به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری فارس، گروه «موسیقی جنوب ایران» کار مشترک بوشهر و هرمزگان در سومین شب از سی و سومین جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر اجرای خود را در بخش محلی در سالن برج آزادی به روی صحنه برد.

بخش محلی از بخش‌هایی‌ست که بسیاری از مسئولین و کارشناسان برای برگزاری آن در جشنواره‌های موسیقی تاکید دارند. کسانی که به ظاهر اهمیت ویژه‌ای به این بخش می‌دهند و سنگ کاستی‌ها و ندیده‌ شدن‌های این موسیقی نسبتا مهجور را به سینه می‌زنند و در نهایت، آن را در حاشیه‌ای‌ترین جای رویداد می‌گنجانند. 

جشنواره موسیقی فجر و جشنواره موسیقی نواحی دو رویداد مهم برای تجلی موسیقی محلی است و بسیاری از هنرمندان و مخاطبین منتظر اتفاق‌های خوب در این دو جشنواره هستند؛ لیکن هنوز آنچنان که باید، به موسیقی محلی اهمیت داده نمی‌شود؛ چه از نظر گروه‌های حاضر در جشنواره که اکثرا گروه‌هایی تکراری هستند که در همه این رویدادها حضور دارند و چه از نظر سالن محل اجرا که دور از محل اصلی جشنواره برنامه‌ریزی می‌شوند.

اهمیت موسیقی محلی تا بدانجاست که موسیقی اصیل ایرانی برگرفته از آن است و هویت دهنده بخش بخش جغرافیای فرهنگی این مرز و بوم است؛ اما در بدترین وضعیت به‌سر می‌برد. از لحاظ مالی که بنابر واقعیات امروز جامعه در بدترین شرایط به‌سر می‌برد و انتظار نمی‌رود که جایگاهی را که موسیقی پاپ داراست، داشته باشد؛ لیکن از جنبه‌های مختلف فرهنگی، هنری، اجتماعی و حتی سیاسی دارای اهمیت است و باید بیشتر مورد توجه واقع شود که امیدواریم همچون بسیاری کشورها که موسیقی محلی خود را به ما و دیگر جهانیان شناسانده‌اند ما هم بتوانیم ابتدا آن را به هموطنان و سپس به جهانیان بشناسانیم.

در اجرای امشب گروه «موسیقی جنوب ایران» چیزی دیده نمی‌شد که قابلیت ارائه در جشنواره بین‌المللی فجر را داشته باشد. این گروه با ترکیبی از سازهای محلی جنوب همچون «نی‌انبان» و «دمام» و «تیمپو» در کنار سازهای ایرانی «عود» «قانون» و «تنبک» و ساز کوبه‌ای غربی «درامز» به اجرای خود پرداخت. اجرایی که فقط یک بخش همیشگی و تکراری شاد شش ضربی «بندری» در آن دیده می‌شد و صرفا جنبه سرگرمی داشت تا اینکه به عنوان یک موسیقی جدی در بخش محلی جشنواره فجر حضور داشته باشد. 

اجرایی که از جنبه سرگرمی و رقص و پایکوبی شش‌دانگ بود و مخاطب عام را نیز با سرور هرچه تمام‌تر همراه می‌ساخت؛ پس جای دیگر کارکردها و جوانب موسیقی این مرز و بوم کجاست؟

شکی در این نیست که قالب موسیقی جنوب ایران شاد و طرب‌انگیز و ملهم از طبیعت تفتیده و گرم این منطقه، سرشار از شور و نیرو و حرارت است؛ لیکن این موسیقی نیز دارای بخش‌هایی متنوع برگرفته از میراث کهن آن منطقه است. مقام‌هایی مانند «بندری» «سبالو» «یزله» «لیوا» «موسیقی‌زار»  «شروه» «چاوشی» «لالایی بندری» «نی‌مه خوانی» که گروه‌های متعددی برای اجرای تمام و کمال این روایات موسیقایی وجود دارد که می‌توانند هویت بهتری از این موسیقی را به اجرا بگذارند.

در جنوب ایران عزاداری مذهبی و نوحه‌سرایی خود دارای آواز و شیوه‌های متمایزی است. مناجات و شاهنامه‌خوانی، رباعی‌خوانی، مثنوی‌خوانی و دوبیتی خوانی یا شروه همه اشکال متمایزی از موسیقی جنوب هستند که تاکنون حق مطلب هیچ کدام در هیچ جشنواره‌ای به درستی ادا نشده است.

انتهای پیام/