جواد لگزیان

از گيم تا فيلم

تاثیرپذیری گیم‌ها از فیلم‌های سینمایی مبحثی روشن است که در سال‌های اخیر و در مطالعات رسانه‌ای و مطالعات گیمی‌به‌طور گسترده بررسی شده است. اما تٱثیر فزاینده و روبه‌رشد بازی‌های کامپیوتری و ویدئویی بر فیلم‌های معاصر هنور حوزه‌ای جوان و ناشناخته است. کتاب حاضر به بررسی این تعامل و تقابل جذاب می‌پردازد؛ آرای نظریه‌پردازان بزرگ سینما همچون دیوید بوردول، را کنار ایده‌های محققان نام‌آور مطالعات گیم، لو مانویچ یا جین مک گونیکال، می‌گذارد؛ فیلم‌هایی مانند آواتار و بدو لال، بدو را با گیم‌هایی نظیر سایلنت هیل تپه‌ خاموش و لارا کرافت مقایسه می‌کند، و حتی سرمنشاء نوآوری‌ها را تا جهان ادبیات و داستان‌های خورخه لوئیس بورخس پی می‌گیرد. پنج فصل این کتاب به اضافه‌ی مقدمه و مؤخره‌هایی که خود فصل‌هایی کامل و مهم‌اند به تحلیل آن ابعاد سینما می‌پردازند که متاثر از جهان گیم شکلی جدید پذیرفته‌اند. این حوزه‌ها هم از نظر مضمونی و داستانی و زیبایی‌شناسی، و هم از نظر روان‌شناسی و جامعه‌شناسی بررسی می‌شوند؛ از شکل قصه‌گویی و الگوهای روایتی پیچیده و تازه گرفته تا نوآوری‌های بصری و ساختاری مهیج، و از تغییر در عادات تماشاگران و نحوه درک و دریافت فیلم گرفته تا شیوه‌های جدید پخش و ارائه فیلم در این فصل‌ها بحث می‌شود.
«از گيم تا فيلم» نوشته جاسمین کالی با ترجمه شیوا مقانلو در 210 صفحه را نشر بیدگل رهسپار بازار کتاب کرده است.

بیوه زیرک

روسائورا، لئونورا، پانتالونه، دکتر لومباردی، لرد رانی بیف، موسیو له بلاو، دن الواردو دی کاستلا، کنت بوسکونرو، ماریونت، آرلکینو، بریف، فولتو و پیشخدمت‌های مسافرخانه شخصیت‌های نمایشنامه کتاب امروزند که می‌توان با آنها خندید و آموخت. به راستی باید گولدونی را مهم‌ترین کمدی‌نویس تمام رنسانس در ایتالیا دانست. کسی که سنت‌های نمایشی تئاتر ماسک را در ریختار نمایشنامه مدون کرد و اصلاحات اساسی‌اش جانی دوباره به کمدیا دلارته بخشید. تا امروز و بعد از گذشت بیش از دویست سال از مرگ او صحنه‌های بزرگ تئاتر جهان هیچ‌گاه از آثارش خالی نبوده است. بیوه زیرک از معدود کمدی‌های گولدونی است که در آن حس استقلال‌طلبی و انتخاب‌گر زنانه بر وجه انفعالی شخصیت‌اش در ذائقه کمدی رنسانسی پیشی می‌گیرد. این کمدی بستری برای ارائه تمنیات پنهان گولدونی و مطرح‌کردن آرزوی دیرین خود یعنی اتحاد ایتالیا و نیز خروج نقش‌های زنانه از دایره کلیشه معشوق‌های منفعل و منتظر است. از دیگر خصوصیات این متن باید به حذف ماسک (که همواره به صورت پیش‌فرض بر صورت بازیگرانِ کمدیا دلارته بوده است) و ارتقای آن به عنوان عنصری پیش‌برنده در روایت نمایشی اشاره کرد. در اینجا ماسک نه یک صورت تزیینی و حسب عادت که ابزاری برای انتقال قصه و درواقع یک حربه تکنیکال است. نمایشنامه «بیوه زیرک» نوشته کارلو گولدونی با ترجمه علی شمس در مجموعه نمایشنامه‌های کلاسیک نشر بیدگل در 210 صفحه منتشر شده است.