به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، سبک زندگی آپارتمان‌نشینی از دامنه تعاملات ما انسان‌ها کاسته و نتیجه بلافاصله چنین ارتباطات محدودی، انزوا و تنهایی ساکنان این واحدهاست. آپارتمان‌ها با واحدهای نزدیک به هم اما تنهایی‌های عجیب و روح سردی که بر فضای ساختمان حاکم است، روز به روز ساکنین آن را به دوری و فاصله بیشتر از هم می‌کشاند، اما چرا اینقدر تنهایی و انزوا در بین ساکنین زیاد شده است؟ چرا اگر یکی از اهالی ساختمان با مشکلی مواجه شود، حس می‌کند که هیچ حمایت و همدلی ندارد؟ پاسخ در فضایی است که ایجاد شده و ممنوعیت‌هایی که اجازه فراتر گذاشتن پا در ارتباطات انسانی را به ما نمی‌دهد. زندگی در آپارتمان‌ها قوانین خاص خودش را دارد، اگرچه واحدها خیلی به یکدیگر نزدیک هستند اما حریم‌ها و مرزها سخت‌تر شده و اجازه ارتباط گرم و سازنده را به اعضا نمی‌دهد، چون قوانین ساختمان این را ایجاب می‌کند که اگر رعایت نشود، نشان از بی‌احترامی به حقوق شهروندی است، اما خانه‌های ویلایی با فضای بزرگ و دلنشینی که داشت، همسایه‌ها را گاهی به همنشینی با هم ترغیب می‌کرد، مادر خانه به رغم گرفتاری‌های زندگی، هیچ وقت احساس تنهایی نمی‌کرد چون خانم‌های همسایه بودند که بتواند درددل‌هایش را با آنها بازگو کند و حداقل به لحاظ هیجانی تخلیه شود و آن آرامشی که لازم است را به فرزندانش منتقل کند، اما امروزه دیگر خبری از آن خانه‌ها با حیاط‌های بزرگ و با صفا با حوضی در وسط و درختان و گلدان‌های رنگارنگ در اطرافش و ایوان و اتاق‌های آفتاب گیر نیست. خانه‌های امروز تبدیل به آپارتمان‌هایی بلند شده‌اند که خصوصیات خانه‌های قدیمی را ندارند.

  تصویر خانه در ذهن کودکان
تصویری که امروز کودکان ما از خانه دارند شاید فرسنگ‌ها با تصویری که در ذهن ماست تفاوت دارد. برای آنها خانه جایی است که نمی‌شود در آن جست‌وخیز چندانی کرد یا بلند بلند حرف زد و بازی کرد. کودکان باید سعی کنند در آن آرام و ساکت باشند و هر کاری را به آرامی و با رعایت حال دیگران انجام دهند تا مورد شماتت و سرزنش قرار نگیرند. به هر حال باید این سبک زندگی امروزی و محدودیت‌هایش را پذیرفت و این اجتناب ناپذیر است. باید آپارتمان‌نشینی و اصولش را آموخت و با آن عجین شد تا آسیب کمتری نصیب اعضای خانواده و کودکانمان شود.
 زندگی در آپارتمان برای کودکان محدودیت‌هایی را ایجاد می‌کند که خانواده‌ها باید به آن واقف بوده و کنار بیایند.

  محدودیت بازی
تحرک، فعالیت بدنی و جنب و جوش از مهم‌ترین نیازهای کودکان است. با بازی است که کودکان قابلیت‌ها و توانایی‌های اولیه خود را کشف و تقویت می‌کنند. آنها با بازی کردن و جست و خیز زدن انرژی و هیجانات درونی خود را آزاد می‌کنند و این باعث ایجاد روحیه شادی و نشاط درآنها می‌شود و سلامتی آنها را از لحاظ روحی و جسمی تأمین می‌کند.
بازی باعث رشد فکری و پرورش خلاقیت در کودکان می‌شود و مهارت‌های بسیاری را به آنها می‌آموزد. اگر کودکان از بازی و فعالیت محروم شوند دچار مشکلات متعددی می‌شوند این مشکلات ممکن است به صورت پرخاشگری، بی‌قراری دائمی، کسلی، احساس خشم و لجبازی بروزکند.

