به گزارش سرویس علم و فناوری جی‌پلاس؛ سیاره‌ای که ما روی آن زندگی می‌کنیم ممکن است به روش‌های مختلفی چون برخورد با سیارات دیگر، بلعیده شدن توسط سیاه‌چاله یا بر اثر برخورد سیارک‌ها نابود شود. اما به درستی نمی‌توان تاریخ دقیق نابودی این سیاره را مشخص کرد.

اما چیزی که دانشمندان به قطعیت می‌توانند عنوان کنند، این است که حتی اگر کره زمین از حمله بیگانه‌ها، برخورد سنگ‌های فضایی و انفجارهای هسته‌ای فرار کند، باز هم روزی خورشید آن را به نابودی می‌کشاند. متخصصان فیزیک نجومی دانشگاه ساسکس، معتقدند که این نابودی زودتر از حد تصور اتفاق می‌افتد.

خورشید با سوختن اتم‌های هیدروژن و تبدیل آن به اتم‌های هلیم در هسته آن زنده می‌ماند. در واقع، خورشید در هر ثانیه 600 میلیون تن هیدروژن می‌سوزاند. زمانی که هسته خورشید مملو از هلیم می‌شود، کوچک می‌شود و در نتیجه واکنش‌های سوخت هسته‌ای سریع می‌شوند؛ به این معنی که خورشید انرژی بیشتری از خود خارج می‌کند. در حقیقت، به ازای هر یک میلیارد سالی که خورشید هیدروژن می‌سوزاند، 10 درصد نورانی‌تر می‌شود.

در حالی که 10 درصد ممکن است خیلی زیاد به نظر نرسد، اما همین مقدار هم می‌تواند برای کره زمین فاجعه‌بار باشد. البته پیش‌بینی‌های صورت گرفته پیرامون درخشان‌تر شدن خورشید و اتفاقاتی که در میلیاردها سال بعد برای کره زمین رخ خواهد داد، قطعی نیست.

اما اصل مطلب این است که افزایش حرارت ساطع شده از خورشید منجر به تبخیر بیشتر آب از سطح آن می‌شود و در عوض در جو قرار گیرد. سپس این آب مانند گاز گلخانه‌ای عمل می‌کند که گرمای بیشتری را به دام می‌اندازد و سرعت تبخیر را بالا می‌برد.

قبل از اتمام هیدروژن، نور پرانرژی خورشید جو زمین را بمباران می‌کند و مولکول‌ها را از هم جدا می‌کند و اجازه می‌دهد که آب در قالب هیدروژن و اکسیژن فرار کند که در نهایت باعث تخلیه آب از کره زمین می‌شود. اما این پدیده به اینجا ختم نمی‌شود. افزایش 10 درصدی درخشانی خورشید به ازای هر یک میلیارد سال به این معناست که حدود 3.5 میلیارد سال بعد، خورشید 40 درصد نورانی‌تر خواهد بود که این مساله آب اقیانوس‌ها را به جوش می‌آورد و قله‌های یخی را ذوب می‌کند و تمام رطوبت ناشی از جو را از بین می‌برد. سیاره ما زمانی که مملو از جمعیت شود، مانند ونوس به شدت گرم، خشک و لم‌یزرع می‌شود و زندگی برای بشریت بسیار دشوار خواهد شد.

زمانی، حدود چهار یا پنج میلیارد سال بعد، خورشید آخرین ذخیره‌های هیدروژن خود را می‌سوزاند و به جای آن سوزاندن هلیم را آغاز می‌کند. زمانی که سوختن هیدروژن در هسته خورشید متوقف شود، این ستاره، به یک توده سرخ تبدیل می‌شود و حدود یک میلیارد سال بزرگ می‌شود و با پوسته‌ای که هنوز در آن هیدروژن بعد از سوختن به هلیم تبدیل می‌شود، در هسته خود هلیم را می‌سوزاند.

زمانی که خورشید لایه‌های خارجی خود را از بین می‌برد، جرم آن کاهش می‌یابد و نیروی گرانشی آن که تمام سیارات را نگه داشته، کم می‌شود. بنابراین، تمام سیارات که به دور خورشید می‌چرخند کمی دورتر حرکت می‌کنند. زمانی که خورشید به توده‌ای سرخ تبدیل می‌شود، هسته آن بسیار متراکم و داغ می‌شود در حالی که لایه خارجی آن بزرگتر می‌شود. جو آن به سمت مدار مریخ کشیده می‌شود و مشتری و ونوس را می‌بلعد.

در این میان، کره زمین دو گزینه دارد؛ یکی این که از بزرگ شدن خورشید فرار کند یا این که خوراک آن شود. اما حتی اگر سیاره ما از دسترس خورشید هم خارج شود، جو متراکم آن، زمین را می‌سوزاند و نابود می‌کند. در هر حال کره زمین بسیار نزدیک به سطح این سیاره سرخ قرار خواهد گرفت که به ضرر حیات بشر تمام می‌شود.