حسگرهای فعلی مورد استفاده در دنیای پزشکی هیچ یک در بدن انسان حل نمی شوند و لذا پزشکان بعد از استفاده از آنها مجبورند این حسگرها را با انجام عمل جراحی از بدن خارج کنند. امری که می تواند موجب عفونت، جراحت بافت ها و غیره شده یا مشکلات دیگری به وجود آورد.

حسگر یادشده متشکل از دو نوار الکتریکی متصل به هم و دو الکترود است که روکشی از مواد زیستی به نام اسید پلی اتیلن آنها را پوشانده است.

حسگر مذکور بدون ایجاد جراحت و آسیب به درون بافت های نرم بدن فرو می رود و اطلاعات را به طور بی سیم برای دستگاه های پزشکی ارسال می کند. انتظار می رود استفاده عمومی از این حسگر در آینده نزدیک در دنیای پزشکی ممکن شود.