  کم تحرکی
با کم تحرکی، کودکان ممکن است دچار مشکلات روحی چون افسردگی و خستگی مزمن شوند. کودکان برای اینکه از لحاظ روانی افرادی شاد و سالم باشند نیاز به بازی، فعالیت و بودن در فضای باز و مناسب دارند اما در خانه‌های آپارتمانی امکان چندانی برای برخی فعالیت‌ها وجود ندارد، بنابراین لازم است والدین با برنامه‌ریزی درهفته ساعت‌هایی آنها را به پارک‌ها، بوستان‌ها و طبیعت ببرند تا بتوانند بدون دغدغه ساعاتی را به جست‌وخیز و تفریح با همسالانشان بگذرانند و لذت ببرند.
  فضای مجازی
کودکان با قرار گرفتن در فضاهای بسته‌ای همچون آپارتمان و عدم تحرک کافی و به دلیل ارتباط کمی که با دیگر بچه‌ها دارند بیشتر تنها و منزوی می‌شوند، بنابراین برای سرگرم شدن بیشتر وقتشان را مشغول تماشای تلویزیون، بازی‌های رایانه‌ای و چرخیدن در فضای مجازی هستند.  والدین باید بر اینگونه برنامه‌ها نظارت داشته باشند و محدودیت‌هایی برای استفاده مدوام از آنها اعمال کنند و برنامه‌ها و امکانات تفریحی و ورزشی مناسب برای آنها در نظر بگیرند تا آسیب‌های این سبک زندگی گریبانگیر فرزندانشان نشود.

  چاقی و بیماری
نداشتن فعالیت‌های بدنی و ورزشی مناسب سلامت کودکان را به طور جدی تهدید می‌کند و باعث می‌شود آنها در آینده بیشتر در معرض چاقی، دیابت، بیماری‌های قلبی، مشکلات عصبی و جسمی مختلف باشند. کم تحرکی امکان ابتلای آنها به پوکی استخوان را در سنین بالا افزایش می‌دهد، چراکه وقتی کودک جنب و جوش کافی ندارد و عضلات بدنش به کار گرفته نمی‌شوند استخوان بندی بدن او نیز مستحکم نمی‌شود.
کودکان با زندگی در فضاهای بسته دچار کمبود ویتامین D می‌شوند، قسمتی از این ویتامین از طریق تابش نور خورشید تأمین می‌شود که در آپارتمان‌نشینی به دلیل کمتر در تماس بودن با نور آفتاب کودکان از آن محروم شده‌اند. ویتامین D در استحکام و تقویت اسکلت و استخوان‌های بدن نقش کلیدی دارد.
  محرومیت از بازی‌های جمعی
به دلیل محدودیت فضای خانه‌های آپارتمانی و نبود امکانات، نوعی انزوا در اغلب کودکان دیده می‌شود و این امر کودکان ما را به سمت فردگرایی سوق می‌دهد. وقت گذراندن با همسالان و بازی‌های گروهی باعث تقویت ارتباطات و تعاملات اجتماعی در کودکان می‌شود و مهارت‌های اجتماعی را به آنها می‌آموزد. کودکان دربازی‌های جمعی نقش آفرینی می‌کنند و فرصت مناسبی برای رشد و تحرک فکری و روحی در قالب بازی‌های متنوع و شاد می‌یابند، چراکه کودکان در بازی‌های خود زندگی می‌کنند.
از آنجا که بسیاری از خانواده‌ها ناگزیر از زندگی در آپارتمان هستند بهتر است والدین زمان و برنامه‌هایی را برای کودکانشان اختصاص دهند و فعالیت‌های منظم ورزشی برای اوقات فراغت آنها در نظر بگیرند. فعالیت‌های ورزشی و تحرک باعث افزایش قدرت بدنی آنها می‌شود. همچنین محدودیت‌هایی را برای استفاده درست از فضای مجازی و بازی‌های کامپیوتری اعمال کنند تا کودکانشان منزوی و وابسته نشوند و قسمتی از وقتشان را با کودکان و همسالان خود گذرانده و با آنها سرگرم شوند. بازی‌های گروهی خانواده در فضاهای سبز بیرون از منزل در این زمینه بسیار کمک کننده و مفید است. 

منبع: جوان

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه رسانه‌ها