در این زمینه، «آننه اپل باوم»معتقد است؛ «محمدبن سلمان» ولیعهد سعودی به جای پیروی از یک الگوی غربی برای مدرن سازی و اصلاحات، به راه چین و روسیه می رود که در آنها 'گذار سیاسی' به معنی آنست که قدرت در دست یک گروه برگزیده بسیار ثروتمند کوچک متمرکز شود. ... دلیل این دنباله روی از چین و روسیه، شکست بهار عربی است؛ فاجعه ای که 'الگوهای غربی' را به شکل غم انگیزی بی اعتبار کرد».
همچنین «فرید زکریا» استاد روابط بین الملل معتقد است: «شاید ولیعهد سعودی یک مصلح از کار در آید اما فرمولی که او برای کامروایی سیاسی دنبال می کند، شبیه روندهای سیاسی است که در کشورهای چین، ترکیه و فیلیپین پیاده شده است؛ رهبران این کشورها، از ترکیب ملی گرایی، تهدیدهای خارجی، مبارزه با فساد و عوام گرایی برای پنجه افکندن بر قدرت سود می برند. در کشورهایی که قانون و رسانه ها بعنوان موانعی برای سلطه مقتدرانه یک حاکم دیده می شوند، تلاش بر این است که بطور سازمان یافته ای، از کار بیفتند».
در ادامه گزارش، «دیوید ایگناشوس» می نویسد؛ پس از دهه ها، وی بعنوان نیرومندترین (هرچند بی پرواترین) رهبر عربستان در حال ظهور است که نوعی قدرت را در داخل و خارج کشور به کار می گیرد، این نوع از رهبران از زمان «صدام حسین» در عراق، سابقه نداشته است.
گزارش تاکید می کند: زمانی که در سال 2011میلادی جنگ داخلی سوریه آغاز شد، بسیاری از تحلیلگران پیش بینی کردند که لبنان شکننده هم به آشوب کشیده خواهد شد اما چنین نشد، چرا که حزب الله پنهانی با «سعدحریری» و دیگر رهبران لبنانی همکاری می کرد تا از ناآرامی جلوگیری شود. اما پرسش اساسی این است که آیا این همکاری ادامه خواهد یافت؟ اگر سعودی ها دست به خرابکاری در اقتصاد این کشور بزنند، نه.
در پایان گزارش «ایگناشوس» تحلیلگر واشنگتن پست معتقد است: «شاید محمدبن سلمان امید دارد که به یک رهبر نیرومند عربی تبدیل شود که سرانجام می تواند منطقه را به موازنه برساند و راهی را برای یک معامله بزرگ باز کرده و ثبات را به این منطقه باز می گرداند. این یک پیامد پذیرفتنی است اما در کوتاه مدت، چالش واشنگتن این موضوع خواهد بود که در مقابل این سیاستمدار سعودی را به ایستد تا خود و همسایگانش را منفجر نکند.

انتشار دهنده: سهراب انعامی علمداری
لینک اصلی مقاله:
https://www.washingtonpost.com/opinions
پژوهشم**1194**2040