به گزارش ایرنا، این روزنامه با اشاره به اینکه رسانه ملی سال هاست که حتی در برنامه های استانی خود، برنامه های تولیدی مرتبط با کودک و نوجوان را گنجانده، تصریح کرده است: 'اما نکته مهم این برنامه های تولیدی آن جایی است که این برنامه ها، هیچ گاه نتوانسته اند همپای شرایط و زمان با کودک و نوجوان بزرگ شوند و فهم و بینش مخاطبان، از این برنامه ها بیشتر بوده و در نتیجه آن سرمایه گذاری فرهنگی که با این قبیل برنامه ها که عموما به صورت جنگ های شاد برگزار می شود، به سر منزل مقصود نمی رسد'.

*** ضعف انیمیشن سازی و عقب ماندن از قافله پخش انیمیشن های روز جهان
همان گونه که سینمای ملی از قافله انیمیشن سازی عقب مانده، تلویزیون نیز چنین رویکردی را پیشه کرده البته باید بپذیریم که میزان تولیدات انیمیشن در تلویزیون، خیلی بیشتر از سینماست و اصلا واحدی در سازمان به تولید انیمیشن مشغول است؛ اما نکته کلیدی آنجاست که این انیمیشن ها، فاقد کیفیت و به دور از اصول انیمیشن سازی روز دنیا هستند و آن سلیسی و گرمای انیمیشن های حرفه ای را ندارند.
... در دهه های قبل، سازمان، عملکرد خوبی در قبال خریداری و نمایش انیمیشن‌های آسیایی و اروپایی داشت؛ اما این رویه، هم اکنون وجود نداشته و تلویزیون ترجیح می دهد به جای پخش انیمیشن های روز و سال های اخیر که تمامشان نیز نباید خریداری شوند، به بازپخش چند ده باره انیمیشن های دهه 60 و 70 خود بپردازد و فقط آنتن مربوط به این برنامه ها را پر کند و چندان در فکر فرهنگ سازی و به روز بودن کودکان و نوجوانان نیستند.

*** استیصال در خلق کاراکترهای کودکانه ماندگار
آنچه طی این سال ها در لوای نبود برنامه ای سازمان یافته برای کودکان و نوجوانان رشد کرده، برنامه های عروسک محور است؛ باید حق دهیم که تلویزیون در سال هایی در این عرصه، حضور موفقی را تجربه کرده است و توانسته کاراکترهای عروسکی ماندگاری همچون کلاه قرمزی، پسرخاله، ببعی، جیگر، فامیل دور، زی زی گولو و . . . خلق کند.
این عروسک های قدرتمند، نه تنها جامعه آماری کودکان بلکه برای بزرگسالان نیز سرگرم کننده و دوست داشتنی بوده و هستند تا جایی که نبود «جناب خان» در برنامه‌ای همچون «خندوانه» با آن همه آیتم های سرگرم کننده، به یک معضل بزرگ برای سازندگان، مدیران و مخاطبان تبدیل شد.
این شیوه ای متداول در تمام دنیاست که سالیان متمادی در حال اجرا و نتیجه گیری است.اما خیلی عجیب است که تجربه درخشان دهه های 60 تا 90 تلویزیون در این زمینه، چرا امروز به عنوان دغدغه برای مدیران این بخش مطرح نیست.
جاذبه این کار به اندازه ای است که هم اکنون هر شبکه استانی برای خود، چندین عروسک متنوع دارد؛ اما هیچ یک از این عروسک ها نتوانسته اند برای مخاطب، ماندگاری داشته باشند و حذف آنها، هیچ فضایی را خالی نمی کند.

*** جُنگ های فاقد کیفیت
ساده ترین راه برای پر کردن آنتن برنامه های کودک، به راه انداختن جُنگ های روتین روزانه است که مجری آن را خاله ها و عموهایی با اسم هایی متفاوت تشکیل می دهند.جُنگ هایی که به ظاهر، تامین کننده سیاست های کلان سازمان در قبال رشد فرهنگ‌ سازی و مـفاهیم تربیتی فرزندان است و در کنار سرگرم‌ سازی بچه ها، قصد القای مفاهیم تربیتی و کلان را به آنها دارد؛ اما باید بپذیریم که این گونه جنگ ها که تعدادشان بسیار زیاد است و هر شبکه استانی، حداقل از یک جنگ در برنامه های کودک خود بهره‌مند است، در عالی ترین شرایط، تنها می تواند سیاست سرگرمی را محقق کرده و چون شوخی‌ها و بازی های گذرانی را تجربه می‌کند، هیچ گاه نمی تواند به درجه ماندگاری دست یابد و بنابراین مفاهیم تربیتی آن، چندان موثر واقع نمی شود.
یکی از معضلات بزرگ برنامه های کودک علی الخصوص جنگ های تولیدی یا زنده این است که ضریب نفوذ آنها در میان مخاطبان هدف، بسیار پایین است و هوشیاری مخاطبان از این گونه برنامه ها، خیلی بیشتر است.
این برنامه‌ها در حالی صحبت از آثاری می کنند که بسیاری از کودکان به بازی ها اندرویدی و کامپیوتری، اشراف کامل داشته و حق دارند که چنین مسائلی را نپذیرند.

***عقب افتادن از ماهواره
در چنین شرایطی که تلویزیون بدون رقیب وطنی نه انیمیشن حرفه ای تولید می کند، نه اقدام به خریداری و پخش انیمیشن های روز دنیا می‌کند، نه می تواند کاراکترهــــا محبوبی برای کودکان و نوجوانان خلق کند و نه علاقه مند است جلوتر از آگاهی فرزندان قدم بردارد، شبکه های تخصصی کودکان در ماهواره، این نیازها را برای خانواده ها و فرزندان آنها مهیا کرده اند و توانسته اند با در پیش گرفتن یک مسیر حرفه ای، هم خواسته‌های رو به رشد مخاطبان خود را تامین کرده و هم با جذب آگهی های فراوان، زمینه های استقلال خود را فراهم آورند.
حال آنکه شبکه های «امید» و «نهال»، هیچ گاه نتوانسته اند ساز و کار یک شبکه تخصصی برای کودکان و نوجوانان را فراهم کرده و تخصصی بودن را به پخش سراسری برنامه هایی برای این قشر، محدود کرده اند و در کل از قافله کیفی و متنوع سازی عقب مانده اند.
همان انقلابی که باید در دیگر بخش‌های تلویزیون رخ دهد در حوزه کوکان و نوجوانان نیز ضروری می‌نماید.آن هم با توجه به اینکه تلویزیون طی سال هایی، عملکرد درخشانی در این حوزه داشته و امروز، شدیدا محتاج بازگشت به آن دوران است.
گ/3011 / 6022 خبرنگار: آسیه معینی - انتشار دهنده : عمادی