چکیده

انرژی‌های نو با وجود اتمام ناپذیری و نداشتن اثرات خارجی منفی، هزینه‌هایی به‌مراتب بالاتر از انرژی‌های اتمام پذیر دارند. تأمین این هزینه‌ها برای دولت‌ها دشوار بوده و نیازمند مشارکت مردمی می‌باشد. سنجش و ارزیابی میزان مشارکت مردمی در تأمین هزینه‌های مازاد استفاده از انرژی‌های نو کمتر مورد توجه بوده که در این پژوهش مورد بررسی قرارگرفته است. در مطالعه پیش‌رو جهت تحقق این امر با استفاده از روش تجزیه ‌و تحلیل دوگانه دوبعدی ارزش‌گذاری مشروط (DBDC)، 400 پرسشنامه تهیه و 5 قیمت پیشنهاد گردید، که برای هر پاسخ‌دهنده دو سؤال در مورد قیمت پرسیده شد (یک‌بار دو برابر و یک‌بار نصف مبلغ اولیه). مصاحبه‌شوندگان با در نظر داشتن هفت عامل اقتصاد منطقه، تقاضای برق، محیط‌زیست، روابط دیپلماتیک، ایمنی، اخلاق و اقتصاد میزان تمایل به پرداخت خود را در این زمینه تعیین نمودند. مطابق یافته‌های این پژوهش میزان تمایل به پرداخت ماهانه مبلغ 46360 ریال می‌باشد. همچنین بر اساس یافته‌ها علاقه‌مندی به انرژی‌های نو، اهمیت به محیط‌زیست و اثر انرژی‌های نو در جایگاه کشور به ترتیب بیشترین اثر مثبت را بر تمایل به پرداخت داشته‌اند. از این ‌رو آگاهی بخشی پیرامون انرژی‌های نو، گسترش فرهنگ حمایت از محیط‌زیست و بهبود وضعیت اقتصادی و درآمدی مردم می‌بایست بیشتر موردتوجه سیاست‌گذاران قرار گیرد.

کلیدواژه ها: انرژی‌های نو؛ برق؛ دوگانه دوبعدی ارزش‌گذاری مشروط؛ تمایل به پرداخت

نویسندگان:

سروش کیانی قلعه سرد: دانشجوی دکتری اقتصاد کشاورزی دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه سیستان و بلوچستان

 جواد شهرکی: دانشیار علوم اقتصادی، دانشگاه سیستان و بلوچستان

 علی سردارشهرکی: عضو هیئت علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان 

احمد اکبری: استاد دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه سیستان و بلوچستان

پژوهشنامه اقتصاد انرژی ایران  - دوره 6، شماره 22، بهار 1396.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.