشود ارزش کار این ستاره دوست‌داشتنی را اینجا درک کرد اینکه در چنین سنی رقبای چالاک‌تر را از پیش رو برداری، دوباره شماره یک دنیا باشی؛ مسن‌ترین شماره یک تمام تاریخ. او دوباره رافائل نادال را از پیش رو برداشت. مصدومیت تنیسور اسپانیایی فرصت مناسبی برای او بود که بتواند اختلاف امتیازی را کاهش دهد و به صدر رنکینگ بازگردد و حالا این اتفاق رخ داده. او مثل جان‌سخت، از تمام تله‌ها و فشارها و از مقابل تمام رقبا عبور کرده و حالا آن بالا نامش را در تاریخ جاودانه ساخته است. کمی بعد‌تر نادال برمی‌گردد و او را به زیر می‌کشد اما مهم نیست، مهم فقط این است که فدرر تاریخ را تغییر داد و رکورد آندره آغاسی را شکست. سوئیسی آرام حالا می‌تواند یکی از آن شام‌های محبوبش را بخورد که درموردش گفته بود: «وقتی قهرمان می‌شوم، حتما باید دوستانم را برای شام ببرم بیرون. شاید 20 تا 30 نفر دور هم جمع شویم و شام بخوریم. این مهم‌ترین لحظه است چون تمام آدم‌هایی که دوست‌شان دارم در کنار من هستند.» منظره تماشایی و جذابی است. شاه تنیس و حواریون گرسنه‌اش!∎​