گروه سیاسی خبرگزاری میزان: «نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران امروز قادر است ناو‌هایی با طول ٢٠٠ متر بعنی ٢ برابر جماران را بسازد». این جمله‌ای بود که روز یکشنبه - ۲۶ آذر - سردار سرتیپ دوم «عباس سدهی» رئیس دفتر ارتباطات مردمی ستاد کل نیرو‌های مسلح در مراسم رونمایی از جدیدترین کتاب‌های تدوین شده توسط نداجا، آن را بیان کرد. جمله‌ای که به فاصله کوتاهی در صدر خبر‌های امنیتی و دفاعی کشور قرار گرفت.
اما این نخستین باری نبود که یک مقام بلندپایه نظامی کشورمان، از توانایی جمهوری اسلامی در حوزه دریایی و ساخت «ناو هواپیمابر» سخن می‌گفت. حدود ۴ ماه پیش، در تاریخ ۵ شهریور ۱۳۹۶، امیر دریادار «امیر رستگاری» رئیس سازمان صنایع دریایی وزارت دفاع و پشتیبانی نیرو‌های مسلح در گفت‌وگو با خبرنگار گروه سیاسی خبرگزاری میزان، با بیان اینکه جمهوری اسلامی ایران از توانمندی ساخت ناو هواپیمابر برخوردار است، گفته بود: «ما این توانمندی را داریم، اما در حال حاضر ناو هواپیمابر در دکترین دفاعی جمهوری اسلامی ایران وجود ندارد. به محض اینکه ناو هواپیمابر در دکترین دفاعی کشور قرار بگیرد و برای ساخت آن دستوری ابلاغ شود، آن را به شکلی کاملا بومی خواهیم ساخت».
همچنین امیر دریادار «حبیب‌الله سیاری» معاون هماهنگ کننده ارتش و فرمانده سابق نیروی دریایی ارتش نیز در تاریخ ۳ آذر ۱۳۹۵ با بیان اینکه ساخت ناو هواپیمابر برای جوانان ما کار سختی نیست، گفته بود: «اگر در استراتژی جمهوری اسلامی نیاز به ساخت چنین ناوی باشد قطعا متخصصان ما توانایی ساخت آن را دارند».
در دوران جنگ سرد، به دلیل رقابتی که میان شوروی و آمریکا وجود داشت، هر دو این کشورها به قصد ایجاد رعب و با هدف کشورگشایی، با صرف بودجه‌هایی هنگفت، اقدام به طراحی و ساخت چندین ناو هواپیمابر کردند.
اما امروز علاوه بر این دو کشور، کشور‌های انگلیس، فرانسه، هندوستان، برزیل، تایلند، اسپانیا و ایتالیا نیز «ناو هواپیمابر» در اختیار دارند. برخی از این کشورها ناوهایشان را از آمریکا و برخی از شوروی خریداری کردند و کشور‌هایی مثل انگلیس و فرانسه نیز خودشان اقدام به طراحی ناو هواپیمابر کرده‌اند. به جز آمریکا که دارای ۱۱ ناو هواپیمابر است، دو کشور اسپانیا و ایتالیا هر کدام دارای دو فروند ناو هواپیما هستند و شش کشور روسیه، انگلیس، فرانسه، هندوستان، برزیل، تایلند، هر کدام یک ناو هواپیمابر در اختیار دارند.
در دوره کنونی، «ناو هواپیمابر» یا همان فرودگاه شناور در کنار «زیردریایی‌های بمب‌افکن»، مهمترین ابزار‌های قدرت نظامی کشورها در دریا محسوب می‌شوند. این ناو‌ها با قابلیت حمل ده‌ها جنگنده و هلی‌کوپتر، در توسعه‌بخشی به قدرت نظامی کشورها نقش بسزایی را ایفا می‌کنند.
معمولا طول ناو‌های هواپیمابر از ۲۰۰ متر آغاز می‌شود و این ناو‌ها می‌توانند سنگینی چند ده هزار تُن را با خود حمل کنند. سنگینی‌ای که پرسنل کشتی و خلبانان و همچنین جنگنده‌ها و هلی‌کوپتر‌ها آن را ایجاد می‌کنند.
به دلیل وجود چندین جزیره در خلیج فارس که متعلق به جمهوری اسلامی ایران است، ساخت ناو هواپیمابر تا کنون در دکترین دفاعی ما جایی نداشته است. نکته‌ای که «عوض حیدرپور» استاد دانشگاه دافوس و عضو سابق کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه سیاسی خبرگزاری میزان آن را مطرح کرد. وی می‌گوید «ما در خلیج فارس دارای جزایر بسیار ایده آلی هستیم که از لحاظ سوق الجیشی بسیار مفیدتر از ناو‌های هواپیمابر هستند و می‌توانند به بنیه دفاعی ما کمک‌های فراوانی کنند. صمن آنکه ما می‌توانیم از جزایر خودمان به عنوان ناو‌های هواپیمابر ثابت استفاده کنیم».
از سوی دیگر یکی از ملزومات استفاده از ناو هواپیمابر، داشتن ناوگروه‌های محافظتی قدرتمند و باتجربه برای اسکورت ناو هواپیمابر است. جمهوری اسلامی ایران طی سال‌های اخیر با فرستادن بیش از ۴۵ ناوگروه به آب‌های آزاد جهان و اسکورت بیش از ۴ هزار کشتی ملی و بین‌المللی و محافظت از آن‌ها در برابر دزدی دریایی، تجربیات گرانب‌هایی را در زمینه بهره‌گیری از توان ناوگروه‌ها به دست آورده است.
در مجموع به نظر می‌رسد نیروی انسانی کارآزموده و باتجربه و همچنین انواع تجهیزات سطحی و زیرسطحی اعم از موشک‌های کروز دریایی، زیردریایی‌ها، شناور‌های تندرو و ناوشکن‌ها که همگی به دست توانمند متخصصین داخلی طراحی و تولید شده‌اند، قدرتی بی‌مثال را در اختیار نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران قرار داده‌اند. قدرتی که می‌تواند با اضافه شدن ناو هواپیمابر، چندبرابر گذشته ظهور و بروز میدانی پیدا کند.
انتهای پیام/
نظر شما